Το εκρηκτικό κόστος της ενεργειακής κρίσης και οι δυσθεώρητες δαπάνες για να καταστεί ρεαλιστική η πράσινη μετάβαση οδηγούν την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στην εισαγωγή ενός σχεδίου που αναιρεί τη λογική για το τι συνιστά πράσινη πηγή ενέργειας και τι όχι στον δρόμο προς μια οικονομία μηδενικών ρύπων έως το 2050, διχάζοντας παράλληλα την Ευρωπαϊκή Ενωση και κυριότερα τη Γερμανία.
Στα όνειρά τους για μια πράσινη οικονομία οι Ευρωπαίοι ηγέτες σίγουρα παρουσιάζονταν εναρμονισμένοι, όμως στην υλοποίηση αυτών των σχεδίων… βαλτώνουν στα απόνερα των τρεχουσών α λ λ η λ ο τροφοδοτούμε ν ων κρίσεων σε υγεία, οικονομία, ενέργεια και γεωπολιτική, ενεργοποιώντας τις αντιθέσεις στο εσωτερικό της ΕΕ. Ενόσω ένας συμβιβασμός που θα δικαιολογεί τη νέα πολιτική του «πράσινου ξεπλύματος» στους ευρωπαϊκούς λαούς πρέπει να θεωρείται ήδη γεγονός. Για την Κομισιόν η πυρηνική ενέργεια θα θεωρείται πλέον «πράσινη», ξεπερνώντας μάλλον εύκολα τους όχι και αμελητέους φόβους για ατυχήματα τύπου Φουκουσίμα, υποκύπτοντας στις πιέσεις του Παρισιού που είναι εξαρτημένο από τη συγκεκριμένη πηγή ενέργειας και ικανοποιώντας τις απαιτήσεις του Βερολίνου για τον χαρακτηρισμό του φυσικού αερίου ως μεταβατικού πόρου, μέσω του «πρασινίσματος» των επενδύσεων στις υποδομές του φυσικού αερίου. Εκ πρώτης όψεως οι αντιδράσεις φαίνεται να φουντώνουν, παρόλο που το παζάρι στο παρασκήνιο συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό, αναιρώντας τα μεγάλα λόγια που εκστόμιζαν το προηγούμενο διάστημα οι Ευρωπαίοι ιθύνοντες περί καθαρής πράσινης μετάβασης με την Ευρώπη οδηγό.
Οι παραφωνίες
Ο πολιτικός μήνας του μέλιτος για κυβέρνηση του «φωτεινού σηματοδότη» στη Γερμανία τέλειωσε. Αφορμή για την πρώτη παραφωνία εντός του κυβερνητικού συνασπισμού μπορεί να υπήρξε το «πράσινο» σχέδιο της Κομισιόν, όμως τα βαθύτερα αίτια ανιχνεύονται στην οπορτουνιστική συγκόλληση τριών διαφορετικών κυβερνητικών προγραμμάτων και κοινωνικών προταγμάτων. Ειδικότερα οι Πράσινοι, που φυσικά στην ατζέντα τους έχουν ως προμετωπίδα το ζήτημα του περιβάλλοντος, δεν θα επιθυμούσαν να απογοητεύσουν τους ψηφοφόρους τους σε ένα τόσο καυτό ζήτημα. Βέβαια, το παιχνίδι δυσκολεύει για τους Πράσινους αφού το ζήτημα της πυρηνικής ενέργειας για τους Γάλλους αποτελεί κόκκινη γραμμή, ξεχνώντας βολικά όμως το θέμα των επενδύσεων στο φυσικό αέριο.
Η Γαλλία είναι η πρώτη δύναμη στον κόσμο στην παραγωγή πυρηνικής ενέργειας, η οποία ταυτόχρονα αποτελεί το 50% της εγχώριας παραγωγής. Επιπλέον, εάν ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν υποχωρήσει στο σχετικό ζήτημα θα χάσει πολλούς πόντους στο εσωτερικό του, γιατί αφενός τον ερχόμενο Απρίλιο θα διεξαχθούν οι προεδρικές εκλογές, αφετέρου η μνήμη των «κίτρινων γιλέκων» είναι ακόμη νωπή και οποιαδήποτε περαιτέρω διατάραξη στην τιμή της ενέργειας θα κατακρημνίσει τις ελπίδες του γαλλικού πολιτικού κατεστημένου για πολιτική σταθερότητα.
Κατά συνέπεια, τα περιθώρια κινήσεων για τον νέο Γερμανό καγκελάριο Ολαφ Σολτς είναι ιδιαίτερα στενά, μια και δεν θέλει να δυσαρεστήσει τους Γάλλους και να δημιουργήσει πολιτικό πρόβλημα στον Μακρόν, διότι στη γωνία περιμένει η γαλλική ακροδεξιά του Ζεμούρ και της Λεπέν.
Συνακόλουθα ο Σολτς, σύμφωνα με διαρροές που επικαλείται ο ευρωπαϊκός Τύπος και δεν έχουν διαψευστεί, έχει ήδη συμφωνήσει παρασκηνιακά με τον Μακρόν στον χαρακτηρισμό της πυρηνικής ενέργειας ως «πράσινης», σε αντάλλαγμα της γαλλικής έγκρισης στο «πρασίνισμα» των επενδύσεων για το φυσικό αέριο. Παρόλο που η γερμανική κυβέρνηση επισήμως έχει διαμηνύσει πως απορρίπτει το σχέδιο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αν και είναι ανήκουστο να παρουσιάζεται ένα τέτοια εμβέλειας σχέδιο από Γερμανίδα πρόεδρο της Επιτροπής χωρίς να έχουν λάβει γνώση οι μεγάλοι της Ευρώπης και να έχουν δώσει έστω τη σιωπηρή συγκατάθεσή τους. Το ερώτημα είναι εάν οι Πράσινοι έχουν δώσει την επί της αρχής έγκρισή τους στο σχέδιο και… παίζουν καθυστερήσεις, ρίχνοντας στάχτη στα μάτια των ψηφοφόρων τους και περισώζοντας την αξιοπρέπειά τους.
Το χρονοδιάγραμμα
Η Κομισιόν δεν θα αποσύρει το σχέδιό της, ενώ όσοι τίθενται ενάντια σε αυτό το μόνο που ενδεχομένως μπορούν να περιμένουν είναι κάποιες διορθωτικές κινήσεις. Αλλωστε για να αναιρεθεί το σχέδιο θα πρέπει να καταψηφιστεί από τουλάχιστον 20 χώρες που εκπροσωπούν το 25% του ευρωπαϊκού πληθυσμού ή μια πλειοψηφία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, κάτι το οποίο μοιάζει απίθανο με τους ισχύοντες συσχετισμούς δύναμης. Η Επιτροπή αναμένεται να καταθέσει το σχέδιό της στο τέλος του μήνα, το οποίο στη συνέχεια θα μεταφερθεί στους διαδρόμους και στις αίθουσες του Συμβουλίου της ΕΕ και του Ευρωκοινοβουλίου όπου θα συζητηθεί για τους επόμενους έξι μήνες.
