Εν αρχή ην η μεταγραφή. Από το ξεθωριασμένο παρκέ του Φιλαθλητικού στο απαστράπτον των Milwaukee Bucks. Ακολούθησε η ανάλυση για τα καρφώματα και τις τάπες, η σύγκριση της σωματικής του διάπλασης με την ανθρωπομετρία του Βιτρούβιου, το εξώφυλλο στο «Sports Illustrated» και οι 1.600.000 ψήφοι που ενέκριναν τη συμμετοχή του στο all star game.
Πριν από λίγες μέρες κατέκτησε και την ύψιστη διάκριση για το άθλημα του μπάσκετ με τη βράβευσή του ως καλύτερου παίκτη του ΝΒΑ. Κάπως έτσι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, που πουλούσε ρολόγια για να επιβιώσει, έπαψε να είναι ο «σκυλάραπας» από τη Νιγηρία και έγινε ο Γιάννης από τα Σεπόλια, όπως παλιότερα ο Πύρρος Δήμας δεν ήταν πλέον Αλβανός όταν τα μετάλλιά του τον είχαν μετατρέψει στον Ατλαντα που σήκωνε στις πλάτες του την Ελλάδα. Ο νεαρός μπασκετμπολίστας χαρίζει απλόχερα εθνική ανάταση και εκδικείται με τον καλύτερο τρόπο όσους αντιτάχθηκαν στον νόμο περί ιθαγένειας. Ερχεται να επιβεβαιώσει τη διαχρονική ρήση του Θεμιστοκλή «Ελλην, όφις ο ποικίλος» για τη διχασμένη συμπεριφορά των Νεοελλήνων που εύκολα ξεχνούν τις ρατσιστικές τους ακρότητες όταν πρόκειται να πάρουν μερτικό από τη δόξα εκείνων που την κατακτούν. Ο Γιάννης εγκαθίσταται στην καρδιά μας όταν αρνείται να υπογράψει αυτόγραφο πάνω στη σημαία γιατί δεν πιστεύει σαν τον Πάγκαλο πως είναι ένα πανί που το παίρνει ο αέρας.
Ποιοι καλούνται Ελληνες λοιπόν; Την απάντηση την έχει δώσει εδώ και αιώνες ο Ισοκράτης στον «Πανηγυρικό» του. «Ελληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας παρά τους της κοινής φύσεως μετέχοντας». Αλλά οι χρυσαυγίτες, οι Βελόπουλοι και όσοι προβάλλουν τον κίνδυνο της ισλαμοποίησης όχι μόνο δεν έχουν διαβάσει τους κλασικούς τους οποίους επικαλούνται, αλλά και πάσχουν από μια συλλογική νεύρωση που μηρυκάζει το αίσθημα της ανασφάλειας για να αναπληρώσει την πτωχευμένη υπεροχή. Οσοι επομένως αμφισβητούν το αυτονόητο δικαίωμα όλων των παιδιών στη μόρφωση, των προσφυγόπουλων φυσικά συμπεριλαμβανομένων, ξεχνούν ότι το σχολείο είναι οικοτροφείο σκέψης, ο πιο έγκυρος διαμεσολαβητής για την κοινωνική ένταξη. Η εκμάθηση της γλώσσας μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα παύει να είναι απλή επικοινωνιακή φόρμα. Επωμίζεται το βάρος να φανερώσει την εικόνα του κόσμου σε όλη την ποικιλία και τις αποχρώσεις του και με υπόγεια νεύματα να διδάξει τη συνύπαρξη με τους άλλους. Οι ανησυχούντες γονείς λοιπόν της Λέσβου, του Ωραιοκάστρου και διάφορων άλλων σχολείων κατά καιρούς προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να στρέψουν τις διαμαρτυρίες τους. Να απαιτήσουν παιδεία ίσων ευκαιριών που δεν φυγοδικεί από τη διαμορφωμένη κατάσταση, γιατί η ετερότητα η οποία δεν αιμοδοτείται από ηθικές αξίες ενδέχεται να μετασχηματιστεί σε ιδεολογικό καρκίνωμα. Και αυτός είναι ο πραγματικός κίνδυνος και για τα ίδια τους τα παιδιά. Στο αδηφάγο κενό του αποκλεισμού και του φαρισαϊσμού μετέχει κανείς μόνο πέφτοντας μέσα.
