Για το μονόπρακτο «Η Λεονί εν αναμονή» του Ζoρζ Φεντό από τον Τάσο Πυργιέρη.
Ο ναρκισσισµός της Μπελ Επόκ αποτελεί το ερέθισµα του Ζορζ Φεντό για την εξέλιξη του µπουλβάρ, αυτού του ανάλαφρου φαρσικού αστικού θεάτρου που εξελίχτηκε µετά τη Γαλλική Επανάσταση σε βοντβίλ, σε κωµωδία δηλαδή σκερτσόζικη µε ηθογραφικό περιεχόµενο και ταξικές πλέον αναφορές. Η προσθήκη µάλιστα του εξωφρενικού, του απροσδόκητου και η καταγραφή των αστών και των αριστοκρατών της εποχής µέσα από την εισαγωγή σουρεαλιστικού ιστού και κωµικού παραλόγου διαµορφώνουν εκ νέου το είδος και το επαναπροσδιορίζουν στο παγκόσµιο θεατρικό προτσές.
Μια κακοµαθηµένη σύζυγος σε ενδιαφέρουσα, οι αριστοκράτες γονείς της, ο ταπεινής καταγωγής σύζυγός της, η υπηρετριούλα που έχει λόγο για όλα και για τους πάντες και µια µαία, άγνωστης προέλευσης και σαρωτικού χαρακτήρα, που επιβάλλεται στο σπίτι, αποτελούν το γαϊτανάκι που ο Φεντό στριφογυρίζει τα καπρίτσια των αστών, στο σπάνια παιγµένο στην Ελλάδα µονόπρακτο έργο του «Η Λεονί εν αναµονή» (ή το όµορφο κακό, όπως είναι συµπληρωµένος ο πλήρης τίτλος), που σκηνοθέτησε ο Τάσος Πυργιέρης στην πανοραµική ταράτσα του Γαλλικού Ινστιτούτου. Βεβαίως δεν θα µπορούσε να βρίσκονται εκεί στηµένα τα πλούσια σκηνικά και οι πολυπληθείς πόρτες που ανοιγοκλείνουν, όπως είναι το προαπαιτούµενο για το είδος. Με τα πλούσια κοστούµια της Ελίνας ∆ράκου να αντισταθµίζουν τις σκηνογραφικές µινιατούρες της, τα φώτα της Μαριέττας Παυλάκη να αχνογραφούν την εποχή της Τρίτης Γαλλικής ∆ηµοκρατίας, τη µουσική υπόκρουση της οπερέτας «La vie Parisienne» του Ζακ Οφενµπαχ (µουσική επιµέλεια Νίκος Τσαούσης) και τη ρέουσα µετάφραση του Γιάννη Θηβαίου, όπως και τη συνδροµή στη δραµατουργία της Ελένης Γκίνη, οι οποίοι ανταποκρίθηκαν ιδανικά στη δυσκολία της µεταφοράς των εννοιών, της κωµικότητας των λέξεων και των υπονοουµένων από τη µια γλώσσα στην άλλη, ο σκηνοθέτης έφερε στον ολόλευκο τάπητα της παράστασης την απαιτούµενη ένταση και τον ρυθµό του Φεντό. Με την ογκώδη σωµατικότητα και τη σκηνική ενέργεια των ηθοποιών που αναδεικνύουν τα γκροτέσκο χαρακτηριστικά των ηρώων, µε τον ατακαριστό και σπινθηροβόλο λόγο τους που ξεστοµίζεται θαρρείς αλόγιστα, ανυπόµονα και αυτοσχεδιαστικά, η χαριτωµένη αυτή λαϊκή φάρσα δίνει την αίσθηση στροβιλίσµατος σβούρας.
Η παράσταση έχει ευτυχήσει µε το σταθερό υποκριτικό ανάστηµα του Αλέξανδρου Βάρθη και την αµεσότητα στην ατάκα της Ρένας Κυπριώτη στους ρόλους των γονέων, την τσαχπίνικη σπιρτάδα της υπηρέτριας Ανούς Μπογοσιάν και βεβαίως µε την απολαυστική παρενδυτική και καταλυτική µαία του Χρήστου Σταθούση. Η Παρασκευή ∆ουρουκλάκη, νεαρή ηθοποιός στα πρώτα της βήµατα µε διάχυτη εξελιξιµότητα, υποδύεται τη γεµάτη ιδιοτροπίες εγκυµονούσα σύζυγου, ενώ το πρόσταγµα της ευφορίας έχει στην παράσταση η ερµηνεία του καταπιεσµένου και πανταχόθεν βαλλόµενου συζύγου από τον Κλέαρχο Παπαγεωργίου. Κάποιες στιγµιαίες υπερβολικές εντάσεις που ξεφεύγουν στις φωνές, πιθανότατα από την παραφορά στους ρόλους, είναι µάλλον αµελητέες στο τελικό γεµάτο χάρη αποτέλεσµα.
Ο Κώστας Ζήσης είναι μέλος της Ενωσης Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών