Τα πρώτα επεισόδια της τελευταίας σεζόν του «The crown» δεν έχουν τίποτε από τη συνταγή της επιτυχίας μιας σειράς που έγραψε ιστορία.
Τα τέσσερα πρώτα επεισόδια της έκτης και τελευταίας σεζόν της διάσημης σειράς «The crown» που προβλήθηκαν την περασμένη εβδομάδα στο Netflix αποκαθήλωσαν μια ιστορική σειρά με εκατομμύρια θεατές σε όλο τον κόσμο. Είναι γνωστό ότι όσο πιο πρόσφατα είναι τα γεγονότα πάνω στα οποία χτίζεται η μυθοπλασία τόσο μεγαλώνουν οι κίνδυνοι της εργαλειοποίησης ή της πολιτικής εκμετάλλευσης.
Στη Βρετανία το συλλογικό τραύμα για το τραγικό τέλος της πριγκίπισσας Νταϊάνα δεν έχει εντελώς επουλωθεί. Για εμάς τους υπόλοιπους, που επίσης γνωρίζουμε με λεπτομέρειες τι συνέβη, το μόνο που κατορθώνει η σειρά είναι ότι βάζει τον μύθο να συγκρουστεί με την πραγματικότητα, εις βάρος της δεύτερης. Οχι απλώς δεν γίναμε σοφότεροι για τα αίτια που οδήγησαν σε συγκεκριμένες συμπεριφορές των πρωταγωνιστών, αλλά μάλλον ξεχάσαμε κι αυτά που γνωρίζαμε.
Η έμπνευση που χάθηκε
Παρακολουθώντας τα πρώτα επεισόδια, που φλερτάρουν επικίνδυνα με κακογραμμένη σαπουνόπερα, αναρωτηθήκαμε πού πήγαν η συγγραφική και σκηνοθετική έμπνευση των πρώτων κύκλων, η υπόγεια σύνδεση της πολιτικής με τη διπλωματία του πρωτοκόλλου, η αιχμηρή ματιά πάνω στις εσωτερικές συγκρούσεις των μελών μιας άκρως δυσλειτουργικής οικογένειας.
Το πρώτο μέρος του φινάλε (τα υπόλοιπα έξι επεισόδια θα προβληθούν στις 15 Δεκεμβρίου) εστιάζει στην αποτύπωση των οκτώ τελευταίων εβδομάδων της ζωής της Νταϊάνα, που οδήγησαν στο αυτοκινητιστικό δυστύχημα και στον θάνατο της ίδιας, του εραστή της Ντόντι αλ Φαγέντ και του οδηγού του αυτοκινήτου Ανρί Πολ στο τούνελ της γέφυρας Αλμά στο Παρίσι στις 31 Αυγούστου του 1997. Ο ταλαντούχος Πίτερ Μόργκαν, δημιουργός της σειράς, όχι μόνο διαιωνίζει όλα τα γνωστά κλισέ μιας χιλιοειπωμένης ιστορίας αλλά φαίνεται επίσης ότι δεν επιθυμεί να διαταράξει τις σημερινές ισορροπίες στην κορυφή του βασιλικού οίκου. Μοιραία, λοιπόν, επιλέγει ως λύση τις σεναριακές –ακόμη και στα όρια του γκροτέσκου– υπερβολές, που περιέχουν ακόμη και… μεταφυσικές εμπειρίες.
Το ξέπλυμα του Καρόλου
Το φινάλε της σειράς είναι λες και φτιάχτηκε σε συνεννόηση με το γραφείο Τύπου του Καρόλου για να «διορθώσει» το αδύναμο προφίλ ενός βασιλιά που μας είναι περισσότερος γνωστός ως εν αναμονή μονάρχης όσο ζούσε η βασίλισσα Ελισάβετ. Ετσι, τον εμφανίζει όχι απλώς συντετριμμένο από τον θάνατο της πρώην συζύγου (που θα ήταν λογικό), αλλά να κλαίει γοερά με θόρυβο και με λυγμούς, λες και πέθανε ο έρωτας της ζωής του και όχι η διαζευγμένη σύζυγός του, στην οποία είχε φερθεί με χαρακτηριστική σκληρότητα στα χρόνια του γάμου τους.
Και την Καμίλα, πέτρα του σκανδάλου, ως την πιο υπομονετική γυναίκα του κόσμου, συγκρινόμενη με τον «ανεμοστρόβιλο» Νταϊάνα. Και κάπως έτσι το σενάριο γλιστράει στην πιο παράλογη σκηνή όλης της σειράς, την εμφάνιση του φαντάσματος της Νταϊάνα να συνομιλεί με τον πρώην σύζυγό της στο αεροπλάνο που μετέφερε τη σορό της από το Παρίσι πίσω στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ενα μεταφυσικό εύρημα που θα ταίριαζε σε κοινότοπη σειρά θρίλερ και όχι σε δράμα αξιώσεων, αλλά δεν περιορίζεται έστω ανάμεσα στον Κάρολο και την Νταϊάνα, κάνει κι άλλες βόλτες…
Εκτός από τα παραπάνω, τα πρώτα επεισόδια της σειράς είναι μια χαμένη ευκαιρία για τους δημιουργούς της να στηλιτεύσουν την απροκάλυπτα ρατσιστική αντιμετώπιση του επίσης αδικοχαμένου Ντόντι από μερίδα του βρετανικού Τύπου αλλά και Βρετανούς που δεν θεωρούσαν τον μελαψό Αιγύπτιο, γιο του «παρακατιανού» μεγιστάνα Μοχάμεντ αλ Φαγέντ, αντάξιο της πριγκίπισσας της Ουαλίας. Αντ’ αυτού, περιορίστηκαν να παρουσιάσουν τον πατέρα του Ντόντι την ώρα του θρήνου του να αναμασά κοινοτοπίες και να ανησυχεί που η βασιλική οικογένεια δεν απάντησε στις συλλυπητήριες επιστολές του.
