Ο Κώστας Ζήσης γράφει για την παράσταση «Τρωάδες» του Ζαν-Πολ Σαρτρ από την ομάδα Θέαμα.
Ο Ζαν-Πολ Σαρτρ έγραψε το τελευταίο του έργο το 1965 όταν µετέγραψε τις «Τρωάδες» του Ευριπίδη εγκαταλείποντας τους δρόµους του υπαρξισµού στον οποίο είχε αφιερωθεί και επιστρέφοντας στην αφετηρία του κοινωνικού στοχασµού του για την απελπιστική διαδροµή που έχει επιλέξει η κραταιά εξουσία της εποχής του. Πόλεµοι, επεκτατικές πολιτικές, βίαιη µετακίνηση πληθυσµών. Η αποικιοκρατία εξακολουθεί να δείχνει τα δόντια της – µόλις έχει τελειώσει ο πόλεµος στην Αλγερία, οι µάχες στο Βιετνάµ µαίνονται, ο Ψυχρός Πόλεµος οργιάζει. Είναι ο ιµπεριαλισµός της δικής του εποχής (ίδιος µε αυτόν της εποχής µας). Ετσι το υλικό του Ευριπίδη αποδεικνύεται πολύτιµο για να υψώσει την αντιπολεµική του κραυγή (είναι ενδεικτικό ότι οι επεµβάσεις του στην πλοκή του έργου είναι σχεδόν µηδαµινές), να υπογραµµίσει ότι «δεν νικάει η γενναιότητα αλλά το θράσος» και να ειρωνευτεί καταλήγοντας: «Συνεχίστε να πολεµάτε…». Χρησιµοποιώντας αναχρονισµούς («αυτό είναι µακιαβελισµός!» θα αναφωνήσει) δεν υπαινίσσεται αλλά καταγγέλλει ανοιχτά τους δυνατούς, αναδεικνύοντας επίσης την ταξικότητα του επεκτατισµού.
Ο Βασίλης Οικονόµου µε τη Σοφία Σταυρακάκη και η συµπεριληπτική οµάδα (ανάπηροι και µη ανάπηροι ηθοποιοί) Θέαµα συστήνουν αυτό το σχετικά άγνωστο έργο του Γάλλου διανοούµενου για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό, σε µια παράσταση που αναδεικνύει το τραγικό µέσα από την ηθική και ψυχολογική κατάρρευση των ηρώων. ∆ιαχειρίζεται τη σχεδόν ανύπαρκτη πλοκή του συλλαµβάνοντας την καταγραφή του ανθρώπινου πόνου µέσα από τη µουσικότητα και την αρµονία. Η σκηνική καταγραφή, οι σχηµατισµοί, ο καλοδουλεµένος χορός και η ρέουσα µετάφραση της Ελίνας Νταρακλίτσα αναδεικνύουν τη διαλεκτική και τις ψυχολογικές συγκρούσεις. Η Γιώτα Βέη παρεµβαίνει σαν χορός µες στον χορό προωθώντας τη διαχρονικότητα µε όχηµα την πρωτότυπη µουσική του Ηλία Κουρτπαρασίδη που αναµειγνύεται µε τη µουσική παράδοση. Τα σκηνικά και τα κοστούµια της Θένιας Καρλάφτη σε συνδυασµό µε τα φώτα του Αλέξανδρου Πολιτάκη βρίσκονται σε αρµονία µε την αισθητική της παράστασης, ντύνοντας και φωτίζοντας τις δοκιµασµένες ψυχές των ηρώων τους.
Ενας καλοδουλεµένος θίασος από ανάπηρους και µη, επαγγελµατίες ηθοποιούς, πειθαρχηµένος και διαβασµένος, αποδίδει ένα άρτιο και συµπαγές αποτέλεσµα: η Εκάβη της Αναστασίας Μακρή, ο Ταλθύβιος του Πάνου Ζουρνατζίδη, η Κασσάνδρα της Σοφίας Σταυρακάκη (η ίδια έχει επιµεληθεί και την κίνηση), η Ανδροµάχη της Χριστίνας Τούµπα, ο Μενέλαος του Μάνου Τριανταφυλλάκη, η Ελένη της Ελης ∆ρίβα, η Αθηνά της Φιλοθέης Κολιοπούλου, ο Ποσειδώνας του Μιχάλη Ταµπούκα, ο Στρατιώτης του Σταµάτη Τούντα και ο χορός των Γιώτας Βέη, Αιµιλιανής Αβραάµ, Γιώτας Ευσταθίου, Σταυρίνας Πολυδώρου, Hannah el haj Omar, Ολγας Νικολαΐδου, Μαρίας ∆ερεµπέ, Βερονίκης Κυριακοπούλου και Εφης Τούµπα κινούνται και ερµηνεύουν σχεδόν τελετουργικά τη θλίψη, τον θρήνο, την απόγνωση αλλά και την οργή, τον θυµό, την αγανάκτηση.
