Όπως στην τέχνη μπερδεύεται η πραγματικότητα με το όνειρο και ζεις μία διαρκή και ανεπανάληπτη πλήρωση, έτσι ήταν η συντροφική συμβίωση με την αγαπημένη μας Μαίρη. Την πρωτοαντίκρισα στο φυσικό της σπίτι, στο μεγάλο πανί, σαν παρουσία που με αιχμαλώτισε ακαριαία και σαν μία γυναίκα που αγωνιζόταν ακούραστα και πάντα προδινότανε ο πόθος της να δοθεί χωρίς ανταλλάγματα και προσδοκίες ανταμοιβής. Ήταν τα κόκκινα φανάρια, ένας ρόλος ασπρόμαυρος, αλλά γεμάτος από το χρώμα της δίψας για ζωή που δεν αποχωρίστηκε και δεν πρόδωσε ποτέ η Μαίρη. Η παρέα με φίλους και το ερωτικό άθλημα, ήταν η επιλογή του τρόπου του βίου της και εκεί διάλεξε να ζει τα μικρά της ολοκαυτώματα Αυτό το παράδειγμα ζωής ήταν η μεγάλη απόλαυση και η μεγάλη προίκα που μας χάριζε ακούραστα και επίπονα η Μαίρη. Δεν έκανε τίποτα μέσα από τη σιγουριά της συνήθειας, αλλά προτιμούσε να λερώνεται αγγίζοντας πράγματα και ανθρώπους ώστε να οικοδομεί κάθε χειρονομία με πρωτοτυπία και να σου διδάσκει την ηδονή του να είσαι εφευρετικός, δύσκολος και να μην παραδίδεσαι. Μία βόλτα, ένα γεύμα στην ταβέρνα, μία συζήτηση, ένας καφές στο σπίτι ήταν μία εμπειρία απογείωσης από την καθημερινότητα και μία μύηση στην ηδονή να ανοίγεις στον άλλο ειλικρινά και τολμηρά την ψυχή σου. Ήταν πάντα εκεί να σου δώσει ένα χάδι, μία σοφία ζωής και μία παρηγοριά πέρα από τα γήινα. Η Μαίρη δεν είχε εγώ, απολάμβανε μόνο το εμείς και σε μάγευε η χαρά της όταν κούρνιαζε μέσα σε αυτό. Κάθε μικρή χειρονομία της πραγματικά τη μεταμόρφωνε σε επική εμπειρία και απορία, που κινητοποιούσε κάθε δημιουργική φλέβα μέσα σου. κάθε βλέμμα της και κάθε άγγιγμα ήταν και μία προσευχή στο ανείπωτο. Είχε μία τρέλα που την έκανε ασυμβίβαστη με την πεζή πλευρά της ζωής. Θα μας λείψουν όλα αυτά; Όχι γιατί η χαρισματική προσωπικότητα της Μαίρης μας πήρε μαθητές και μας παρέδωσε δασκάλους. Η ταπεινότητα, η συγχώρεση και η μετάνοια ήταν το φως της που ζέσταινε τις καρδιές μας και εμψύχωνε το νου μας. Να είσαι γενναιόδωρος και να μη λησμονείς ότι η αγάπη δεν ζητάει αυτά που της ανήκουν. Για αυτό και η Μαίρη δεν φεύγει ποτέ από δίπλα μας και η έξοδος της είναι απλά ένα πέρασμα προς την ελευθερία.
Το παραπάνω κείμενο διάβασε ο πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, Χάρης Παπαδόπουλος στην Ριτσώνα, στην αίθουσα εκδηλώσεων.
