Τα παιδία γράφει και ζωγραφίζει (για) την εξάπλωση του κορονοϊού και τον υποχρεωτικό εγκλεισμό τους. Παιδιά από 4,5-19 χρόνων αποτυπώνουν τις σκέψεις τους και εκφράζουν τα συναισθήματά τους για τη σημερινή κατάσταση.
Η Ξένια Χρυσοχόου, καθηγήτρια Κοινωνικής και Πολιτικής Ψυχολογίας στο τμήμα Ψυχολογίας του Πάντειου Πανεπιστημίου, εστιάζει στο κεντρικό ζήτηµα που αναδεικνύει αυτή η πανδηµία, στο θέµα της απώλειας του ελέγχου: «νοµίζουµε πως χάσαµε τον έλεγχο της ζωής µας και εν πολλοίς αυτό συµβαίνει».
Ο συγγραφέας Παναγιώτης Μανιάτης μεταφράζει ένα απόσπασμα από τις αναμνήσεις του Πολ Λαφάργκ, γαμπρού του Καρλ Μαρξ, σχετίζονται με τις μέρες του εγκλεισμού τις οποίες οι περισσότεροι περνάμε σπίτι διαβάζοντας.
Η Αιμιλία Ιωαννίδου, εντεταλμένη διδάσκουσα, Πανεπιστήμιο Paris II, Panthéon – Assas και δικηγόρος Παρισίων, γράφει για το Παρίσι την εποχή της μεταμοντέρνας πανδημίας και επισημαίνει πως σήμερα «αγωνιζόµαστε µε τα όπλα του ο καθένας και όλοι µαζί, όσο κι αν µας χωρίζει η επιτακτικότητα, για να αποδείξουµε ότι οι αγώνες απέναντι σε κάθε απειλή µπορούν να είναι µόνο συλλογικοί».
Η συγγραφέας Αγγελική Δαρλάση εστιάζει στα παιδιά, τα παιδιά που «δεν έχουν χθες ν’ αναπολήσουν. Τα παιδιά ζουν στο τώρα· ζουν δυνατά με κάθε κύτταρό τους το παρόν. Κι αυτό το τώρα τους ζητάμε να παγώσει».
Ο Γιάννης Πάσχος, συγγραφέας, ιχθυολόγος και ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, γράφει μια ιστορία σε δύο μέρη για τον κόσμο την εποχή της καραντίνας.
Ο sound artist και μουσικός Μανώλης Μανουσάκης καταγράφει τα ηχοτοπία της άδειας Αθήνας την εποχή που η ανθρώπινη δραστηριότηατ στην πόλη έχει περιοριστεί σημαντικά.
Η δραματουργός και διδάσκουσα τμήματος Ψηφιακών Τεχνών & Κινηματογράφου του ΕΚΠΑ Αγγελική Πούλου γράφει για τον έγκλειστο Νάρκισσο ο οποίος «σπάζει την οθόνη. Δεν άντεξε άλλο να περιµένει την επιβεβαίωση του σπουδαίου εαυτού. Περιπλανιέται εδώ και µέρες χωρίς έργο µε ένα κενό που ψάχνει να το γεµίσει».
Ο Σπύρος Μιχαλέας, επιστημονικός συνεργάτης του Εργαστηρίου Ιστορίας της Ιατρικής & Ιατρικής Δεοντολογίας – Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Κρήτης, γράφει για τους Έλληνες πρόσφυγες και την υγειονομική περίθαλψη κατά τον μεσοπόλεμο (1922-40).
Η ηθοποιός Βένια Σταματιάδη γράφει για την άνοιξη που ζούμε, «μια άνοιξη δίσεχτη µιας δίσεχτης χρονιάς ενός δίσεχτου µέλλοντος που περιµένει στη γωνία».
