Μια κουβέντα με τον Παντελή Θαλασσινό για τον πολιτισμό, την πολιτική, τις επιχειρήσεις ΜΜΕ και την ιδιωτικοποίηση των… πάντων
Είμαστε σε ένα καφέ στον Ταύρο, ο οδηγός του λεωφορείου βλέπει τον Παντελή Θαλασσινό, σταματάει το όχημα και τον χαιρετάει σαν να τον γνωρίζει χρόνια. Οταν τελειώνει η συνέντευξη εγώ φεύγω κι εκείνος παραμένει. Εχει πιάσει συζήτηση με τους θαμώνες. Αμεσος και επικοινωνιακός, δίνει την αίσθηση ότι μπορείς να του μιλήσεις σαν να τον ξέρεις χρόνια. Συναντηθήκαμε με αφορμή τις εμφανίσεις του στον Σταυρό του Νότου, όπου από κοινού με τον συνθέτη Γιώργο Καζαντζή θα παρουσιάσουν την πρόσφατη δισκογραφική τους δουλειά σε στίχους του Κώστα Φασουλά.
Να ξεκινήσουμε με τον πρόσφατο δίσκο σας με τίτλο «Αινίγματα».
Ο Κώστας Φασουλάς είναι παλιός γνώριμος, έχουμε κάνει πολλά τραγούδια μαζί. Αλλά με τον Γιώργο Καζαντζή δεν είχαμε συνεργαστεί, απλώς είχα τραγουδήσει τρία τραγούδια του. Νιώθω πραγματικά κολακευμένος που διάλεξαν εμένα για να ερμηνεύσω τα τραγούδια τους, γιατί στην ουσία δεν είμαι τραγουδιστής. Είμαι τραγουδοποιός που λέει τα δικά του τραγούδια, τα σκοτώνω δηλαδή ο ίδιος για να μην τα σκοτώνουν οι άλλοι! (γέλια). Δεν λέω ότι δεν υπάρχουν πολύ καλοί τραγουδιστές, αλλά νιώθω ότι δεν σκύβουν επάνω στα τραγούδια με τον σεβασμό που πρέπει.
Αυτή η συνεργασία αποτελεί παράσημο για μένα. Από τα οκτώ τραγούδια του δίσκου ξεχωρίζω τους «Δείκτες» – έχει δύναμη στον στίχο και ο Καζαντζής έχει δώσει μεγάλη ένταση στο ρεφρέν. Λένε οι στίχοι: «Ζωή μου ανάποδη χελώνα/ πού ’ναι η ψυχή και πού το σώμα». Αυτή την απόγνωση της χελώνας που παλεύει για τη ζωή της νομίζω ότι νιώθουμε όλοι. Μπορούμε μάλιστα να το ανακαλύψουμε εάν ρωτήσουμε εδώ αυτούς που τώρα πίνουν τον καφέ τους.
Δεν νομίζω ότι θα είναι στο ίδιο κλίμα απαντήσεων με όσους παρακολουθούν τις ειδήσεις συστημικών ΜΜΕ…
Καλά, τι να πούμε; Η τηλεόραση είναι ξεπουλημένη γιατί πρόκειται για επιχειρήσεις. Δεν κάνουν δημοσιογραφία. Τα συστημικά ΜΜΕ δημιουργούν ζόμπι. Η πλειονότητα του κόσμου, κυρίως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, δεν έχουν από πού να ενημερωθούν. Ακούς τις ειδήσεις των καναλιών και δεν ξέρεις ποια είναι η αλήθεια πίσω από την ψεύτικη είδηση. Ευτυχώς που υπάρχουν κάποια λίγα συγκεκριμένα Μέσα και τα social media. Είναι εντελώς μονομερής η πληροφόρηση. Το 95% των μέσων ενημέρωσης είναι εξαγορασμένο.
