Αν και ήταν δύσκολο, προσπάθησα να γράψω κριτική στα «Τάπερ της Αλίκης», παρακάμπτοντας το όνομα της συγγραφέως τους, εν προκειμένω της πολυτάλαντης δημοσιογράφου (κυρίως) Έλενας Ακρίτα.
Προσπάθησα ηθελημένα δηλαδή να διαβάσω το βιβλίο σαν ένα λογοτεχνικό έργο, αυθύπαρκτο, αυτοδύναμο, που δεν θα έσερνε από πίσω του το δημοφιλέστατο όνομα της δημιουργού του. Η έκπληξη ήταν παραπάνω από ευχάριστη και το «μπαουλάκι» των 400 σελίδων διαβάστηκε μέσα σε τρεις – τέσσερις ολονυκτίες, εκεί που τα βλέφαρα αρχίζουν να γέρνουν και για τελευταία κίνηση πριν τον ύπνο κρατάς το τσάκισμα της σελίδας.
