Η χώρα για μια ακόμη φορά βρίσκεται αντιμέτωπη με πολλαπλά μέτωπα.
Η πανδημία, τα περιοριστικά μέτρα και η κατάσταση στην οικονομία με το χρέος (εξωτερικό και εσωτερικό) να φτάνει σε δυσθεώρητα ύψη, η υπόθεση Λιγνάδη που δηλητηριάζει τον δημόσιο βίο φωτογραφίζοντας νοσηρά φαινόμενα που λαμβάνουν χώρα μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και σε χώρους και θέσεις ευθύνης, αλλά και η πορεία των ελληνοτουρκικών, με τη γειτονική χώρα να κλιμακώνει τις προκλήσεις της, μαρτυρούν ότι βρισκόμαστε σε κομβικό σημείο στο οποίο απαιτείται η ύψιστη δυνατή συνεννόηση. Το ερώτημα λοιπόν είναι αν η κυβέρνηση Μητσοτάκη μπορεί να ανταποκριθεί στο αίτημα αυτό.
Και η απάντηση, δυστυχώς, είναι «όχι».
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δείχνει να κινείται στη λογική της εξυπηρέτησης και του βολέματος αποκλειστικά των «δικών της παιδιών», ενώ τόσο με τη στάση της στα πανεπιστήμια όσο και στο θέμα Κουφοντίνα δείχνει να επιλέγει την ένταση και την όξυνση και όχι τη σύνθεση.
Ο σημερινός πρωθυπουργός είχε προϊδεάσει για την επιλογή του αυτή.
Τόσο στο θέμα της Novartis, όπου δεν επιδίωξε την πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης επιλέγοντας να κρυφτεί πίσω από το εφεύρημα της «σκευωρίας», όσο κυρίως στο θέμα της συμφωνίας των Πρεσπών, όπου επέλεξε τη σύμπλευση με ακραία – ακροδεξιά στοιχεία εντός κι εκτός του κόμματός του, σε αντίθεση με την εικόνα του μετριοπαθούς φιλελεύθερου ηγέτη που φιλοτέχνησε όλο το προηγούμενο διάστημα.
Σε αυτήν ακριβώς την αμφισημία, κατώτερη φυσικά των περιστάσεων και των αναγκών της χώρας, επιβάλλεται να ποντάρει η αξιωματική αντιπολίτευση.
Αυτή πρέπει να αναδείξει, φιλοτεχνώντας με υπομονή και επιμονή την εικόνα του ικανού διαχειριστή απέναντι στα πολλαπλά προβλήματα.
