Στα μεγάλα κόμματα της Δεξιάς τα φαινόμενα πολυκερματισμού, με διασπάσεις ή συντεταγμένες μαζικές αποχωρήσεις, καταγράφονται από πολύ σπάνια έως καθόλου. Αποτελεί ιστορική καταγραφή ότι σε αυτά τα κόμματα οι ιδεολογικές προσεγγίσεις, το αξιακό φορτίο και οι αποκλίνουσες πολιτικές κοιτίδες των προσώπων που τις εκφράζουν επ’ ουδενί αποτελούν εκρηκτική ύλη στα θεμέλια του οικοδομήματος.
Από την άλλη, τα μέλη δεν στοιχίζονται πίσω από πρόσωπα που εκφράζουν ιδεολογικά ρεύματα και μάχονται για την εσωκομματική επικυριαρχία ιδεών και τη διαμόρφωση πλειοψηφίας ούτε φυσικά για τον ταυτοτικό χαρακτήρα του κόμματος ο οποίος είναι δεδομένος –κάτι σαν την Παλαιά και Καινή Διαθήκη– γιατί η συγκολλητική ουσία είναι μία και ενιαία: η εξυπηρέτηση των συμφερόντων της μεγαλοαστικής τάξης η οποία φροντίζει ανελλιπώς για την επικράτηση των εκπροσώπων της.
Το κορυφαίο επίπεδο της ηγεσίας –ο αρχηγός– επιλέγεται μεταξύ των ισχυρών κομματικών τζακιών τα οποία περιμένουν τη σειρά τους σχεδόν με επετηρίδα. Οι εκπλήξεις ισοδυναμούν με εγκλήματα καθοσιώσεως.
Ο αρχηγός με τη σειρά του διαμορφώνει τον στενό –αλλά και ευρύτερο– ηγετικό του κύκλο με μοναδικό κριτήριο την αφοσίωση στο πρόσωπό του και ποτέ με το δημόσιο ή και ιδιωτικό παρελθόν των ανθρώπων του.
Αυτονοήτως το κόμμα προσαρμόζεται –σαν χαμαιλέων– απολύτως στο DNA του αρχηγού.
Αντίθετα, για την Αριστερά ο πολυκερματισμός, οι διασπάσεις και οι αποχωρήσεις αποτελούν φαινόμενο που τείνει να λάβει τη συχνότητα που εμφανίζεται το δίσεκτο έτος κατά το Ιουλιανό Ημερολόγιο.
Η εξήγηση είναι απλή. Ο αριστερός προσέρχεται στους κοινωνικούς αγώνες με βασικό εφόδιο την πίστη του στη δύναμη των ιδεών της ελευθερίας, της ισότητας και της δικαιοσύνης και μάχεται για την επικράτησή τους ως Δαβίδ κατά Γολιάθ με οπλοστάσιό του το τρίπτυχο: ιδεολογία, αξιακός κώδικας, αισθητική αντίληψη.
Το προσωπικό όφελος –σε όλες τις ιστορικές περιόδους– αποτελεί ομόκεντρη σταθερά που εύκολα συνενώνει, ενώ οι ιδέες της Αριστεράς, ο αξιακός της κώδικας και η αισθητική των πραγμάτων (για την απελευθέρωση του ανθρώπου από τα πάσης φύσεως δεσμά) αποτελoύν φυγόκεντρη μεταβλητή που αποσυσπειρώνει.
Οι ιδεολογικές αποχρώσεις είναι τόσο δυσδιάκριτες, ο κώδικας αξιών είναι τόσο δυσερμήνευτος και η αισθητική του καθενός είναι τόσο ευμετάβλητη που στο τέλος ο κάθε αριστερός έχει μια δική του προσωπική και εξιδανικευμένη Αριστερά.
Η ιδιοκτησιακή αντίληψη για την Αριστερά αποτελεί φυσική συνέπεια κάθε πολιτικού διαζυγίου. Ο καθείς των αντιμαχόμενων προσέρχεται στην παλαίστρα με το περιουσιολόγιο των αγώνων του.
Με τις δηλώσεις πόθεν έσχες των τιμαλφών της Αριστεράς.
