Ο Πλεύρης είναι κατά κάποιον τρόπο πολεμιστής. Γόνος διακεκριμένου παλαιού πολεμιστή, κήρυξε, τοις κείνου ρήμασι πειθόμενος, πόλεμο στους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Μέχρι θανάτου –των άλλων βέβαια…– από σφαίρα, πείνα, δίψα, αποκλεισμό από την περίθαλψη. Ως πολεμικών φρονημάτων και ιδεών συγκεκριμένου είδους συντάχθηκε επίσης ανοιχτά και δημόσια, δίκην αυτόκλητου απολογητή των SS, με τον «πόλεμο» των ναζί εναντίον εκατομμυρίων Εβραίων και των γυναικών και των παιδιών τους στα Αουσβιτς και τα Νταχάου. Πριν από τις εκλογές κήρυξε πόλεμο στους αναρχικούς των Εξαρχείων με πρωινή καταδρομή συνοδεία κάμερας, αν θυμάστε. Και μέχρι πρόσφατα εξακολουθούσε να τραβάει το πιστόλι του σε ό,τι θυμίζει υπερβολική δημοκρατία, πρόοδο, κουλτούρα, ανθρωπισμό.
Γι’ αυτό το μπαρουτοκαπνισμένο παρελθόν του, που συγκινεί βαθιά τις φαιές ψυχές, ο Μητσοτάκης του ανέθεσε την ευθύνη του πολέμου με την πανδημία. Ανέθεσε δηλαδή τις ζωές μας σε έναν άγγελο του θανάτου των άλλων – των «λάθρο», των Εβραίων, των αναρχικών, των διαφορετικών. Μια επιλογή που για την ταυτότητα του Πλεύρη δεν αποκαλύπτει τίποτε καινούργιο, εκτός πια κι αν θεωρήσουμε τέτοιο τη δήλωση μετανοίας μπροστά σε μας και στον λαό του Ισραήλ. Για τον Μητσοτάκη όμως αποκαλύπτει πόσο κυνικός και αδίστακτος μπορεί να γίνει αν πρόκειται για το προσωπικό του συμφέρον και τη διαιώνιση της εξουσίας του. Και πού ακριβώς έχει γραμμένες τις ζωές και την υγεία των υπηκόων του και των παιδιών και των οικογενειών τους. Θάνατός μας η ζωή τους – και για τους δυο.
Γιατροί, νοσηλευτές, μαχητές της πρώτης γραμμής κατά της πανδημίας, λειτουργοί του ανθρωπισμού που δεν βλέπει το χρώμα, τη φυλή, τη θρησκεία, την ιδεολογία του πάσχοντος, βρέθηκαν τώρα, χάρη στον Μητσοτάκη, να έχουν πολιτικό προϊστάμενο έναν φορέα της ιδεολογίας και της πράξης του απάνθρωπου. Μια κατάσταση ανατριχιαστικά γκροτέσκα – ο Πλεύρης να φροντίζει τους ευάλωτους. Να προστατεύει και να θεραπεύει τους «λαθραίους». Να επιμελείται τη ζωή όλων μας. Να μάχεται με τη σύριγγα στο χέρι για να πείσει τους αντιεμβολιαστές ομοϊδεάτες του να εμβολιαστούν. Να δίνει έτσι ένα μέτρο της εμπιστοσύνης που πρέπει να τρέφουμε όλοι σε μια κυβέρνηση και έναν πρωθυπουργό που η βάσκανος μοίρα και η ηλίθια ψήφος φόρτωσαν στον σβέρκο της χώρας. Και στον σβέρκο μας.
Ισως πρέπει από τούδε και εις το εξής να μη μετράμε νεκρούς ανά εκατομμύριο. Να μετράμε νεκρούς ανά αριθμό φαιών, ακροδεξιών και ψεκασμένων ψήφων που προσδοκά ο Μητσοτάκης με την υπουργοποίηση του Πλεύρη. Διότι αν η πρώτη μέτρηση αναδεικνύει την Ελλάδα στις πρώτες θέσεις της Ευρώπης, η δεύτερη θα αναδείξει σίγουρα τον Μητσοτάκη πρωταθλητή μεταξύ των ηγετών που θεωρούν τον λαό τους αναλώσιμο. Και για όσους ακόμη, μπουκωμένοι προπαγάνδα, αισθάνονται ασφαλείς: μ’ αυτό τον Πλεύρη να κοιμάστε!
