Μια παλιά παροιμία λέει ότι το ψάρι μυρίζει απ’ το κεφάλι. Προφανώς βέβαια αυτό ισχύει απολύτως, ιδίως για παρατάξεις και… κυβερνήσεις που ο επικεφαλής τους αποδέχεται να στηρίζει ποικιλοτρόπως «φιλικά» ΜΜΕ που τον αποκαλούν «Μωυσή» ή «τσιτάχ»!
Εάν δηλαδή υπάρχει αρχηγός και πολύ περισσότερο πρωθυπουργός ο οποίος δεν αντιλαμβάνεται το γελοίον του πράγματος και ταυτόχρονα θεωρεί εαυτόν… σύγχρονο, τότε – δίχως καμιά αμφισβήτηση– για ό,τι πάει στραβά σε αυτήν τη χώρα και στο κόμμα του φταίει αυτός. Γιατί αυτός μάζεψε όλους αυτούς τους σφουγγοκωλάριους γύρω του και αυτός νομίζει ότι όταν τον χειροκροτούν το κάνουν γιατί τον έχουν σε μεγάλη υπόληψη.
Και κανείς εχέφρων άνθρωπος δεν θα μπορούσε να χειροκροτήσει μια κυβέρνηση που τη μια στιγμή δηλώνει ότι οι εμβολιασμένοι για να πάνε κάπου θα πρέπει να κάνουν (και) rapid test τα οποία θα πληρώσουν οι ίδιοι και την επομένη, κυριολεκτικά πριν αλέκτορα φωνήσαι, επειδή «φώνησαν» τα social media, παίρνει πίσω τις αποφάσεις της.
Ούτε μπορεί να χειροκροτηθεί ένας πρωθυπουργός ο οποίος αποκαλεί «εισηγήσεις που απέρριψε» αυτά που ανακοίνωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπός του, λες και αυτός, ο Οικονόμου, είναι κάποιος μαθητευόμενος ρεπόρτερ που δεν διασταύρωσε όπως θα έπρεπε τις πληροφορίες που είχε. Και σίγουρα δεν είναι για χειροκρότημα ένας πρωθυπουργός ο οποίος θεωρεί ότι είναι ο… Φάουτσι και γι’ αυτό γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τους ειδικούς επιστήμονες.
Αυτή η κυβέρνηση βέβαια έχει πλήθος «επιστημόνων» που όλα τα σφάζουν και όλα τα μαχαιρώνουν. Από τον ίδιο τον Μητσοτάκη μέχρι τους αντ’ αυτού Σκέρτσο και Γεραπετρίτη, τον Πλεύρη και τον Αδωνη συμπεριλαμβανόμενους, όλοι είναι «ειδικοί» αλλά μόνο σε ένα πράγμα: στο να παριστάνουν ότι έχουν σχέδιο που μας αφορά όλους, πέραν των απευθείας αναθέσεων και της εξυπηρέτησης «ημετέρων».
Η πανδημία όμως –όπως και τα προβλήματα στην οικονομία– δεν αντιμετωπίζεται με θιάσους συγκροτημένους για τηλεπαράθυρα και πρωτοσέλιδα πετσωμένων ΜΜΕ. Απαιτείται ενσυναίσθηση και κοινωνικές αντιλήψεις που υπερβαίνουν το νεοφιλελεύθερο πλαίσιο. Γι’ αυτό και τώρα, που η Ομικρον καλπάζει, η ένδεια της πολιτικής τους αποκαλύπτεται.
Και αυτό δεν ξεπερνιέται με λογίδρια γυμνασιακού επιπέδου και «αστειάκια» με τα οποία δεν γελάει κανείς, όπως αντιλήφθηκαν θέλοντας και μη στη συζήτηση για την ψήφιση του προϋπολογισμού. Γιατί οι λύσεις δεν είναι υπόθεση λογογράφων ή επικοινωνιολόγων. Και η διέξοδος από την πολλαπλή κρίση προϋποθέτει την ανατροπή αυτής της κομπανίας της ιδιοτέλειας.