Το Ελληνικό Σχέδιο – υπό την πάντα δημιουργική διεύθυνση του συνθέτη Δημήτρη Παπαδημητρίου– ανέθεσε σε δύο συγγραφείς και δύο συνθέτες τη δημιουργία χριστουγεννιάτικων έργων για παιδιά και για όλη την οικογένεια: το «Εγώ το ξωτικό» (κείμενο Μαριβίτα Γραμματικάκη, σύνθεση Κωστής Κριτσωτάκης) και το «Όνειρο με κόκκινο σκουφί» (κείμενο Κατερίνα Σχινά, σύνθεση Τάσος Ρωσόπουλος).
Την αφήγηση, αναπόσπαστο κομμάτι των μουσικών έργων, έχουν αναλάβει δύο νέοι και ταλαντούχοι ηθοποιοί: ο Κωνσταντίνος Μπιμπής και ο Γιώργος Κατσής. Η ερμηνεία της μουσικής θα γίνει από το Ventus Ensemble, ένα σύνολο νέων και δυναμικών μουσικών υπό τη διεύθυνση του αρχιμουσικού Μιχάλη Οικονόμου.
Μιλήσαμε με τους δημιουργούς του έργου «Εγώ το ξωτικό» Κωστή Κριτσωτάκη (βραβευμένος συνθέτης με σπουδές πιάνου στο Βασιλικό Κολέγιο Μουσικής του Λονδίνου, ενορχηστρωτής σε όλες σχεδόν τις παραγωγές της Παιδικής Σκηνής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής την περίοδο 2001-10) και Μαριβίτα Γραμματικάκη (συγγραφέας παιδικών παραμυθιών με μουσική παιδεία, διδάσκει βιόλα στο Εθνικό Ωδείο και είναι μόνιμη μουσικός της ορχήστρας της Λυρικής Σκηνής) για να μας πουν την ιστορία του.
Ο Ντελφ, ένα χαρούμενο και καλόψυχο ξωτικό, μας περιγράφει πώς κατάφερε να σώσει την τελευταία στιγμή τη γιορτή των Χριστουγέννων από τα καταστροφικά σχέδια ενός άλλου γκρινιάρικου ξωτικού που ζήλευε τα παιδιά και ανακάτεψε τα γράμματά τους ώστε να μην μπορέσει ο Αγιος Βασίλης να μοιράσει τα δώρα τους.
Μια ιστορία στην οποία «ο βασικός κορμός είναι η διαφορετικότητα και τα κλαδιά του είναι τα συναισθήματα. Βλέπουμε πώς νιώθει ένα πλάσμα όταν είναι διαφορετικό ακόμη και στον δικό του κόσμο και κυρίως πόσα θαύματα μπορεί να κάνει η αγάπη» μας λέει η κ. Γραμματικάκη. Στη μουσική σύνθεση που έγραψε ο κ. Κριτσωτάκης κάθε ήρωας ή ιδέα εκπροσωπείται από ένα ξεχωριστό μουσικό θέμα. Διαφορετικά όργανα συνδέονται με διαφορετικούς χαρακτήρες του διηγήματος.
«Για παράδειγμα, ο Αγιος Βασίλης με τη βροντερή φωνή συνοδεύεται συνήθως από τα χάλκινα πνευστά (τρομπέτα, κόρνο κ.λπ.). Ο Ντελφ το ξωτικό από την άλλη συνοδεύεται συχνά από το κλαρινέτο, το οποίο άλλες φορές είναι χαρούμενο και παιχνιδιάρικο και άλλες φορές μελαγχολικό» περιγράφει ο συνθέτης.
Πρόκειται για δύο δημιουργούς που γνωρίζουν καλά τις απαιτήσεις των παιδιών ως κοινού. «Αν στα πρώτα δέκα λεπτά δεν μαγέψεις τα παιδιά, τα έχεις χάσει. Επίσης τα παιδιά αντιλαμβάνονται αμέσως το αληθινό από το ψεύτικο. Κι αυτό μου αρέσει πολύ. Οταν δουλεύω μαζί τους τα κοιτάζω απευθείας στα μάτια» λέει η συγγραφέας. Ενώ ο κ. Κριτσωτάκης εκπλήσσεται με το αισθητικό κριτήριο και την ευαισθησία που διαθέτουν, «στοιχεία τα οποία δυστυχώς αργότερα –με τις επιδράσεις που δέχονται από το περιβάλλον– μειώνονται. Προσπαθώ πάντα μέσα από τη δουλειά μου να βοηθήσω για να καλλιεργήσουν αυτή την ευαισθησία τους επικοινωνώντας μαζί τους με τον πιο απλό και άμεσο τρόπο».
Κλείνοντας τους αφήνουμε να θυμηθούν τα δικά τους Χριστούγεννα. «Μυρωδιές ανακατεμένες από γλυκά και φαγητά στρωμένα σε τραπέζια για πολλές μέρες. Ζεστές αγκαλιές από μια μεγάλη οικογένεια που σήμερα δεν υπάρχει πια. Τα φωτάκια στο δέντρο που αναβόσβηναν για είκοσι μερόνυχτα. Δεν θυμάμαι δώρα κάτω από το δέντρο. Γενικά δεν είχαμε πολλά δώρα. Συνήθως ένα ζευγάρι μαύρα λουστρίνια και άσπρες κάλτσες. Δεν ξέρω πότε ήταν καλύτερα. Τότε; Σήμερα; Νομίζω πάντα είναι όμορφα, αρκεί να έχεις κάποιον –όπως λέει και ο Ντελφ το ξωτικό– να σε βοηθάει να διώχνεις την ντροπή και να σε βγάζει από τον φόβο που έχεις κρυφτεί».
