Καθώς έψαχνα κάτι για να το αρχίσω το σημερινό και πέρναγε η ώρα και τίποτα δεν έβρισκα, μ’ έσωσαν, ως συνήθως, τα σόσιαλ.
Μ’ έσωσε το φέηζμπο, που μου έβγαλε υπενθύμιση τύπου “ποσταρίσματα τέτοια μέρα, πριν από χρόνια”, φάση νοιαζόμαστε για εσάς κι έτσι.
Ένα αυτοκόλλητο ήταν, εξαρχειώτικο φυσικά, τέλη Φλεβάρη του 2021, βαθιά μέσα στον βουβό πανικό της πανδημίας.
Και της καραντίνας βεβαίως, όπου όλα τα ‘σκιαζε η φοβέρα του κόβιντ και τα πλάκωνε η σκλαβιά της απαγόρευσης κυκλοφορίας.
Να χαίρονται οι κύριοι καθηγητές, τι ωραία που ήταν στη γενική μούγκα και αφωνία, μόνο στο ίντερνετ κραυγές και ψίθυροι, κανένας και καμιά στο δρόμο, ούτε καν ζόμπι ή μάλλον μόνο ζόμπι για βόλτα με το σκύλο ή για μια καταδρομική στο σούπερ μάρκετ και πίσω στο σπίτι για βουτιά στις οθόνες, το υγρό όνειρο κάθε ακροκεντρώου για ευταξία, ευπείθεια και ευνομία.
Καπούτ…
Αλλά το ξέχασα το αυτοκόλλητο, μισό λεπτό να το ξαναβρούμε. Ορίστε τι έγραφε, παρεάκι με μια απεικόνιση του καταραμένου ιού:
“Όσοι είναι έτοιμοι να εγκαταλείψουν τις προσωπικές τους ελευθερίες για λίγη προσωρινή ασφάλεια, δεν αξίζουν ούτε τις ελευθερίες τους ούτε την ασφάλεια”.
Και δίκιο είχε!
Δίκιο είχε, το είδαμε στην πράξη.
Το αντικρίζαμε χρόνια τώρα, με μια κοινωνία καθηλωμένη και παγωμένη από το φόβο ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να ξανάρθει ο κόσμος ανάποδα και να χάσουμε το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια μας και να πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας και να μας παίρνει ο Χάρος τσάρκα στο πιτς φυτίλι χωρίς να μπορούμε να αντιδράσουμε έστω και στο ελάχιστο.
Κι επειδή, όπως μου είπε φίλος ψυχίατρος, ο φόβος ενεργοποιεί τα πλέον πρωτόγονα αντανακλαστικά του ανθρώπου, καταλήξαμε στον απόλυτο ατομικισμό και στην άρνηση κάθε αλληλεγγύης.
Ω ναι, ήταν κάτι παραπάνω από υγρό όνειρο για τους ακροκεντρώους, αυτό περίμεναν δεκαετίες ολόκληρες για να ζήσουν το θρίαμβό τους!
Ώσπου ήρθαν τα Τέμπη και κατέρρευσαν τα κάστρα σαν τραπουλόχαρτα…
Με τυφλή αντίδραση στην αρχή, όπως τυφλός είναι πάντοτε ο πόνος μπροστά σε ένα τέτοιο έγκλημα.
Με τυφλή οργή, που σωστά το πρόβλεψε ο Σταν εξατμίστηκε μέσα σε πέντε εβδομάδες, τι τους έχουμε τους τεχνικούς της εξουσίας Νιόνιο μου, για πλάκα τους πληρώνουμε;
Και προέκυψε το 41ΤΑΚΑΤΟ, το θριαμβευτικό και καμαρωτό.
Μαζί με μια αντιπολίτευση τσακισμένη, θρυμματισμένη, αποκαρδιωμένη, να μην ξέρει όχι πώς να αντιδράσει αλλά ούτε καν που να κρυφτεί.
Και τον κόσμο σκυφτό και μαργωμένο, με κατεβασμένα τα κεφάλια και τη μαυρίλα ζωγραφισμένη στις άκρες των ματιών.
Ώσπου ήρθαν οι γονείς, τ’ αδέρφια, οι θείες, τα ξαδέρφια των νεκρών και μας δώσανε μια κλωτσιά στον κώλο και μας ξεκούνησαν!
Για να αναρωτηθούμε όπως εκείνος ο συμμαθητής μου από το Δεύτερο λύκειο Τρικάλων, όταν τον έπιασε η καθηγήτρια να κοιμάται στο τελευταίο θρανίο και τον ξύπνησε:
Που είμαι, που βρίσκομαι;
Αυτό ακριβώς αγαπητές αναγνώστριες, αυτό ακριβώς αγαπητοί αναγνώστες.
Σε ποια χώρα ζω, τι ζωή κάνω, τι θέλω και τι μου δίνουνε, πως θα προχωρήσω ένα βήμα πιο πέρα;
Πως θα προχωρήσω ένα βήμα πιο πέρα, χωρίς να με κλαδέψουν σαν τα τριαντάφυλλα;
Πως θα επιβιώσω σαν άνθρωπος, με όλες τις πιθανότητες εναντίον μου;
Απάντηση στις απορίες;
Το είχε πει ο Μόργκαν Φρήμαν στην ταινία και δίκιο είχε:
“Βάλε πλάτη για να ζήσεις ή βάλε πλάτη για να ψοφήσεις”.
Απλό είναι, στο χέρι σου είναι, θα σε δω στο συλλαλητήριο!
Υ.Γ.: Για την ιστορία θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι ήμουνα ένας από τους δυο-τρεις δημοσιογράφους που λέγανε “ναι” στα εμβόλια, επισημαίνονται παράλληλα ότι δεν αποτελούσαν πανάκεια και ότι δεν έπρεπε να στέλνουμε στο πυρ το εξώτερον όσους και όσες τα αρνούνταν. Γκέγκε;
Πηγή: newpost.gr
