Ο Κώστας Ζήσης γράφει για την παράσταση «Όπως πάει το ποτάμι» του Μάριν Σέρμαν που σκηνοθετεί ο Γιάννης Λεοντάρης στο Θέατρο Σταθμός.
Η ζωή του 61χρονου τζαζ πιανίστα Μπο και του 28άχρονου δικηγόρου Ρούφους –οι οποίοι ύστερα από µια εφήµερη συνεύρεσή τους βρίσκονται να περπατούν µαζί στο υπόλοιπο της ζωής τους, ακόµη και όταν ο έρωτάς τους εκπίπτει και ο Ρούφους συνάπτει σχέση µε τον drag performer Χάρι– θα µπορούσε να είναι µια ανάλαφρη ροµαντική κοµεντί. Επίσης, το επιπλέον στοιχείο της διπολικότητας του Ρούφους θα πρόσθετε γερές δόσεις µελό. Οµως ο Μάρτιν Σέρµαν γράφει το «Οπως πάει το ποτάµι» πλέοντας στην κοίτη του χωρίς να ακουµπά ούτε στη µία ούτε στην άλλη όχθη, ακολουθώντας προφανώς το αυτοβιογραφικό του άρωµα που είναι αισθητό στο έργο και συνθέτοντας µια σονάτα εξοµολόγησης και αποκρυσταλλωµένης εµπειρίας.
Ναι, υπάρχει τρυφερότητα, υπάρχει µια γλύκα διάχυτη, υπάρχουν πολλή αγάπη, φροντίδα και νοιάξιµο στους ήρωες, υπάρχουν µελαγχολία και χαρά, χωρίς όλα αυτά τα στοιχεία όµως να παγιδεύουν τον θεατή σε έναν εκβιασµό συναισθηµάτων. Είναι και το εύρηµα του συγγραφέα ο Μπο να εκθέσει στιγµές από το οµοφυλοφιλικό κίνηµα από τη δεκαετία του ’30, µέσα από τις αφηγήσεις περιστατικών από τη ζωή του, στον διψασµένο για εµπειρίες Ρούφους, που προσδίδει µια γειωµένη ρεαλιστική αίσθηση της πορείας για την αποδοχή της διαφορετικότητας και θέτει τις βάσεις για την ισορροπία και το ύφος του έργου.
Ο Γιάννης Λεοντάρης επωφελήθηκε από το ευρηµατικό κείµενο και δηµιούργησε µια παράσταση επενδύοντας στην κινηµατογραφική του δεξιοτεχνία και κατάρτιση ως ενισχυτικό της θεατρικής δράσης. Μια παράσταση η οποία παρά τη σκηνογραφική σταθερότητά της –καθώς είναι παράσταση δωµατίου (σκηνικά Μικαέλας Λιάκατα)– βρίθει από «δράσεις δρώντων». Ο Μπο, ο Ρούφους και ο Χάρι είναι πρόσωπα που δρουν µες στη ζωή, παλεύουν και διεκδικούν να δρουν σε αυτήν ισότιµα, µε τις αµφιβολίες τους, τις αµφισβητήσεις τους, τα ιδανικά τους, τις εξιδανικεύσεις τους και τις αποµυθοποιήσεις τους. Ισως µια πιο σφιχτή προσαρµογή στα µουσικά µέρη της στις αλλαγές σκηνών να ενίσχυε τη ροή και τη ζωντάνια της, αλλά δεν µπορεί κανείς να σταθεί σε αυτό, µιας και η παράσταση τελικά δικαιώνει τις προθέσεις της και δικαιώνεται η ίδια από τη σκηνοθετική και ερµηνευτική προσέγγισή της.
Κυρίαρχο και κοµβικό σηµείο της είναι η παντελής απουσία στερεοτυπικής αναπαραγωγής οµοφυλόφιλων ηρώων, σε µια ρεαλιστική σκηνική αποτύπωση και παραδοχή της, καταργώντας επί της ουσίας τον προσδιορισµό των «διαφορετικών». Ο Μάνος Καρατζογιάννης µε εξαιρετική ευελιξία στις συναισθηµατικές εναλλαγές της διπολικότητας του Ρούφους, expert στη µελέτη και τη ρεαλιστική σκηνική αποτύπωση ιδιαίτερων χαρακτήρων, κοµίζει νιάτα και ενέργεια, ο Περικλής Μουστάκης κυριολεκτικά δίνει µαθήµατα υποκριτικής κρατώντας απόλυτα την ισορροπία ανάµεσα στην εσωτερικότητα και την ανεµελιά στην οποία ο παρτενέρ του τον οδηγεί, ο ∆ηµήτρης Ροΐδης παίζει µε λογική και συγκατάνευση µες στην επιφανειακή ελαφρότητα του Χάρι.
Ο Κώστας Ζήσης είναι μέλος της Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών.
