Επιτέλους! Άνοιγμα των θερινών κινηματογράφων με τη νικήτρια ταινία των φετινών Όσκαρ.
Η χώρα των νομάδων (Nomadland) ✭✭✭✭
Δραματική, αμερικανικής παραγωγής 2020 (107΄)
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Κλόι Ζάο ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ: Φράνσις ΜακΝτόρμαντ, Ντέιβιντ Στράδερν, Λίντα Μέι
What’s up, doc?
Η πρώην αναπληρώτρια δασκάλα Φερν χάνει το σπίτι της και αναγκάζεται να βγει στον δρόμο στοιβάζοντας τα υπάρχοντά της στο μικρό βαν της το οποίο μετατρέπει σε τροχόσπιτο. Η περιπλάνησή της στην αμερικανική ενδοχώρα θα τη φέρει σε επαφή με άλλους νομάδες που θα της δείξουν τον τρόπο ώστε να επιβιώνει on the road.
Η ετυμηγορία
Τι είναι αυτό που έκανε τόσο ξεχωριστή την ταινία της Ζάο με συνέπεια να κάνει τέτοια τρελή κούρσα σε φεστιβάλ (Μόστρα, Τορόντο κ.ά.), ενώσεις κριτικών αλλά και στα Οσκαρ όπου κατέκτησε το βραβείο του κορυφαίου φιλμ της χρονιάς; Σπουδαία road movies που υμνούν την αίσθηση ελευθερίας και τη σημασία του αντικομφορμισμού έχουν υπάρξει και στο παρελθόν (τα πρώτα φιλμ του Μάλικ, ο «Ξένοιαστος καβαλάρης» κ.ά.) αλλά κανένα δεν γνώρισε τη δόξα του «Nomadland».
H αξία του έγκειται στην απόφαση της Ζάο –η πρώτη Ασιάτισσα η οποία κέρδισε το Όσκαρ σκηνοθεσίας– να εστιάσει στον αγώνα επιβίωσης των σύγχρονων νομάδων των ΗΠΑ κόντρα στους ανθρωποφάγους μηχανισμούς του καπιταλισμού. Με όχημα το βιβλίο της δημοσιογράφου Τζέσικα Μπρούντερ «Nomadland: Surviving America in the twenty-first century», που γράφτηκε με αφορμή τα θύματα της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2007-09, παρακολουθούμε την περιπλάνηση τούτων των ιδιότυπων «πιονέρων» σε ένα υπαρξιακό οδοιπορικό που έχει όλα τα στοιχεία μιας εσωτερικής μετανάστευσης. Με βαν και τροχόσπιτα οι νεόπτωχοι των ΗΠΑ ακολουθούν κατά πόδας τις διαδρομές αλλοτινών εποχών θυμίζοντας τα «Σταφύλια της οργής» σε μια ελεύθερη διασκευή του έργου του Στάινμπεκ.
Η διαρκής υπενθύμιση των αιτιών που οδήγησαν την ηρωίδα στον δρόμο –οι τράπεζες, το αδηφάγο πολιτικοοικονομικό σύστημα, ο ρόλος των πολυεθνικών όπως η Amazon στις αποθήκες της οποίας βρίσκουν περιστασιακές δουλειές οι νομάδες κ.ά.– δεν γίνεται ούτε με κραυγές ούτε εκβιάζοντας τη συγκίνηση.
Λιτή αφήγηση, ντοκιμαντερίστικη αίσθηση, διακριτικότητα και ευαισθησία σε ένα υπέροχο φιλμ λουσμένο με τις θεϊκές μελωδίες του Λουντοβίκο Εϊνάουντι.
