Ο Μητσοτάκης δεν κοιτάει ιδεολογίες και φούμαρα, ο Μητσοτάκης κάνει επιλογές νίκης.
Με ξέρετε τώρα εμένα, αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες:
Ροκιό απ’ τα γεννοφάσκια μου!
Μεγαλωμένος με Τζιιμ Μόρισον, Ίγκυ και Τζο Στράμερ, μη βάλω μέσα και Σκιπ Σπενς κι αρχίζουν να με κοιτάνε στραβά τίποτις ένστολοι.
Στην πορεία, έμαθα Στελάρα, σερ Μπιθί και Καίτη Ντάλη, με ευλόγησε ο θεός ν’ ακούσω Κάστα Ντίβα από τη Ραντβανόφσκι στο Λίνκολν Σέντερ, πήρα τζούδα κλαρίνο ράιτ θρου στο αυτάκι από Γιώργο Μάγκα και πρόλαβα ν’ αποχαιρετήσω τον Κοέν πριν κλείσει τα μάτια του.
Άνοιξαν οι ορίζοντές μου.
Μέσα σ’ όλα αυτά και στον κατακλυσμό των δίσκων βινυλίου και των CD που στολίζουν ακόμη τις βιβλιοθήκες μου, βρήκε χώρο να τρουπώσει και μια ένοχη απόλαυση:
Η δισκογραφία των Abba!
ΟΚ, το παραδέχομαι, παράταιροι είναι με τα ανωτέρω παρφέ ονόματα, πουθενά δεν κολλάνε, φάντης μπαστούνι με ρετσινόλαδο, αλλά εμένα κάπως με δονούν και με αναστατώνουν.
Γούστα είναι αυτά, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα που έλεγε κι ο πατέρας μου, δεν το ψάχνω μην το ψάχνετε κι εσείς.
Από εκεί, πάντως, από άσμα του μεγίστου συγκροτήματος που γέννησε ποτέ η σουηδική γη, εμπνεύσθηκα τον σημερινό και ιδιαιτέρως εκφραστικό τίτλο.
Από το “The winner takes it all” και ορίστε και το ρεφρέν του τραγουδιού:
“Ο νικητής όλα τα παίρνει
κι ο χαμένος τοσοδούλης μένει
τον προσπερνάει η νίκη
αυτή είναι η μοίρα του”.
Σε ελεύθερη μετάφραση τέλος πάντων, αλλά το φήλινγκ ουκ ολίγων φιλοκυβερνητικών μετά από την επιλογή Τασούλα για την προεδρία, το αποδίδει μια χαρά.
Προσοχή “φιλοκυβερνητικών” έγραψα, μιας και είναι παγκοίνως γνωστό ότι μιλάμε για γαλαζοπράσινη και όχι για γαλάζια κυβέρνηση.
Οι αυθεντικοί “γαλάζιοι” υποδέχθηκαν την είδηση με υφάκι “κάτσε και θα δούμε”, γιατί μάθανε με τα χρόνια να κρατάνε μικρό καλάθι απέναντι στις προσφορές του Κυριάκου.
Οι “πράσινοι”, ωστόσο, αφού πέρασαν κάποιο χρόνο προσπαθώντας να καθησυχάσουν τους παλαβωμένους Ακροκεντρώους, στη συνέχεια βγήκαν στην αντεπίθεση:
“Ναι, ρε, σ’ όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε!
Ο Μητσοτάκης δεν κοιτάει ιδεολογίες και φούμαρα, ο Μητσοτάκης κάνει επιλογές νίκης.
Σημασία έχει να μην κλυδωνιστεί η κυβέρνηση και να συνεχίσει το θεάρεστο έργο της, μπροστά μας είναι μέλλον λαμπρό με το Ταμείο Ανάπτυξης και φαντασμαγορικό με τα ΕΣΠΑ.
Τι δηλαδή, θέλετε να τα μοιράσουν κάποιοι άλλοι, αντί να τα μοιράσουμε εμείς;”
Πιο κομψά δοσμένο και με φορτισμένο ιδεολογικά λόγο, από τον ταξίαρχο της γαλαζοπράσινης συνύπαρξης Άκη Σκέρτσο:
“Σε ένα διεθνές περιβάλλον που βλέπουμε άνοδο της ακροδεξιάς, χρειαζόμαστε αναχώματα.
Και αυτό είναι κάτι που μπορεί να επιτευχθεί μέσα από προσωπικότητες με τα χαρακτηριστικά του κ. Τασούλα”.
Κάπως έτσι, λοιπόν, καταλήγουμε να λατρεύει η Νέα Δημοκρατία (η Νέα Δημοκρατία γράφω, όχι οι Νεοδημοκράτες…) τον Κώστα Τασούλα, ως προάγγελο συσπείρωσης και νίκης στις επόμενες εκλογές όποτε κι αν προκύψουν αυτές.
Διότι, όπως έχουν πει και οι Abba, η ένοχη απόλαυση του ρεπόρτερ Ξανθάκη:
Ο νικητής τα παίρνει όλα!
Υ.Γ.: Διαβάζω δεξιά αριστερά ότι δεν ξεκινάει με καλούς οιωνούς η θητεία Τασούλα, γιατί βγήκαν μετρήσεις και είναι σχετικώς χαμηλή η δημοφιλία του. Δεν είμαι κολλητός ή οπαδός του ανδρός και δεν πρόκειται ποτέ να γράψω ομορφιές του τύπου “επανέφερε την κανονικότητα στη Βουλή”, αλλά νομίζω ότι τέτοιες γκρίνιες δεν πατάνε πουθενά. Είδαμε, για παράδειγμα, και τη Σακελλαροπούλου, που υποδέχτηκαν όλοι και όλες με ενθουσιασμό την ανακοίνωση του ονόματός της και κατέληξε να μην τη γουστάρουν κανένας και καμιά. Ας περιμένουμε λέω εγώ, ας είμαστε επιφυλακτικοί, ας φυλάμε τα ρούχα μας για να έχουμε τα μισά και ας κρίνουμε όταν έρθει η ώρα. Όχι με γκάλοπ του γλυκού νερού…
Πηγή: newpost.gr
