Η αστυνομία του Τάκη, που σπάει, δέρνει, τρομοκρατεί και ενίοτε σκοτώνει, είναι το καθήκον που του έχει θέσει ο άρχων του Μαξίμου. Είναι όμως και το διαβατήριο του Τάκη για να προσπελάσει τις δύσπιστες μάζες της άκρας Δεξιάς. Κι αυτό το διπλό κίνητρο παράγει τον ακραίο κυνισμό που προκαλεί αποστροφή όχι μόνο στους πρώην συντρόφους του αλλά και στις ανήσυχες μειοψηφίες
ΟΤάκης έχει πλούσιο παρελθόν ως στέλεχος της κομμουνιστικής Αριστεράς – έφτασε στο ύπατο αξίωμα του γραμματέα της ΚΝΕ. Εχει κι ένα παρόν ως σιδερένιο χέρι του Μητσοτάκη. Εχει κι ένα ενδιάμεσο διάστημα ως στέλεχος του ΠΑΣΟΚ. Εχει κι ένα εκλογικό μέλλον, που πάντα το βάζει στον λογαριασμό αλλά παραμένει άδηλο. Θα τον εμπιστευτούν οι ηλικιωμένοι της άκρας Δεξιάς, που φοβούνται και μισούν τους μελαψούς, τους γύφτους, τους αναρχικούς, τους συριζαίους και χειροκροτούν τα έργα του; Ή το ερυθρό παρελθόν του θα τους αποτρέψει από τη μεγάλη κίνηση να στηρίξουν στην κάλπη ένα πολιτικό τέκνο του Φλωράκη και του Φαράκου που εξελίχθηκε σε τεκνό του Κυριάκου;
Σε κάθε περίπτωση προσπαθεί σκληρά. Και πρόβλημα σύγκρουσης συμφερόντων στην περίπτωσή του δεν υπάρχει. Η αστυνομία του Τάκη, που σπάει, δέρνει, τρομοκρατεί και ενίοτε σκοτώνει, είναι το καθήκον που του έχει θέσει ο άρχων του Μαξίμου. Είναι όμως και το διαβατήριο του Τάκη για να προσπελάσει τις δύσπιστες μάζες της άκρας Δεξιάς. Κι αυτό το διπλό κίνητρο παράγει τον ακραίο κυνισμό που προκαλεί αποστροφή όχι μόνο στους πρώην συντρόφους του αλλά και στις ανήσυχες μειοψηφίες: Πώς κατάντησε έτσι αυτός; Να επισκέπτεται στα κρατητήρια τους αστυνομικούς που γάζωσαν τον Σαμπάνη για να τονώσει το ηθικό τους; Και να προετοιμάζει έτσι το μακελειό με τον Φραγκούλη;
Κατάντησε, όμως. Και ο Μητσοτάκης, σε μια μοναδική στη θεατρικότητά της κίνηση, τον διόρισε επί της καταστολής. Ενας αριστερός να δέρνει κόσμο είναι θέαμα που ευφραίνει τις καρδιές όσων ονειρεύονται τέτοιο νόμο και τάξη. Ενας πρώην κομμουνιστής επικεφαλής μιας αστυνομίας διαβρωμένης από χρυσαυγίτες και έτοιμης να σηκώσει χέρι εναντίον ανθρώπων, νόμων και δικαιωμάτων – ουάου! Ενας αμνός καθόλου σιωπηλός στα νιάτα του, που καταδίκαζε μαχητικά τη βία του συστήματος, τώρα λύκος που υπερασπίζεται το σύστημα και τη βία του. Επιβεβαιώνοντας το στερεότυπο που ναρκώνει τις μισοκοιμισμένες συνειδήσεις. Τίποτε δεν αλλάζει. Αλλάζουν μόνο εκείνοι που θέλουν την αλλαγή. Δες τον Θεοδωρικάκο!
Κι έτσι, με όλα αυτά τα άκρως ηθικά, ένα παιδί έχασε τη ζωή του στο Πέραμα. Κι ένα άλλο παιδί, που ο Τάκης το βάφτισε «τραγικό συμβάν», χαροπαλεύει στη Θεσσαλονίκη. Ο υπουργός όμως τηρεί τη δέουσα καθεστωτική απόσταση από κάθε είδους συγκίνηση και ευαισθησία. Καταδικάζει την αγανάκτηση, τον πόνο, την οργή των άλλων. Από τον Γρηγορόπουλο μέχρι τον Φραγκούλη, αυτό που βλέπει είναι η οργανωμένη αταξία που ακολουθεί το έγκλημα. Κι αυτή την οργανωμένη αταξία διακηρύσσει ότι θα πατάξει. Για το έγκλημα τσιμουδιά. Για το αθώο αίμα τσιμουδιά. Πρέπει, βλέπετε, να αποδείξει στους καταψυγμένους του καναπέ ότι έχει ειλικρινά προσχωρήσει στις τάξεις τής κατά Μητσοτάκη τάξης. Αξιος, άξιος!