Κι όμως, παρόλο που πολλοί συνάνθρωποί μας ζούνε στα όρια της φτώχειας, τα ΜΜΕ καταφέρνουν να διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα ή μάλλον να δημιουργούν μια άλλη – ότι δεν είναι και τόσο άσχημα τα πράγματα, έχουμε ανάπτυξη κ.λπ. Ευμάρεια με κουπόνια γίνεται;
Κουπόνια για τα μάτια του κόσμου, να δείξει τάχα η κυβέρνηση ότι βοηθάει. Αλλά την ευθύνη την έχουν όλοι αυτοί που ψηφίζουν τη συντήρηση. Ο κόσμος δεν έχει ταξική συνείδηση. Οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις θέλουν να ιδιωτικοποιήσουν τα πάντα για να ησυχάσουν, να μην έχουν ευθύνες. Δεν έχουν σκύψει ποτέ πάνω στον απλό κόσμο. Οι μεγάλες επιχειρήσεις, όπως μια γνωστή αλυσίδα σουπερμάρκετ, μπορεί να υποστηρίζουν ότι είναι καλοί εργοδότες αλλά τα 5 εκατομμύρια την ημέρα που κερδίζουν καταλήγουν στις τράπεζες, δεν τα διοχετεύουν στην αγορά. Προσωπικά επιλέγω να στηρίζω τις πολύ μικρές επιχειρήσεις. Ο μεγαλοεπιχειρηματίας δεν θα σε βοηθήσει να δώσεις συντάξεις. Οι ΔΕΚΟ είναι αυτές που θα σου φέρουν κρατικά έσοδα. Ε μην τα βγάζεις όλα στο σφυρί!
Και τελικά είναι οι τράπεζες που έχουν την εξουσία. Σου παίρνουν τα χρήματα με 0,01% επιτόκιο και τα δανείζουν με 15%. Εάν χρωστάς, σου βγάζουν το σπίτι σε πλειστηριασμό. Είναι γελοίο να έχει γίνει η κιλοβατώρα χρηματιστηριακό είδος και η Ευρωπαϊκή Ενωση να αφήνει τον λαό της να κρυώνει επειδή πρέπει να είναι με το ΝΑΤΟ. Οταν το κράτος ιδιωτικοποιεί όλες τις κοινωνικές επιχειρήσεις ποτέ δεν θα έχει έσοδα για να στηρίξει τα ουσιώδη κοινωνικά αγαθά όπως ο πολιτισμός, η υγεία, η παιδεία, οι μεταφορές. Η κοινωνική τράπεζα, το κοινωνικό σουπερμάρκετ, το κοινωνικά ιατρείο θα λύσουν το πρόβλημα πιστεύω.
Ταυτόχρονα ο καλλιτεχνικός κόσμος δίνει τον δικό του μεγάλο αγώνα αντιτιθέμενος στο προεδρικό διάταγμα που υποβαθμίζει τα πτυχία του.
Πάει να ακυρώσει τις σπουδές στον πολιτισμό. Οι απόφοιτοι δραματικών σχολών και ωδείων έχουν καθίσει χρόνια στα θρανία για να μάθουν την τέχνη τους. Αλλά και πάλι δεν είναι αυτό το χειρότερο που έχει κάνει η κυβέρνηση. Η σχέση της με τον πολιτισμό είναι ανύπαρκτη. Είναι σαν έναν πατέρα που βρίσκεται σε διάσταση με την οικογένειά του και θέλει να μεγαλώσει τα παιδιά του μόνο με χρήματα. Απλώς διοργανώνει κάποιες συναυλίες και νομίζει ότι με αυτό τον τρόπο προσφέρει στους καλλιτέχνες. Δεν φτάνει να είσαι αρωγός, πρέπει να είσαι και πολιτισμένος, να μη φεύγεις στο δεκάλεπτο όταν πας σε μια συναυλία, να κάτσεις να μορφωθείς, να ψυχαγωγηθείς.
Νιώθετε όμορφα με την μέχρι τώρα καλλιτεχνική πορεία σας;
Νιώθω ευγνώμων και τυχερός που αυτό που αγαπώ μπορώ να το επικοινωνήσω με περισσότερους ανθρώπους κι εκείνοι να δεχτούν τις σκέψεις, τα δημιουργήματά μου. Γιατί στην τελική το έργο που αφήνουμε πίσω μας ζει περισσότερο από τον άνθρωπο, ζει αιώνια όταν εμείς θα είμαστε στα θυμαράκια. Αυτό έχει τη μεγαλύτερη αξία: να καταφέρεις οι δημιουργίες σου να συντροφεύουν και άλλους με την ίδια ευαισθησία. Να βρεις κι άλλους μαλ… σαν κι εσένα (γέλια)!
INFO
Σταυρός του Νότου, 23 Φεβρουαρίου και 2 Μαρτίου με τη συμμετοχή της Νάνας Μπινοπούλου
