Αρκετοί είναι εκείνοι που αφελώς πιστεύουν πως η κωμωδία υπολείπεται σοβαρότητας ή κι ακόμα πως υστερεί έναντι του δράματος. Δυστυχώς, σε αυτό έχει συμβάλει κι ο τρόπος που την έχουν μεταχειριστεί διάφοροι σκηνοθέτες οι οποίοι την αντιμετωπίζουν με ευκολία που όχι μόνο δεν της ταιριάζει αλλά τους εκθέτει κι ανεπανόρθωτα. Χρειάζεται ευφυΐα και βαθιά γνώση για να μπορέσεις να σταθείς με αξιώσεις σε όρους όπως «μπουλβάρ» ή «θέατρο σαλονιού», όπως το είναι το συγκεκριμένο έργο του Ζωρζ Φεντώ.
Ο Τάσος Πυργιέρης στην παράσταση «Η Λεονί σε αναμονή» στην Ελλάδα, φάνηκε πως όχι μόνο γνωρίζει πολύ καλά τους κανόνες της κωμωδίας αλλά με μαεστρία αποφεύγει τις παγίδες του επιθεωρησιακού μιμητισμού που θα αδικούσαν αυτό το διαμαντάκι της γαλλικής κωμωδιογραφίας. Μελετώντας προσεκτικά ένα καλογραμμένο κείμενο που αναδεικνύεται μέσα από τη μετάφραση του Γιάννη Θηβαίου εντελώς ακομπλεξάριστα ο σκηνοθέτης απενοχοποιεί το πιο παρεξηγημένο θεατρικό είδος αναδεικνύοντας τις ίντριγκες, τα πάθη αλλά και τα αστικά διλλήματα μιας εποχής που αν και μακρινής μέσα στην υπερβολή της μοιάζει οικεία. Με το σκηνοθετικό εύρημα του «θεάτρου εν θεάτρω» ο σκηνοθέτης υπογραμμίζει την πρόθεση του συγγραφέα να καταγγείλει και την σοβαροφάνεια μέσα στο ίδιο το θέατρο που κατά καιρούς εγκλωβίζεται στην εικόνα και στις γεμάτες στόμφο ερμηνείες.
Το αξιοθαύμαστο με τη κωμωδία είναι πως μιλάει για τα πιο σοβαρά θέματα με έναν τρόπο στοχαστικό που όμως δεν υποκρίνεται ούτε είναι σοβαροφανείς αλλά σκουντώντας τον θεατή σε ανύποπτο χρόνο τον προβληματίζει χωρίς να τον βαραίνει. Έτσι κι ο Τάσος Πυργιέρης πέρα από συμβατικές αναγνώσεις δημιουργεί μέσω μιας επαυξημένης επιπραγματικότητας μια παράσταση που το κωμικό και η απελπισία παντρεύονται με τους χαρακτήρες γεννώντας μια ατόφια κωμωδία παρεξηγήσεων. Ο ρυθμός της παράστασης είναι ζωηρός χωρίς να κάνει καμία κοιλιά δημιουργώντας άπειρους συμβολισμούς. Η αστική τάξη της Γαλλίας του τέλους του 19ου αιώνα βουτηγμένη στην υποκρισία και τις συμβάσεις βρίσκει τον μάστορα της στη γραφή του Ζωρζ Φεντώ αναγνωρίζοντας τον εαυτό της και τις φαντασιώσεις της. Μέσα από κωμικοτραγικές καταστάσεις αποκαλύπτεται ένα πολιτικό έργο που ξεμπροστιάζει την υψηλή κοινωνία που ζει στο ψέμα και την απάτη καταπιέζοντας τους αδύναμους που όμως στο τέλος, έστω και αργά, κάνουν την επανάσταση τους.
Τα σκηνικά και τα κουστούμια της Ελίνας Δράκου στήνουν την παράσταση από μόνα τους. Όλα είναι μία φάρσα. Από το παιδικό κάμπριο αυτοκινητάκι, τα παιδικά καθισματάκια μέχρι την λέσχη χαρτοπαιξίας των ευγενών που είναι μια παιδική σκηνή. Τα ρούχα πομπώδη στα χρώματα της γαλλικής σημαίας φέρουν το εθνικό οικόσημο. Οι έντονες περούκες, το μακιγιάζ, όλα συνομιλούν με το κείμενο. Οι φωτισμοί της Μαριέττας Παυλάκη και η μουσική του Νίκου Τσαούση ακολουθούν το παιγνιώδες μοτίβο της σκηνοθεσίας.
Οι ηθοποιοί Ρένα Κυπριώτη, Χρήστος Σταθούσης, Ανούς Μπογοσιάν, Παρασκευή Δουρουκλάκη και Αλέξανδρος Βάρθης κρατούν σε όλη την διάρκεια της παράστασης τον απαραίτητο ρυθμό που χρειάζεται μια κωμωδία καταστάσεων και έχοντας αναπτύξει εξαιρετική χημεία μεταξύ τους προκαλούν αβίαστα το γέλιο στην πλατεία. Άφησα επίτηδες τελευταίο τον Κλέαρχο Παπαγεωργίου ο οποίος δίνει χωρίς καμία υπερβολή ρεσιτάλ στο ρόλο του καταπιεσμένου συζύγου «Τουντού».
