Όλα άρχισαν στη δεκαετία του 1950. Η σοκολατοβιομηχανία της Ιαπωνίας είχε μία χρυσοτόκο «ιδέα»: κάθε χρόνο στις 14 Φεβρουαρίου, ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου (εισαγόμενου και στη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου) οι γυναίκες να προσφέρουν σοκολατάκια στους άνδρες του περιβάλλοντός τους: συζύγους, γιούς, φίλους και γνωστούς, συναδέλφους στη δουλειά κλπ. Όχι ως ερωτευμένες, αλλά στο πλαίσιο μιας θολής αντίληψης για την συνύπαρξη και συμφιλίωση των δύο φύλων.
Εκτοτε η ιδέα έγινε πράξη και ρίζωσε για τα καλά. Τα κέρδη μόνο μίας ημέρας προσεγγίζουν τα κέρδη όλης της χρονιάς. Εκατομμύρια Γιαπωνέζες νιώθουν υποχρεωμένες να προσφέρουν «γκίρι τσόκο», «σοκολάτες της υποχρέωσης» κατά λέξη, σε εκατομμύρια αρσενικούς. Συχνά βάζουν το χέρι βαθιά στην τσέπη, ενώ αντιμετωπίζουν με αμηχανία το πόσο ακριβά θα είναι τα σοκολατάκια ή ποιους θα περιλαμβάνει η λίστα ώστε να μην προκύψουν παρεξηγήσεις.
Επιχειρήσεις οργανώνουν ομαδικά κεράσματα και η κοινωνική πίεση υπέρ του νέου εθίμου είναι ισχυρή. Ωστόσο παρατηρείται αυξανόμενη δυσαρέσκεια σε όλο και περισσότερες γυναίκες. Πρόσφατη έρευνα την οποία δημοσιεύει η βρετανική εφημερίδα Guardian σε ανταπόκριση από το Τόκυο έδειξε ότι το 64% των γυναικών που ερωτήθησαν δήλωσε ότι αν είχαν δικαίωμα επιλογής «θα αγόραζαν σοκολατάκια στις 14 Φεβρουαρίου μόνο για να τα καταναλώσουν οι ίδιες». Το 56% δήλωσε ότι ο κύκλος των ανδρών που δέχονται τα συγκεκριμένα δώρα «θα πρέπει να περιοριστεί στα μέλη της οικογένειας», ενώ μόλις το 35% είπε ότι θα προσφέρει σοκολατάκια σε άνδρες συναδέλφους σε χώρους εργασίας.
Αφουγκραζόμενες την διογκούμενη δυσαρέσκεια πολλών γυναικών, ορισμένες επιχειρήσεις ανακοίνωσαν ότι φέτος θα καταργήσουν την εορταστική υποχρεωτική προσφορά, αν και άλλες επιχειρήσεις επενδύουν στην σύνδεση της γιορτής του Αγίου Βαλεντίνου με την σοκολάτα. Εστιατόριο σούσι του Τόκυο, για παράδειγμα, προσθεσε στο μενού της 14ης Φεβρουαρίου ένα πιάτο με ωμό κρέας από «Μαγιάτικο της Αυστραλίας» (σεριόλα, είδος ψαριού) με επικάλυψη, ναι, σοκολάτα…
