«Όλα γρήγορα, όλα βιαστικά, όλα ένα χάος. Βιάστηκαν να τα συγκαλύψουν όλα, να τα σκεπάσουν όλα αλλά δεν είχαν υπολογίσει την οργή και τη δύναμή μας. Ακόμη δεν μπορώ να δεχθώ, πως δεν με άφησαν να τον φιλήσω, να τον αγκαλιάσω, να τον αποχαιρετήσω για τελευταία φορά, ενώ μπορούσα. Να του πω να μας προσέχει, να είναι φύλακας άγγελός μας».
Η Βασιλική Γκέκα είναι η σύζυγος του Παναγιώτη Χατζηχαραλάμπους. Ο Πάνος της ήταν 29 χρόνων, ελεγκτής στο τρένο. Μία από τις 57 ψυχές των Τεμπών. Πίσω έμεινε μαζί με εκείνη και το αγοράκι τους, ο Βασίλης 4,5 χρόνων σήμερα.
Η Βάσω τού έγραψε ένα γράμμα. Μας το έστειλε, το δημοσιεύουμε με όλη την αγάπη και τον σεβασμό μας. Οι άνθρωποι που έμειναν πίσω, οι μικρές τους ιστορίες, καρφιά σε κάθε έναν που με χυδαιότητα και αλαζονεία τόλμησε, τολμά να τις παραβλέπει. Διαβάστε το:
«Ήταν 28 Φεβρουαρίου του 2023, όταν τελείωσαν όλα και όταν ξεκίνησαν όλα.
Στις 11 το βράδυ, καθώς ετοιμαζόμουν να αναλάβω βάρδια στο νοσοκομείο, πήρα τηλέφωνο τον Πάνο μου, για να δω αν είχε τελειώσει το δρομολόγιό του, έτσι ώστε να ξεκινήσω ήρεμη τη νύχτα μου. Δεν απάντησε όμως. Σκέφτηκα ότι θα έχει δουλειά ή θα πηγαίνει προς το ξενοδοχείο να τακτοποιηθεί. Είπα στον εαυτό μου, πως θα το δει και θα με καλέσει πίσω. Μέσα μου όμως, κάτι δεν μου άρεσε και τον ξανακάλεσα άλλες τρεις φορές μέχρι τις 11:15. Δεν απάντησε. Περίμενα. Στο νοσοκομείο επικρατούσε πανικός με αποτέλεσμα να περάσει μια ώρα χωρίς να το καταλάβω και χωρίς να καλέσω για να μιλήσω μαζί του. Γύρω στις 12:30, μπαίνω σε ένα θάλαμο, να χορηγήσω παυσίπονο σε έναν ασθενή και ακούω από την τηλεόραση για σύγκρουση δυο τρένων…
Ζαλίστηκα… χάθηκα για ένα λεπτό… έφυγα τρέχοντας να πάρω το κινητό μου και να τον καλέσω… δεν καλούσε… ήταν νεκρό… επί μισή ώρα προσπαθούσα να επικοινωνήσω… μόλις είδα στην τηλεόραση τα πλάνα από το σημείο της σύγκρουσης τότε τελείωσαν όλα… το ένιωσα, το κατάλαβα, πόνεσα… ο Πάνος μου έφυγε… έμεινα μισή.
Έφυγα γρήγορα να ειδοποιήσω συγγενείς, φίλους και συναδέλφους, ενώ παράλληλα καλούσαμε όλα τα νοσοκομεία, όλα τα αστυνομικά τμήματα και τους σταθμούς που βρίσκονταν κοντά στο σημείο του δυστυχήματος να μας δώσουν έστω και μια πληροφορία… προσπαθούσα μέσα μου να ελπίζω, να ελπίζω ότι ήταν ζωντανός, ότι ήταν τραυματισμένος και δεν μπορούσε να επικοινωνήσει… πολύ βαθιά όμως, το ήξερα, ότι δεν ήταν εδώ… έτσι είναι όταν χάνεται το άλλο σου μισό. Τα ξημερώματα φύγαμε για Λάρισα.
