Μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση διεξήχθη ανάμεσα στον Θανάση Παπακωνσταντίνου και τον κινηματογραφιστή, Αριστοτέλη Παπακωνσταντίνου, ο οποίος είναι ένας εκ των δυο γιων του Θανάση, ενώ υπήρξε ενεργή συμμετοχή του κοινού. Πρόκειται για ένα σπάνιο ντοκουμέντο αν σκεφτεί κανείς ότι ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου αποφεύγει για πολλά χρόνια την έκθεση στον φακό της κάμερας και έχει παραχωρήσει ελάχιστες συνεντεύξεις σε ολόκληρη την πορεία του στο μουσικό πεντάγραμμο.
Στη συζήτηση που διεξήχθη, ο γνωστός καλλιτέχνης ρωτήθηκε και μίλησε και πολλά ζητήματα με πρώτο εξ’ αυτών τη συνεργασία με τον γιο του για την παραγωγή του ντοκιμαντέρ «ΠΕΡΙ-ΛΗΨΗ, Τραγούδια στην αγκαλιά της φύσης», σε επιμέλεια του Αριστοτέλη Παπακωνσταντίνου.
Μεταξύ άλλων, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου μίλησε για την αγάπη του για την φύση και για την ποίηση ενώ ρωτήθηκε και απάντησε για την προσπάθειά του να αποφεύγει τα μεγάλα ΜΜΕ. Επίσης στάθηκε στο ζήτημα της κλιματικής καταστροφής και δήλωσε ότι θέλει «κάθε τραγούδι να είναι μια κιβωτός και να κρατήσει μέσα του κάποιες εικόνες που μπορεί στο μέλλον να μην υπάρχουν».
Το σημείο της συζήτησης που αναμφισβήτητα θα συζητηθεί ανάμεσα στους εκατοντάδες χιλιάδες ακροατές του Θανάση Παπακωνσταντίνου είναι αναμφισβήτητα η στιγμή που σημειώνει πως εκτιμά ότι θα μείνει εκτός συναυλιών για «3-4 χρόνια», με εξαίρεση τις συναυλίες για τα Τέμπη. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι η εκδήλωση έλαβε χώρα πριν τη συναυλία στο Καλλιμάρμαρο, οπότε αναφέρεται σε μέλλοντα χρόνο ότι η συναυλία που θα διεξαγόταν στην Αθήνα για το συγκεκριμένο ζήτημα θα ήταν μία πιθανή εξαίρεση στην αποχή του από συναυλίες.
Αναμφισβήτητα, σημαντική στιγμή αποτελεί και η τοποθέτηση ενός από τους συμμετέχοντες που ευχαριστεί τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, μεταξύ άλλων, γιατί σε συναυλίες του Θανάση γνώρισε «μια δεύτερη οικογένεια», τους φίλους του» και γιατί ο γνωστός καλλιτέχνης υποστήριξε έμπρακτα όσα πιστεύει με τις συναυλίες στήριξης των κατοίκων της Βορειοανατολικής Χαλκιδικής ενάντια στην εξόρυξη Χρυσού.
Μπορείτε να παρακολουθήσετε ολόκληρο το βίντεο με τα αποσπάσματα από τη συζήτηση εδώ:
Χαρακτηριστική στιγμή στη συζήτηση ήταν όταν ρωτήθηκαν ο Θανάσης και ο Αριστοτέλης Παπακωνσταντίνου πώς ήταν η συζήτηση μεταξύ πατέρα και γιου.
Θανάσης Παπακωνσταντίνου: Εγώ προσωπικά δεν είχα κανένα πρόβλημα με τον Αριστοτέλη, θα σας πει.
Αριστοτέλης Παπακωνσταντίνου: Εεεε εντάξει, ο πατέρας μου ήταν και παραγωγός, δηλαδή αφεντικό.
