Έπρεπε να μας υπομνήσει την αξία, τη σημασία και την εμβέλεια της Ελληνικής Γλώσσας στη πρόσφατη επίσκεψη του ο Γάλλος Πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν και η σύζυγος του για να ξανασκεφτούμε τη στάση ή πιο ορθά την απόστασή μας από την Ελληνική Γλώσσα.
«Η Γλώσσα είναι Πατρίδα» ακούγεται από το βάθος της ιστορίας και της διαχρονίας της ελληνικής γλώσσας η φωνή του Νίκου Καζαντζάκη, για όσους θέλουν να την ακούσουν.
Χρειαζόμαστε μαζί με το κατά κεφαλήν εισόδημα να δημιουργήσουμε τους όρους και τις προϋποθέσεις βελτίωσης της κατά κεφαλήν καλλιέργειας.
Είμαστε ικανοποιημένοι από όσα έχουμε κάνει για την ελληνική γλώσσα μέχρι τώρα?
Ισχυρίζομαι ότι η προοδευτική παράταξη δεν εξαντλεί τον προβληματισμό, τον αγώνα και την αγωνία της αποκλειστικά και μόνο στους δείκτες και τα ποσοστά επί του ΑΕΠ. Δεν είναι δηλαδή μόνο «τα της τσέπης» και ό,τι κυνικά η τρέχουσα πολιτική ορολογία ενσωματώνει στο ρήμα ‘’παντελονιάζω’’.
Ισχυρίζομαι ότι μαζί με τον αγώνα για τη θεραπεία των δεινών του μνημονιακού κανιβαλισμού και τη βελτίωση των όρων διαβίωσης των πολλών, η προοδευτική παράταξη είναι ταυτόχρονα και κατ’ εξοχήν κοσμοαντίληψη, αποτύπωμα νέου κώδικα αξιών, συμπεριφορών ηθικής και αισθητικής που όλα μαζί δένουν αρμονικά, δίνουν ώθηση, νοηματοδοτούν ΚΑΙ το χώρο της οικονομίας.
Φοβάμαι ότι αυτή την τεράστια διαχρονική έγνοια για τη γλώσσα και τον πολιτισμό ως δρώσα και ζώσα κατάσταση δεν την εκφράσαμε ακόμη με πληρότητα.
Φοβάμαι ότι έχουμε στενέψει και αφυδατώσει την παρουσία μας αποκλειστικά και μόνο στα οικονομικά μεγέθη, δικαιολογημένα ωστόσο στο βαθμό που η κυρίαρχη αγωνία μας αφορά την ανάταξη μιας πληγωμένης κοινωνίας.
Η προοδευτική παράταξη δεν ήταν ποτέ μόνο τα φράγκα. Ήταν και είναι ( ή θα έπρεπε να είναι) μαζί και ταυτόχρονα και η κουλτούρα και η συγκίνηση της ψυχής και η κινητοποίηση της ευαισθησίας και η ενεργοποίηση του φιλότιμου.
Χρειαζόμαστε μια νέα προοδευτική αναγέννηση ύφους, ήθους και συμπεριφοράς, συνολικής και συλλογικής Ανάτασης, της οποίας τα δυναμικά προτάγματα θα αφορούν τον αλλητροφοδοτούμενο κύκλο: γνώση- αμφισβήτηση-αναζήτηση-νέα γνώση, στις Τέχνες, τα Γράμματα, τον Κινηματογράφο, το Θέατρο, το Βιβλίο, τη Μουσική, τη Λογοτεχνία, σε κάθε έκφραση πολιτισμού, που στεγάζει τη καινοτομία και τον πειραματισμό, τα νέα ρεύματα και τους νέους καλλιτέχνες.
Η πρόταση μου να εστιάσουμε στην Ελληνική Γλώσσα ως όχημα παιδείας και πολιτισμού σε ένα κόσμο πολυπολιτισμικό μπορεί να αποτελέσει το όχημα μας για το μέλλον με ταυτότητα, συνέχεια και αυτοσυνειδησία.
