Συρραφή έργων του ιδιοφυούς Μποστ, σε σκηνοθεσία Θανάση Παπαγεωργίου.
Αν µιλάµε για ένα από τα πλέον ιστορικά θέατρα στην Αθήνα και αν µιλάµε για Μποστ, τον ιδιοφυή συγγραφέα, γελοιογράφο και εικαστικό, ο οποίος σε όλη τη διαδροµή της ζωής και του έργου του διατήρησε στο ακέραιο το απαράµιλλο χιούµορ του και την αδιαπραγµάτευτη πολιτική θέση του σε έναν πρωτοφανή συνδυασµό που παραµένει ακόµη και σήµερα µοναδικός σε έµπνευση και έκφραση, τότε µιλάµε για το Θέατρο Στοά, χωρίς δεύτερη σκέψη. Ο Θανάσης Παπαγεωργίου και η Λήδα Πρωτοψάλτη στην 50χρονη πορεία του Θεάτρου, που µε αφοσίωση στάθηκε και ανέδειξε την ελληνική δραµατουργία, έγιναν σχεδόν ταυτόσηµοι µε το έργο του «ανορθόγραφου» ανατρεπτικού συγγραφέα που συντάραξε την κοινωνία µε τη Μαµά Ελλάς µε τα παιδιά της, τον Πειναλέοντα και την Ανεργίτσα, και ανέτρεψε τα θεατρικά δεδοµένα καταγγέλλοντας τον µετεµφυλιακό µικροαστισµό και την πατριδοκαπηλία σε ένα µοναδικό κράµα νεοελληνικής σάτιρας και θεάτρου του παραλόγου, µε λαϊκά και καθόλου ψευτοδιανοουµενίστικα ερείσµατα και καταβολές.
Το «Ακούω ήχον κώδωνος» από το 2002 (βασισµένο και στα «40 χρόνια Μποστ» του 1987) ξαναγράφεται σήµερα, επικαιροποιείται µε τρόπο µοναδικό που φαντάζει να είναι γραµµένο µόλις χτες και µέσα από µια άκρως µελετηµένη δραµατουργική επεξεργασία δηµιουργείται ένα ολοκαίνουργιο ολοκληρωµένο θεατρικό έργο: όχι αποσπασµατικά αλλά µε µύθο και εξέλιξη. Από το σαλόνι της περίφηµης Φαύστας του (ο πρώτος στίχος της οποίας δανείζει και τον τίτλο του έργου) παρελαύνουν οι ήρωες από τον «∆ον Κιχώτη» του, τη «Μαρία Πενταγιώτισσά» του, τη «Μήδεια», τον «Ρωµαίο και Ιουλιέτα» του, αλλά βλέπουµε και σκηνές από την «Οµορφη Πόλη», την «Οδό Ονείρων» και κοµµάτια από κείµενα σε επιθεωρήσεις που έγραψε. Το αποτέλεσµα είναι µια ανέµελη καταβύθιση στον απολαυστικό κόσµο του συγγραφέα, µια σπαρταριστή περιήγηση στον ανορθόδοξο και τον λοξό βυθό του που διέπει τη ζωή και την κοινωνία µας και βεβαίως µια πολύτιµη συγκοµιδή µαργαριταριών. Γελάµε µεγαλόφωνα σπαράζοντας εσωτερικά σε µια θεατρική πανδαισία.
Ο Θανάσης Παπαγεωργίου καταθέτει για µια ακόµη φορά το µεγαλείο του καθάριου «θεατρίνου» δικαιώνοντας την εµπιστοσύνη και την εκτίµηση του συγγραφέα στο πρόσωπό του, η Λήδα Πρωτοψάλτη συγκινεί στην εκ νέου επαφή της µε τον ρόλο της Μήδειας, η Εύα Καµινάρη διαπρέπει ως δασκάλα/Μαριάνθη/τραγουδίστρια, η Ευδοκία Σουβατζή σαρωτική στην κ. Ιατρού, απολαυστικός γιγαντοµπεµπές ο Χρήστος Καρύπης, µε κωµική στόφα ο Γιλµάζ Χουσµέν. Με γνώση και πείρα οι Γιώργος Ζιόβας και Αργύρης Παυλίδης. Μαζί τους άξιοι η Αναστασία Ραφαέλα Κονίδη, η Μαρία Νίκα, η ∆ήµητρα Κόκκορη, η Αννα Μονογυιού, ο Αρης Τρουπάκης και ο ∆ιονύσης Τσακνής που υπογράφει και τις νέες µουσικές που συµπλέκονται δηµιουργικά µε τις παλιότερες του Βασίλη ∆ηµητρίου, ενώ θα πρέπει να υπογραµµιστεί πως το σκηνικό περιβάλλον και τα σχεδιασµένα από τον ίδιο τον Μποστ κοστούµια έχει επεξεργαστεί δηµιουργικά και µε συνέπεια η Λέα Κούση.
