Ο Κώστας Ζήσης γράφει για το νέο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη «Η αλήθεια είναι» που ανεβαίνει από την bijoux de kant στο Faust.
∆εν µπορείς να µην κάνεις τους σχετικούς συνειρµούς µε τη σαιξπηρική τραγωδία του Μακµπέθ παρακολουθώντας το ζευγάρι που έχει ξεριζώσει ο ∆ηµήτρης ∆ηµητριάδης από τα σπλάχνα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας και το έχει τόσο αποκαλυπτικά και ξεδιάντροπα τοποθετήσει στο θεατρικό τοπίο. Τοπίο που η υψηλή αισθητική της αφοσιωµένης στην ελληνική γραµµατεία οµάδας bijoux de kant και του Γιάννη Σκουρλέτη έχει ντύσει µε λαϊκότροπες (όπως πάντα) αναφορές και έχει κουµπώσει ιδανικά µε το νέο έργο του συγγραφέα, το οποίο αυτήν τη φορά παραβιάζει το πυκνό ποιητικό ύφος και την επιγραµµατικότητά του, χωρίς ωστόσο να την απαρνείται λεπτό.
Ενα ζευγάρι που σχεδιάζει να δολοφονήσει τον γιο του ήδη έχει αναθέσει σε κάποια συµµορία την εξόντωσή του και περιµένει µε αδηµονία τη χαρµόσυνη είδηση του θανάτου του («για να ζήσουµε ξανά») είναι το θέµα πάνω στο οποίο συγγραφέας και σκηνοθέτης διατυπώνουν σκηνικά την απόλυτη εξοικείωσή µας µε το βέβηλο και το ζωώδες, την αποτίναξη από επάνω µας της ενσυναίσθησης, της συµπόρευσης, της αλληλοκατανόησης· την ταύτιση του βίου µας µε τη βία. Εκείνη πλέκει, απαριθµεί µε ντοπιολαλιά και µε ισοπεδωτική αναισθησία εγκλήµατα και βαρβαρότητες, συντάσσεται απόλυτα και ενσυνείδητα µε την υποκρισία κοινωνικών θεσµών όπως είναι η εκκλησία. Εκείνος, µε εσώρουχο και φανέλα, κατ’ εικόνα µόνο εκφράζοντας το λαϊκό πρότυπο του «οικιακού» συνταξιοδοτηµένου άντρα, µια και η στερεοτυπική «µατσίλα» του ήδη έχει τσαλακωθεί ανεπανόρθωτα, και µόνο ως µίµηση µιας ανάµνησης πια αποτυπώνεται µέσα από σκυλάδικα άσµατα, κλισαρισµένες χειρονοµίες και κοµπασµούς για (ανύπαρκτες;) περιπέτειες του παρελθόντος. Και υπάρχει και ο γιος, το θύµα, που πλανάται, σαιξπηρικό φάντασµα και αυτός, παρών και απών, που τους περιφρονεί και σιωπηλά τους απαξιώνει. Είναι το ίδιο το δηµιούργηµα που απειλεί την ευνουχισµένη τους ζωή. Και είναι αυτή η προοπτική που πρέπει να πεθάνει. «Γεράσαµε µε ό,τι µας πετάνε από την τηλεόραση» θα οµολογήσουν σε πρόσκαιρη συνειδητοποίηση της κατάστασής τους αυτοί οι άνθρωποι που αποτελούν απελπιστικά τον µέσο όρο της κοινωνίας µας, που εκπροσωπούν την αποκτήνωση ανθρώπων της διπλανής πόρτας. Τους κυρ Παντελήδες που µας περικυκλώνουν.
Ο Γιάννης Σκουρλέτης, χωρίς να αποποιείται την εξπρεσιονιστική γραµµή του και το µαγικό πνεύµα της bijoux de kant, ανταποκρίνεται στην ωµότητα του κειµένου παραβιάζοντάς τη και µπαίνοντας σε ρεαλιστικά χωρικά ύδατα. Kαθοδηγεί και τους τρεις ηθοποιούς µέσα από δύσκολα ερµηνευτικά µονοπάτια και αντιθέσεις, που φτύνουν χυδαία «ποια είναι η αλήθεια». Ο Χάρης Χαραλάµπους-Καζέπης –συνταρακτικός στην απλότητά του–, η Μαρία Παρασύρη –καθηλωτικά ωµή– συµπράττουν σε δύο από τις κορυφαίες ερµηνείες της θεατρικής σεζόν σε ένα ερµηνευτικό κρεσέντο-υπόδειγµα σκηνικής επικοινωνίας. Ο ∆ηµήτρης Παγώνης, βουβός στον λόγο, µε απόλυτη έκφραση στην κίνηση και στο σώµα. Μια παράσταση που ο σαρκασµός για το ζωτικό µας περιβάλλον καταλήγει στη συνειδητοποίηση της κοινωνικής απελπισίας µας.
