Στην Ελλάδα η τραγωδία στα Τέμπη, στην Σερβία η τραγωδία στον σιδηροδρομικό σταθμό του Νοβι Σαντ.
Σε αντίδραση οι πολίτες βροντοφωνάζουν «οι ζωές μας μετρούν πάνω από τα συμφέροντά τους»! Αλλά και οι δύο τραγωδίες είναι στο πλαίσιο της εγκατάλειψης, όσων το κράτος οφείλει στους πολίτες!
Είναι και οι δυο, όχι μόνο αποτελέσματα εγκληματικής αμέλειας των πολιτικών αλλά και αποτελέσματα του «κλίματος της εποχής»!
Σε όλη την Ευρώπη σχολεία και νοσοκομεία σε αποσύνθεση. Και ίσως προετοιμάζονται μελλοντικά «Τέμπη».
Ο υπέροχος και δίκαιος θυμός των διαδηλωτών για τα Τέμπη και την συγκάλυψη, πάει μακρύτερα από όσο φωνάζουν και οι ίδιοι.
Από όταν οι κοινωνικές παροχές, οι ασφαλείς συγκοινωνίες , η παιδεία, η υγεία, έπαψαν να είναι υποχρέωση της οργανωμένης κοινωνίας προς τα μέλη της και έγιναν μια πηγή πλουτισμού στα πλαίσια «συνεργασίας δημοσίου και ιδιωτικού τομέα», το αίσθημα ευθύνης των υπευθύνων και των πολιτικών που τους επιβλέπουν, μεταλλάχθηκε σε κουρασμένες ματιές στα λογιστικά βιβλία, σε κομματικά ρουσφέτια, σε στημένες “μελέτες” και όταν έρχονται καταστροφές στο «Δεν φταίω εγώ».
Ο φρικτός θάνατος νέων παιδιών λόγω της ανευθυνότητας των υπεύθυνων “υπευθύνων” (η οποία όμως είναι τόσο πιστή στο πνεύμα της εποχής) πυροδότησε και ξύπνησε εναν θυμο που υπέβοσκε!
Η προσπάθεια απόκρυψης των υπευθυνοτήτων έγινε ο καθρέφτης της συνενοχής και της περιφρόνησης των «υπευθύνων» προς την ζωή του πολίτη.
Και η ίδια περιφρόνηση ρημάζει νοσοκομεία, πανεπιστήμια και σχολεία και δίνει σε ιδιώτες και δίχως έλεγχο, βασικές υποδομές για την λειτουργία της χώρας.
Για κάποια χρόνια στην Ευρώπη, μετά την σφαγή και τις καταστροφές του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, υποδομές, παιδεία, υγεία, έγιναν καθήκοντα του δημοσίου, για να δημιουργηθούν οι συνθήκες ανάκαμψης.
Με την νεοφιλελεύθερη όμως αντεπανάσταση, το δημόσιο μπήκε στην στενή επιτήρηση του ιδιωτικού! (και στην Ελλάδα, και των ξένων)
Το χρέος των σπάταλων κυβερνήσεων, που πάνω απ’ όλα, δεν ήθελαν να βάλουν χέρι στις τσέπες των πιο πλουσίων, έγινε η πρόφαση για «ενάρετη» εγκατάλειψη του δημόσιου τομέα και την πώληση οσων γίνεται περισσότερων σε ιδιώτες.
Οι ιδιώτες με την σειρά τους διαχειρίζονται οσα αποκτούν με τις ιδιωτικοποιήσεις, με στενά κριτήρια άμεσου κέρδους (γιατί μόνο αυτό κανονίζει το ύψος των μετοχών και των μπόνους των διευθυνόντων συμβούλων. )
Αυτή η περιφρόνηση για τις μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες συνέπειες, συνδέεται και με την επέκταση της «επιχειρησιακής’ νοοτροπίας» και στο δημόσιο και την πολιτική. (πως να μεγαλώσουμε τη τιμή των μετοχών προτού τις πουλήσουμε)
Το «να βολέψουμε τους δικούς μας» γίνεται σημαντικότερο από την ασφάλεια και την ζωή των πολιτών, το «άμεσο κέρδος» γίνεται ένα από τα αυτονόητα, τόσο του ιδιωτικού όσο του δημοσίου τομέα, και η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι «γενναίος πρωτοπόρος» σ’ αυτην την πορεία.
Στην αρχή της Θατσερικής αντεπανάστασης, τα δυστυχήματα ήταν άφθονα στα μόλις ιδιωτικοποιημένα τρένα της μεγάλη Βρετανίας..
Οσοι λένε επ ευκαιρία της καταστροφής στα Τέμπη , ότι «δεν είμαστε Ευρώπη» κάνουν φρικτό λάθος! Γιατί φαντασιώνονται μια Ευρώπη που δεν υπάρχει πια!
Στην Γαλλία για να φρενάρουν την αύξηση του δημόσιου χρέους και για να στείλουν όπλα και χρήματα στον πόλεμο της Ουκρανίας, μειώνουν τα χρήματα για την υγεία, την παιδεία και την επιστημονική έρευνα, κλείνουν πολύτιμα νοσοκομεία και σχολεία και οι επιδιορθώσεις στα μετρό και στις υποδομές παίρνουν διπλάσιο καιρό για να τελειώσουν. Παρά την αύξηση πλημμυρών και περιόδων ξηρασίας και πυρκαγιών, λόγω κλιματικής αλλαγής, οι υπηρεσίες προστασίας παραμένουν δίχως ιδιαίτερη φροντίδα.
Στη Γερμανία οι υποδομές βρίσκονται σε κατάσταση προϊούσας εγκατάλειψης για να μην επιβαρυνθεί ο προϋπολογισμός και κάποιοι οικονομολόγοι ισχυρίζονται ότι αυτή η εγκατάλειψη είναι ένας απο τους λόγους της σημερινής οικονομικής κρίσης της χώρας .
Η Ελλάδα του Μητσοτάκη, δεν είναι «εκτός ευρωπαϊκού πνεύματος»!
Ίσως μάλιστα να βρίσκεται στην πρωτοπορία της πορείας για την αυτοκτονία της Ευρώπης!
