Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, από τις απαρχές του ίντερνετ όπως το ξέρουμε σήμερα, υπήρχε διάχυτη – μεταξύ άλλων– η πεποίθηση στους επιχειρηματίες-nerds ότι το τεχνολογικό πεδίο που ξεδιπλώνεται μπροστά τους ήταν ένα νέο κοινωνικό τοπίο στο οποίο οι παλιοί σκουριασμένοι νόμοι και ηθικοί κανόνες δεν είχαν εφαρμογή. Πολλοί από αυτούς σήμερα είναι δισεκατομμυριούχοι ακριβώς επειδή η νομική κατοχύρωση των δικαιωμάτων του ανθρώπου μες στο νέο διαμορφωμένο περιβάλλον έκανε πολλά χρόνια ώστε να φτάσει την τεχνολογική πρόοδο, η οποία καλπάζει με ξέφρενους ρυθμούς. Το ίδιο συμβαίνει και με την τεχνητή νοημοσύνη, που ενώ ως έννοια υπάρχει από την εποχή του Αλαν Τούρινγκ, τα τελευταία χρόνια έχει κάνει άλματα προόδου: τα προγράμματα μπορούν από τo να περάσουν εξετάσεις για μεταπτυχιακά μέχρι να δημιουργήσουν πιστές αναπαραγωγές έργων φημισμένων ζωγράφων. Επομένως, η ανάγκη θέσπισης κανόνων δεοντολογίας είναι πλέον επιτακτική. Σε επίπεδο «εγχειριδίου» υπάρχουν αρκετά νομικά κείμενα που προσπαθούν να χαράξουν τα όρια πέρα από τα οποία δεν μπορεί να περάσει η τεχνητή νοημοσύνη. Ωστόσο, πέρα από κοινοτοπίες περί λογοδοσίας των εταιρειών, λείπει ακόμη ο συντονισμός ανάμεσα τόσο στις χώρες όσο και σε διεθνείς οργανισμούς. Ετσι προκύπτουν διάφορα ζητήματα: πώς θα χειρίζονται τα προγράμματα τα προσωπικά δεδομένα των χρηστών; Θα τα «μάθουν» να σέβονται τα πνευματικά δικαιώματα δημιουργών που εκθέτουν τη δουλειά τους στο διαδίκτυο; Τα ερωτήματα είναι πολλά. Το θέμα λοιπόν δεν είναι μόνο ο θαυμασμός για το νέο εργαλείο που έχουμε στα χέρια μας αλλά πώς θα το χρησιμοποιήσουμε προς όφελος των πολλών.
Θαυμασμός και δεοντολογία
