Ο καλλιτέχνης Teodosio Sectio Aurea μιλάει για την τέχνη συνολικά και για την έκθεσή του «He[art] Touch» που παρουσιάζεται στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο έως τις 3 Νοεμβρίου.
O Teodosio Sectio Aurea είναι ιδιαίτερη περίπτωση καλλιτέχνη: αυτοδίδακτος, μέσα σε τέσσερα μόλις χρόνια έχει κατορθώσει να καθιερωθεί ως ένας από τους σημαντικότερους shadow artists παγκοσμίως. Στα έργα του ξαναδίνει ζωή σε αντικείμενα όπως παλιά ηλεκτρόδια, ελάσματα, λαμαρίνες, ανταλλακτικά αυτοκινήτων, ηλεκτρολογικό εξοπλισμό. Αγαπάει την ποπ αρτ και το χρώμα. Με αφορμή την έκθεσή του στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο (εκθέτει 24 καρδιές-γλυπτά) μιλήσαμε για τη ζωή του –από την Αμπχαζία στην Ελλάδα– και για την ομορφιά που βρίσκεται παντού.
Ας ξεκινήσουμε με την έκθεσή σου στο Ωνάσειο.
Πρόκειται για την ατομική έκθεση «He[art] Touch», ένα πρότζεκτ με θέμα την ανθρώπινη καρδιά. Ολα τα εκθέματα είναι κατασκευασμένα από ανακυκλώσιμα υλικά σε μια απόπειρα παρουσίασης της σχέσης τέχνης και ανακύκλωσης. Η ιδέα για τη δημιουργία ενός γλυπτού με μορφή καρδιάς μού ήρθε πριν από περίπου ενάμιση χρόνο. Τότε μελετούσα τους πολλαπλούς συμβολισμούς που έχουν αποδοθεί στην καρδιά ανά τους αιώνες. Ανέκαθεν αποτελούσε ένα από τα αγαπημένα θέματα των δημιουργών –την προσέγγιζαν είτε κυριολεκτικά ως ζωτικό όργανο είτε μεταφορικά ως το κέντρο των ανθρώπινων συναισθημάτων. Στο πλαίσιο αυτό δοκίμασα να φτιάξω την πρώτη μου καρδιά από ανταλλακτικά αυτοκινήτων. Το Ωνάσειο ήταν ένα όνειρο για μένα αφού είχα οραματιστεί να πραγματοποιήσω μια έκθεση σε έναν χώρο που πραγματικά χαρίζει ζωή σε καρδιές που το έχουν ανάγκη.
Είσαι γνωστός για την ιδιαίτερη τεχνική σου με τις σκιές.
Ως καλλιτέχνης θέλω να δίνω μια άλλη διάσταση στο περιβάλλον γύρω μου, να αλλάζω την αντίληψη του κοινού για την πραγματικότητα δείχνοντάς του την ομορφιά ακόμη και σε σημεία που δεν την περιμένει. Ετσι άρχισα να ασχολούμαι με το shadow art. Επιπλέον, ιδιαίτερα σημαντική για μένα ήταν η απόδοση της φιλοσοφικής προέκτασης των έργων, η οποία συνδέεται άρρηκτα με την εκάστοτε πηγή της έμπνευσής μου και ενσωματώνει το μήνυμα που τελικά επιδιώκω να περάσω στο κοινό. Αυτό ίσως φαίνεται στη δική μου εκδοχή της «Γκερνίκα», του έργου του Πάμπλο Πικάσο, την οποία «ζωγράφισα» μόνο με φως και σκιά.
https://www.documentonews.gr/article/elena-botsh-apo-thn-ydra-sta-perata-toy-kosmoy/
Εχεις γεννηθεί στην Αμπχαζία. Μίλησέ μας για την πατρίδα σου που σε μας φαίνεται τόσο μακρινή.