Πιο απλά να απαντήσουμε καθαρά: Πού ακουμπάμε; Πού πατάμε; Πού πηγαίνουμε;
Μας το είπαν ρητά , καθαρά, εύληπτα ο Γάλλος Πρόεδρος και η σύζυγος του, τι δεν καταλάβαμε? Είναι τυχαίο ότι η γαλλοφωνία (Francophonie )είναι ενταγμένη στο Υπουργείο Ανάπτυξης της Γαλλίας? «Υπουργείο Ανάπτυξης και Γαλλοφωνίας» ονομάζεται. Μιλάμε για τη γλώσσα που ανοίγει διαύλους, δρόμους και λεωφόρους για τη παιδεία, τον πολιτισμό και την οικονομία με συνεργασίες, συνέργειες και επενδύσεις.
Στις 6-10-2015 στη συζήτηση επί των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης, σελ.340-342 των πρακτικών της βουλής είχα λάβει θέση:
«.. να καταθέσω την πρόταση συγκρότησης Διεθνούς Επιτροπής Πρωτοβουλίας για την ενίσχυση και την προώθηση της Ελληνικής Γλώσσας, την προώθηση της Ελληνομάθειας, επιτροπής με τη συμμετοχή προσωπικοτήτων(ο Κώστας Γαβράς μου έρχεται άμεσα στη σκέψη καθώς μετέχει στην επιτροπή προώθησης της γαλλοφωνίας) από τους χώρους των τεχνών, των γραμμάτων, των επιστημών, των media από την Ελλάδα και το εξωτερικό, υπό την αιγίδα του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Θυμάμαι τον αείμνηστο δάσκαλο Χρήστο Τσολάκη που έλεγε: «τα όρια του λόγου μου, τα όρια του κόσμου μου. Φτωχαίνει ο λαός, φτωχαίνει και η γλώσσα».
Αναρωτιέμαι: Τα όρια του λόγου μας , τα όρια του κόσμου μας, αρχίζουν και τελειώνουν στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, το πρωτογενές πλεόνασμα και τις αντικειμενικές αξίες των ακινήτων;
Ισχυρίζομαι πως το αίνιγμα εξόδου από το μνημονιακό κανιβαλισμό, το αίνιγμα ζωής, προοπτικής και ελπίδας για εμάς και τα παιδιά μας, για την πατρίδα μας, απαιτούν το συλλογικό πολιτικό υποκείμενο να έχει τα χαρακτηριστικά του Διφυούς Οιδίποδα.
Πρώτη όψη είναι η παρούσα Κυβέρνηση εθνικής και κοινωνικής σωτηρίας να επιλύσει το αίνιγμα της σφίγγας, το αίνιγμα του μνημονίου, χωρίς να σκοτώσει τον πατέρα του, δηλαδή τις αξίες, τις αρχές και το πρόγραμμα της και χωρίς βεβαίως να παντρευτεί τη μάνα του, δηλαδή την εξουσία και την ιδιοτέλεια.
Ο απολογισμός μετά από 33 μήνες είναι πως το στοίχημα ζωής, έστω και με απώλειες, παραμένει ακόμη ανοικτό, παραμένει ακόμη ζωντανό, γιατί συμβιβασμό κάναμε. Δεν είμαστε ούτε συμβιβασμένοι, ούτε υποταγμένοι.
Η άλλη όψη του Οιδίποδα είναι οι πολίτες να είναι ενεργοί. Ανατροπή ντιλίβερι-διανομή κατ’ οίκον δεν υφίσταται. Η αξιοπρέπεια δεν δανείζεται, δεν χαρίζεται, δεν κληροδοτείται.
Η αυτενέργεια των πολιτών, η κριτική συμπόρευσή τους με την ένταξή τους σε συλλογικές μορφές πρωτοβουλιακής παραγωγικής δράσης, δημιουργικής αντεπίθεσης και εξόδου από τη διαχείριση της τρέχουσας μιζέριας καθιστούν το διάλογο ΤΗΣ ΠΡΑΞΗΣ μονόδρομο.
Αυτός ο δρόμος μας Αξίζει για να περάσουμε Όλοι Μαζί απέναντι.
Ο Αλέξανδρος Τριανταφυλλίδης είναι Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Α΄ Θεσσαλονίκης και Προέδρος της Μόνιμης Ειδικής Επιτροπής της Βουλής Του Ελληνισμού της Διασποράς
