Μπορεί οι «μάγοι» της κυβέρνησης να μην κομίζουν χρυσό, λιβάνι και σμύρνα, αλλά σίγουρα μας ταΐζουν με τη σέσουλα διαφθορά, θράσος και αλαζονεία.
Ο πολίτης δεν αντιμετωπίζεται με τον σεβασμό που αποδίδεται στο θείο βρέφος, αλλά ως υπήκοος του κυβερνήτη και ως «εξ ουρανού μωρός» που σε κάθε καταστροφή που συντελείται οφείλει αδιαμαρτύρητα να ψέλνει το… ωσαννά.
Μπορεί κανένα «άστρο φωτεινό» να μην οδηγεί τους «αρίστους» στη γέννηση της σωτήριας ελπίδας, αλλά η ΕΥΠ και το Predator καθοδηγούν τους παρακρατικούς του Μαξίμου με ακρίβεια GPS στη διασφάλιση των συμφερόντων του Ηρώδη.
Κανένας Χριστός δεν θα μπορούσε να είχε γεννηθεί στις μέρες μας και στα μέρη που διαφεντεύει ο νέος Ηρώδης.
Κανένας νεογέννητος μετανάστης δεν θα έφτανε στην Ελλάδα μαζί με τους γονείς του επί υπουργίας Μηταράκη γιατί είτε θα εγκλωβιζόταν στη νησίδα του Εβρου είτε οι δουλέμποροι θα τον έπνιγαν στο αγριεμένο Αιγαίο μέσα σε μια πλαστική βάρκα του Jumbo είτε η Frontex θα τον γύριζε πίσω με pushback.
Αν παρ’ όλα αυτά έφτανε ζωντανός και μισοπνιγμένος, θα υπήρχε μόνο κάποια «κλειστή δομή φιλοξενίας» να τον δεχτεί, που θα του έκανε τον βίο αβίωτο (του ιδίου και των «εισβολέων» γονιών του) για να μάθει ότι η χώρα μας δεν είναι «μπάτε, σκύλοι, αλέστε».
Καμιά στάνη δεν θα βρισκόταν να φιλοξενήσει τους μετανάστες γονείς με το νεογέννητο βρέφος τους, καμιά φάτνη γεμάτη με άχυρα δεν θα έβρισκαν για να γεννηθεί η νέα ελπίδα ούτε θα υπήρχαν ζώα για να ζεσταθεί από τα χνότα τους.
Στην Ελλάδα του Μητσοτάκη η στάνη θα είχε βγει στον πλειστηριασμό από τα κοράκια των funds, η φάτνη θα είχε κατασχεθεί από τους τραπεζικούς ομίλους και τα ζώα θα είχαν σφαγιαστεί από τους βοσκούς –ακόμη και τα θηλυκά– επειδή η κτηνοτροφία πεθαίνει στη νέα Ιουδαία, καθώς οι ζωοτροφές είναι οικονομικά ασύμφορες και οι έμποροι αγοράζουν το κρέας μπιρ παρά.
Μόνο το κοριτσάκι με τα σπίρτα Εύα Καϊλή έχει τη συμπάθεια του Ηρώδη και τη συμπόνια των media, η οποία χρονιάρες μέρες περνάει μόνη στο κελί της το μαρτύριο της απομόνωσης, χωρίς χριστουγεννιάτικες διακοπές σε εξωτικούς προορισμούς όπως άλλοτε εξαιτίας της άδικης απόφασης ενός ανάλγητου Φράγκου δικαστή.
Ο Ηρώδης –όπως τότε– συνεχίζει να είναι «ο πιο αξιόπιστος και προβλέψιμος σύμμαχος» της νέας αυτοκρατορίας, συνεχίζει να εξοντώνει επιφανείς συνεργάτες αλλά και μέλη της οικογένειάς του, συνεχίζει να κρατά ακόμη και τον λεγάτο Φλώρο «αιχμάλωτο», συνεχίζει με δυναστική εξουσία να εγκληματεί στο σώμα της σύγχρονης Ιουδαίας.
Το τέλος του όμως είναι και γνωστό και οδυνηρό.