H Αμπχαζία είναι μια πανέμορφη περιοχή στα βορειοδυτικά του Καυκάσου. Εγώ γεννήθηκα στο Σοχούμι, στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας. Κάποτε κατοικούσαν εκεί πολλοί Ελληνες οι οποίοι –όπως και οι δικοί μου πρόγονοι– πήγαν στην Αμπχαζία ως πρόσφυγες το 1922. Το Σοχούμι είναι πολυπολιτισμική πόλη, αφού για πολλά χρόνια ζούσαν εκεί άνθρωποι από διαφορετικά έθνη. Αυτό σήμερα αντικατοπτρίζεται στην κουλτούρα της πόλης, στην αρχιτεκτονική της, ακόμη και στη γαστρονομία της. Επιπλέον αποτελεί ιδανική τοποθεσία για έναν δημιουργό διότι μπορεί να αντλήσει έμπνευση από τα υπέροχα τοπία, τη φύση, τα βουνά που περιτριγυρίζουν την πόλη, αλλά και τη θάλασσα.
Πώς βίωσες τον ερχομό σου στην Ελλάδα;
Στην Ελλάδα ήρθα το 1997 σε ηλικία 19 χρόνων. Αρχικά η προσαρμογή ήταν πολύ δύσκολη. Δεν μπορούσα καν να επικοινωνήσω αφού δεν ήξερα ελληνικά και συνεπώς δεν είχα τη δυνατότητα να δώσω ζωή στα όνειρά μου. Ωστόσο, κοιτώντας πίσω συνειδητοποιώ ότι η μετάβασή μου από έναν κόσμο σε έναν άλλο είχε θετική επίδραση στη διάπλασή μου ως καλλιτέχνη. Επιπλέον, η οικονομική κρίση στην Ελλάδα και οι δυσκολίες που προέκυψαν με βοήθησαν να δραστηριοποιηθώ ως καλλιτέχνης και να συνειδητοποιήσω ότι ακόμη και τα πιο άσχημα πράγματα μπορεί να κρύβουν μια εναλλακτική πιο όμορφη πλευρά. Αυτό το μήνυμα επιδιώκω να περάσω μέσα από τα έργα μου με τις σκιές: μπορεί να κοιτάζουμε κάτι που εκ πρώτης όψεως φαίνεται άσχημο, ακόμη και αποκρουστικό, όμως αν μεταβάλουμε την αντίληψή μας θα δούμε ότι μπορεί να κρύβει μέσα του μια πανέμορφη σκιά! Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό διότι προτού αρχίσω να αντιλαμβάνομαι την πραγματικότητα με αυτό τον τρόπο ζούσα σε ένα κουκούλι μέσα από το οποίο έβλεπα τα πράγματα από μια μονοδιάστατη οπτική. Πλέον αισθάνομαι ότι έχω μεταβεί σε άλλο επίπεδο και μπορώ να δω την ομορφιά ακόμη και στις πιο καλές της κρυψώνες.
Είσαι αυτοδίδακτος. Τελικά το ταλέντο είναι έμφυτο ή καλλιεργείται;
Προσωπικά, συμμερίζομαι την άποψη του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου ότι «η τέχνη δεν διδάσκεται». Βεβαίως οι σπουδές βοηθούν τον καλλιτέχνη να μάθει νέες τεχνικές και του δίνουν περισσότερα ερεθίσματα για την αφύπνιση της δημιουργικής σκέψης του. Από εκεί και πέρα όμως όλα τα υπόλοιπα είναι μέσα μας. Αυτό που πολλοί αποκαλούν ταλέντο δεν είναι παρά ένας κώδικας, ο οποίος βρίσκεται στην ψυχή μας και από τη στιγμή που ο καθένας μας θα τον αποκωδικοποιήσει τίθεται σε λειτουργία μια διαδικασία ανακάλυψης τόσο του εαυτού του όσο και του κόσμου γύρω του.
INFO
Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 3 Νοεμβρίου. Δευτ.-Κυρ. 09.00-21.00.
Είσοδος ελεύθερη.
Αφιέρωμα στις καλλιτεχνικές κολεκτίβες της 7ης Μπιενάλε της Αθήνας