Φτάνοντας στη Λάρισα, στο νοσοκομείο, μας είπαν να περιμένουμε σε ένα αμφιθέατρο. Ακόμη δεν μπορώ να περιγράψω τον πόνο και τα ουρλιαχτά των συγγενών. Στην αρχή καθόμουν παγωμένη και παρατηρούσα τον θρήνο, την κόλαση, χωρίς να καταλάβω πως ήμουν και εγώ μέσα σε αυτήν. Βρέθηκα συμπρωταγωνιστής του πόνου, όταν ένας αστυνομικός μου είπε να περιγράψω τον Πάνο μου… δεν μπορούσα να το πιστέψω… όχι, όχι, όχι δεν γίνεται… εμείς πρέπει να ήμασταν σπίτι τώρα, να τρώμε πρωινό και να παίζουμε με τον μικρό μας Βασίλη… Δεν θα ήταν τίποτα ίδιο όμως…
Όλα γρήγορα, όλα βιαστικά, όλα ένα χάος. Βιάστηκαν να τα συγκαλύψουν όλα, να τα σκεπάσουν όλα αλλά δεν είχαν υπολογίσει την οργή και τη δύναμή μας. Ακόμη δεν μπορώ να δεχθώ πως δεν με άφησαν να τον φιλήσω, να τον αγκαλιάσω, να τον αποχαιρετήσω για τελευταία φορά, ενώ μπορούσα. Να του πω να μας προσέχει, να είναι φύλακας άγγελός μας.
Ήταν μόλις 29 ετών. Του έκοψαν τόσο βίαια και ξαφνικά τη ζωή. Μας κατέστρεψαν. Δεν πρόλαβε να δει τον γιο του να μεγαλώνει, δεν προλάβαμε να ζήσουμε και άλλο την αγάπη μας και να χτίσουμε όνειρα για τον Βασίλη μας. Γιατί, γιατί, γιατί. Ο Πάνος μας, πήγε απλώς στη δουλειά του, για ένα μεροκάματο και δεν γύρισε ποτέ. Πόσο θα ήθελα να ήμουν δίπλα του στις τελευταίες του ανάσες, να τον αγκάλιαζα σφιχτά, να του πω πόσο τον αγαπώ και να του γαληνέψω τον πόνο, να τον κοιτούσα στα μάτια. Πόσο θα ήθελα να είναι εδώ. Να μην πήγαινε ποτέ για δουλειά στα τρένα, να μην ταξίδευε. Να ήταν εδώ. Μου λείπει πολύ. Μας λείπει πολύ.
Μείναμε πίσω τα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής του Παναγιώτη μας και εμείς θα είμαστε η φωνή του, η κραυγή του, η δικαίωσή του. Για ένα καλύτερο αύριο για τον μικρό μας Βασίλη και για όλα τα παιδιά της κοινωνίας μας. Είμαστε το φως του και με εκείνον οδηγητή, θα φτάσουμε στην αλήθεια και θα δώσουμε οξυγόνο σε όλους. Ποτέ ξανά. Θα φωνάζουμε παντού, στις πλατείες, στις δουλειές, στα σχολεία, σε όλες τις πόλεις και χωριά για οξυγόνο.
Όλοι μαζί και παντού.
«Σκληρές είναι οι νύχτες των ποιμένων…
αργεί η δικαιοσύνη να περάσει στις στέγες των σπιτιών
Μα είναι πεπρωμένο του ουρανού να γίνει η βασίλισσα της γης».
Πηγή: theuntold.gr
Διαβάστε επίσης:
Μάτι: Οι συγγενείς των θυμάτων καλούν τον κόσμο να σταθεί πλάι τους στο Εφετείο
Γαλάζιος βουλευτής βάφτισε το μπάζωμα στα Τέμπη… «εξυγίανση» για να καλύψει τον Τριαντόπουλο (Video)
Ο πρωθυπουργός που αγόραζε likes από το Ουαγκαντουγκού μιλάει για «βιομηχανία των bots»
Η ΝΔ αθώωσε τον Τριαντόπουλο πριν τη σύσταση της Προανακριτικής: «Δεν προκύπτει παράβαση καθήκοντος»
Τέμπη: Οι ενδείξεις της συγκάλυψης του εγκλήματος – Τα σημεία που εκτροχίασαν την έρευνα
