Η είδηση στα ελληνικά ΜΜΕ δεν ήταν μόνο ότι ο πρίγκιπας Κάρολος μετά της Καμίλας βρέθηκαν στην Ερμού όπου και απόλαυσαν τον καφέ τους – έστω με πλήθος περίεργων βλεμμάτων. Εκείνο που προξένησε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν ότι ήπιαν τον φρέντο τους χωρίς καλαμάκι.
Ηταν η γαλαζοαίματη ανησυχία του Μπάκιγχαμ για τον πλανήτη ή η ευαισθητοποίηση της κοινωνίας του Ηνωμένου Βασιλείου; Έκαναν πάντως αυτό που σε πολλούς φαντάζει αδύνατο. Μπορούν και χωρίς πλαστικό σε μια εποχή που βιώνει τις συνέπειες του προηγούμενου συνθετικού αιώνα.
Το πρώτο πλαστικό πολυμερές μπορεί να εφευρέθηκε το 1855 από τον Αλεξάντερ Παρκς, ο βακελίτης έγινε πολυεργαλείο από το 1909, το νάιλον άρχισε να διευκολύνει ζωές από το 1935 αλλά οι αστραφτερές από καλούδια και καταναλωτικές χρήσεις δεκαετίες του 1950 και του 1960 έδωσαν το στίγμα: το πλαστικό είναι εύκαμπτο, εύπλαστο, λύνει πολλά χέρια, διαρκεί, ανθίσταται στη φθορά. Μια καταναλωτική αθανασία. Και τώρα που βλέπουμε τις επιπτώσεις του σκεφτόμαστε τι και πώς να το αποχωριστούμε. Μπορούμε να κάνουμε χωρίς πλαστικό καλαμάκι, χωρίς πλαστικά λουλούδια, χωρίς πλαστικές σακούλες σουπερμάρκετ και σκουπιδιών, χωρίς νάιλον καλσόν και πλαστικά τάπερ;