Θανάσης Παπακωνσταντίνου: Πλήρωνα (γέλια)
Αριστοτέλης Παπακωνσταντίνου: Οπότε εντάξει υπήρχαν κάποιες διαφωνίες σε κάποια πραγματάκια αλλά εντάξει, ωραία ήταν πολύ ωραία. Ήταν πολύ προσωπικό το έργο δηλαδή και για μένα.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει και η απάντηση του Θανάσης Παπακωνσταντίνου για το έργο και τη ζωή του, για το πως ήρθε αντιμέτωπος με τα υπαρξιακά ερωτήματα
Θανάσης Παπακωνσταντίνου: «Πώς θα το εξηγήσω αυτό; Στην πορεία έγινε, αλλά μπορώ να πω ότι. Έχει να κάνει με το με το πότε συναντάς τη ματαιότητα. Για μένα είναι βασικό στοιχείο αυτό στην ύπαρξή μου, χωρίς όμως να με κάνει αυτό να τα παρατήσω έτσι. Ξεκίνησα από το φόβο του θανάτου. Σαν μικρό παιδί. Όχι για μένα όμως
Γιατί όταν ήμασταν μικροί δεν σκεφτόμασταν ότι κάποια στιγμή δεν θα υπάρχουμε και εμείς με το θάνατο, όταν θα πεθάνουν οι γονείς μου, σκεφτόμουν και δεν μπορούσα να ησυχάσω για. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Ήμουν. Πολύ μεγαλύτερος από 35 χρονών. Άρχισα να σκέφτομαι τη δικιά μου ανυπαρξία. Αυτό κράτησε περίπου κάνα μήνα. Ήμουν κυκλοφορούσα σαν τι να πω; Σαν ανδρείκελο. Μετά επανήλθα στην καθημερινότητα και άρχισα από κει και πέρα. Κυρίως άρχισα να σκέφτομαι πολύ περισσότερο το θέμα και της ύπαρξης και του σύμπαντος γενικότερα, προσπαθώντας λογικά να βρω κάποια μονοπάτια σε αυτό. Και μάλιστα θεωρώ ότι θα ήταν πολύ μεγάλο δώρο για μένα πριν πεθάνω να γίνει γνωστό πως έγιναν όλα αυτά. Η αίσθησή μου είναι ότι θα είναι μια πολύ όμορφη μαθηματική σχέση».
Στο ερώτημα τι σημαίνει για τον ίδιο η φράση του Πεσσόα [που ακούμε στο ντοκιμαντέρ] ότι «η πραγματικότητα δεν με έχει ανάγκη» ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου απάντησε:
«Σύμφωνα με αυτά που έχω βιώσει και έχω αισθανθεί, νομίζω ότι η πραγματικότητα δεν μας έχει ανάγκη, μας ξεπερνάει. Εννοείται δεν δημιουργούμε εμείς την πραγματικότητα. Υπάρχει και τώρα μπορώ εδώ να εσύ. Μου ήρθε στο μυαλό σε σχέση με την πραγματικότητα, ότι. Αντιλαμβανόμαστε ένα πολύ μικρό κομμάτι της γιατί βιώνουμε την πραγματικότητα με τις αισθήσεις. Οι αισθήσεις μας είναι περιορισμένες και επομένως από όλη την πραγματικότητα μόνο ένα μικρό κομμάτι κομμάτι τις αντιλαμβανόμαστε. Ας πούμε να πω μόνο για τον ήχο ότι σε σχέση με το ηχητικό περιβάλλον δεν ακούμε κάτω από ένα όριο τα 20 Ηz που λέμε, ούτε πάνω από 20 kΗz. Κάπως έτσι. Επομένως από το ηχητικό περιβάλλον αντιλαμβανόμαστε ένα κομμάτι μόνο. Το ίδιο συμβαίνει και με τις υπόλοιπες αισθήσεις μας. Άντε να βάλω λίγο και την γνώση του παρελθόντος και την αντίληψη να διευρυνθεί λίγο αυτό. Πάλι όμως. Το μεγαλύτερο κομμάτι της πραγματικότητας δεν το αντιλαμβανόμαστε και κάνουμε το λάθος. Να μένουμε μόνο σε αυτό που βλέπουμε μέσα από μία κλειδαρότρυπα. Στην ουσία για μένα δεν υπάρχει μεταφυσική, αλλά ότι μας ξαφνιάζει και είναι έξω από αυτό που μπορούμε να εξηγήσουμε είναι η πραγματικότητα που δεν αντιλαμβανόμαστε. Είναι λίγο έξω από αυτό που από την ερώτησή σου, αλλά μου’ ρθε να το πω».
Η συζήτηση διεξήχθη στο πλαίσιο της εκδήλωσης «Φθινοπωρινή Πανσέληνος στο Κτήμα Γεροβασιλείου».
Οι θεατές μπορούν να παρακολουθήσουν το ντοκιμαντέρ εδώ:
