Ο συγγραφέας θεατρικών έργων όπως τα «HIV» και «Τηλεφώνημα» Θανάσης Τριαρίδης μιλάει με αφορμή το «Frankenstein 3.R: Δράμα σε 27 σκηνές».
Ο Θανάσης Τριαρίδης είναι μοναδική περίπτωση συγγραφέα μες στην τρέχουσα λογοτεχνική – θεατρική παραγωγή. Πάνω απ’ όλα είναι άνθρωπος απολύτως συνεπής με τις ιδέες του, ακόμη κι αν κάπου ακούγεται σαν «παλαβός πάστορας», όπως επισημαίνει ο ίδιος για τον εαυτό του με χιούμορ. Τον συνάντησα με αφορμή το «Frankenstein 3.R: Δράμα σε 27 σκηνές»», το νέο του έργο που παρουσιάστηκε πρόσφατα στην 20ή Διεθνή Εκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης. Πραγματεύεται την ιδέα της δημιουργίας της ζωής μαζί μ’ αυτήν της τεχνητής νοημοσύνης και θα ανέβει σύντομα στο θέατρο.
Πέραν αυτού, ο Τριαρίδης δημοσιοποίησε για πρώτη φορά και μερικούς στίχους του για την Ελένη Τοπαλούδη. Επρόκειτο για ένα δείγμα από μια σειρά έμμετρων ποιημάτων του, προορισμένων να γίνουν τραγούδια από τον Χρήστο Διαμαντή: «Διέκρινα στην περίπτωσή του ένα νέο Μάνο Λοΐζο και γράψαμε περίπου 60 τραγούδια από κοινού, για τα οποία του είχα πει ότι όταν φύγω από τη ζωή να τα συγκεντρώσει και να κάνει παντού συναυλίες» λέει ο ίδιος. Δυστυχώς στις 27 Δεκεμβρίου του 2021 ο Χρήστος Διαμαντής, κατά πολύ νεότερος του Τριαρίδη, πέθανε από κορονοϊό. Ο Τριαρίδης απελευθερώνει τα έργα του στο διαδίκτυο τη στιγμή που ο ίδιος δεν εισπράττει ποτέ δικαιώματα απ’ αυτά. Μου λέει χαρακτηριστικά: «Δεν απαρνούμαι και όλο το χρυσάφι του κόσμου, αφού αν ζούσα στον αγγλόφωνο κόσμο, πιθανώς να με διέφθειρε ο δαίμονας του καπιταλισμού. Διδάσκω, κάνω τον ξεναγό, βιοπορίζομαι αλλιώς απ’ όταν τελείωσα με τη δικηγορία. Ούτε καν λέω ότι “χαρίζω” τα έργα μου, αφού “χαρίζω” σημαίνει ότι έχω κάτι που μου ανήκει και το προσφέρω».
Ο φτωχότερος
Αν και θεωρεί τιμή να τον πουν «αναρχικό», πιστεύει πως δεν είναι, καθώς δεν αρκεί μόνο να πρεσβεύεις μια ιδεολογία, αλλά πρέπει και να ζεις με συνέπεια απέναντί της. Εφτασε στο σημείο να παροτρύνει τους αναγνώστες του να μην αγοράζουν τα βιβλία του άπαξ και υπάρχουν ελεύθερα στο διαδίκτυο, παρουσία μάλιστα του εκδότη του, ο οποίος είχε… ρίξει λεφτά. Ταυτόχρονα δηλώνει ο φτωχότερος άνθρωπος των ανθρώπων που γνωρίζει: «Δεν έχω ακίνητο, έχω μηδενικό Ε9 και ένα σπίτι από κληρονομιά το μετέφερα στα παιδιά μου από τον πρώτο μου γάμο. Αν φύγω ξαφνικά από τη ζωή, υπάρχουν αποθέματα στη Χαρούλα, τη σύζυγό μου, για περίπου είκοσι μέρες. Δεν με στενοχωρεί αυτό, καθόλου» εξομολογείται. Τον ρωτάω αν η στάση του αυτή τον δυσκολεύει στις διαπροσωπικές του σχέσεις και μου απαντάει ορθά κοφτά: «Οχι, γιατί έτσι με διάλεξαν κιόλας οι άνθρωποί μου όλοι».
