Η ορκωµοσία του Ντόναλντ Τραµπ αποτέλεσε το εναρκτήριο λάκτισµα της «µαύρης διεθνούς». Η σύµφυση ακροδεξιών στοιχείων από διάφορα σηµεία του πλανήτη µε εκπροσώπους της «τεχνολιγαρχίας» µε έξη στους ναζιστικούς χαιρετισµούς συνοδεύτηκε από υπόκρουση βαθιά διχαστικών εξαγγελιών από τον νέο πρόεδρο των ΗΠΑ, οι οποίες δεν άργησαν να πάρουν σάρκα και οστά µε όρους εκτελεστικών διαταγµάτων. Η δυστοπική συνθήκη βρίσκει την Ευρωπαϊκή Ενωση σε φάση κοινοτικής υπνοβασίας και χωρίς ηγετικές φυσιογνωµίες, µε τη ρητορική του «τραµπισµού» να εξαπλώνεται στη γηραιά ήπειρο µε γεωµετρική πρόοδο τη στιγµή που διακηρυγµένος στόχος του Ντ. Τραµπ είναι η διάσπαση του ευρωπαϊκού οικοδοµήµατος.
Κοινώς, όλα µοιάζουν λάθος. Σε αυτήν τη µικρή κουκκίδα του χάρτη που λέγεται Ελλάδα όλα αυτά αποτελούν ανησυχίες φιλολογικού επιπέδου για τον λεγόµενο προοδευτικό χώρο, ο οποίος προτιµά να διασπάται εντοπίζοντας αιτίες πολιτικής αντιπαλότητας και όχι συνεργασίας. Εκ προοιµίου εξαιρώ από τον συλλογισµό το ΠΑΣΟΚ λόγω της πολιτικής ιδιοσυστασίας του Νίκου Ανδρουλάκη. Επί ηµερών του στο τιµόνι της (από τύχη) αξιωµατικής αντιπολίτευσης θεωρείται βέβαιο πως η Χαριλάου Τρικούπη δεν πρόκειται να αποτελέσει µέρος της όποιας προσπάθειας πολιτικής και εκλογικής «συγκόλλησης».
Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ κλότσησε το τενεκεδάκι µε την υπερψήφιση των αµυντικών δαπανών Μητσοτάκη και την απόρριψη της υποψηφιότητας Ράµµου για την Προεδρία της ∆ηµοκρατίας, ενώ η Νέα Αριστερά, αποδεχόµενη µε βαριά καρδιά την υποψηφιότητα της Λούκας Κατσέλη, κάνει λόγο για «πολιτικές, στρατηγικές και βαθιά αξιακές διαφορές» µε τους πρώην συντρόφους που γαλουχήθηκαν µαζί στο ίδιο κόµµα, φτάνοντας µέχρι τα υπουργικά συµβούλια της περιόδου 2015-19. Ισως το δίπολο «Μητσοτάκης – ακροδεξιά», που αρχίζει να αχνοφαίνεται, µοιάζει για κάποιους πιο εύκολα διαχειρίσιµο από τα παρεπόµενα των πρώτων εσωκοµµατικών εκλογών της Κουµουνδούρου στη µετά Τσίπρα εποχή…
Διαβάστε επίσης:
«Τα Τέμπη θα είναι το τέρμα σας» – Πυρά της Κατερίνας Βουτσινά στην κυβέρνηση