Εξαγριώνεται με τη σιωπή των διανοουμένων που κοιτάνε μόνο την πάρτη τους ενόσω δίπλα μας γίνονται τέρατα. Ανατρέχει στον στίχο του Κωστή Παλαμά: «Στο τέλος ντρέπομαι για τη ζέστα μου και για την αρχοντιά μου» αλλά και στο ποίημα «Ενός λεπτού σιγή» του Ντίνου Χριστιανόπουλου. Με τον Χριστιανόπουλο άλλωστε τον συνδέει ιδεολογικά η άρνησή του να ενταχθεί ποιητική συλλογή του στις βραχείες λίστες για το Κρατικό Βραβείο Ποίησης. Μου δικαιολογεί την απόφασή του αυτή με λόγια συγκλονιστικά: «Τι βραβείο να θέλω όταν το κράτος αυτό κάνει pushbacks, δηλαδή φόνους στη θάλασσα; Ο Ιάσονας Αποστολόπουλος, όντας στην πρώτη γραμμή, είναι σπουδαίος άνθρωπος και η μαρτυρία του δεν είναι σχολιαστική, όπως η δική μου. Οταν έγινε η ιστορία με το κοριτσάκι στη νησίδα του Εβρου, τον θάνατο του οποίου διέψευσαν και κατάφεραν να το μεταδώσουν στην κοινή γνώμη, εγώ έγραψα: “Οταν σας πείσουν γι’ αυτό, έρχεται η επόμενη εκατόμβη”. Και ήρθε! Η FRONTEX λέει ότι τους σκότωσαν στην Πύλο. Βάλανε τον κόσμο στα αμπάρια και τον πνίξανε. Το μισό έγκλημα ας πούμε ότι έγινε από το λιμενικό. Το άλλο μισό έγινε απ’ όλους εμάς που φάγαμε ότι ήταν ψέμα το κορίτσι του Εβρου».
Η κόρη από την Αιθιοπία
Ο Τριαρίδης, βέβαια, δεν έγινε ακτιβιστής ξαφνικά. Το γεγονός ότι με τη σύζυγό του πήγαν στην Αιθιοπία και υιοθέτησαν ένα κοριτσάκι, που σήμερα είναι οχτώ ετών, του δίνει την εκκίνηση να μου αφηγηθεί και άλλα ενδιαφέροντα πράγματα: «Οι άνθρωποι στην Αντίς Αμπέμπα κείτονταν στους δρόμους και το πρωί δεν ξέρανε αν θα δουν το επόμενο βράδυ. Τα δε εγκαταλειμμένα μωρά τα είχαν μέσα σε κουτιά παπουτσιών με τα ορφανοτροφεία να είναι νάιλον παράγκες. Μέσα σ’ όλο αυτό τον πάτο του καζανιού του κόσμου σκεφτόμουν ποιον ενδιέφερε το πρώτο μου έργο. Αναρωτιόμουν ποιος είμαι, πού ζω, ποια είναι η πραγματικότητά μου. Δεν έχουμε καταλάβει μάλλον ότι αυτήν τη στιγμή που μιλάμε δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν τρεχούμενο νερό».
Ως προς το καινούργιο έργο του, «Frankenstein 3.R», εξελίσσει μ’ έναν τρόπο τη νιτσεϊκή θεωρία για τον υπεράνθρωπο. Μιλάει για τον ερχομό του διαβόητου «Homo Deus» που θα κάνει στον άνθρωπο ό,τι έκανε αυτός στα ζώα: τα στείρωσε, τους έβαλε λουρί και τα έκλεισε στις φάρμες, εκεί που συντελείται το ολοκαύτωμα των ζώων. Κι όταν τον ρωτάω στο τέλος αν βρήκε το νόημα της ζωής, απαντά ως εξής: «Εγώ είμαι πια 54 ετών, οπότε το μόνο που μ’ ενδιαφέρει είναι η δημιουργία μιας ώσμωσης, το να ανταμωνόμαστε έχοντας την έγνοια του διπλανού μας».
