Σε ένα τεστ όχι μόνο για την πολιτική ζωή της Αυστρίας αλλά για τις ισορροπίες συνολικά στην Ευρώπη μετατρέπεται η προσπάθεια σχηματισμού κυβέρνησης στην Αυστρία, μετά την κατά τα φαινόμενα αναπόφευκτη απόφαση του προέδρου της χώρας Αλεξάντερ βαν ντερ Μπέλεν να δώσει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον ηγέτη του ακροδεξιού Κόμματος των Ελεύθερων (FPÖ) Χέρμπερτ Κικλ.
Ο Κικλ, το κόμμα του οποίου κέρδισε τις εκλογές του Σεπτεμβρίου με 28,8% και έλαβε 57 έδρες στη Βουλή των 183 εδρών συνολικά, ήταν για χρόνια o πιο αμφιλεγόμενος πολιτικός του FPÖ και είχε παίξει κεντρικό ρόλο στην υπόθεση της διαχείρισης του σκανδάλου Ibizagate (που αποκάλυπτε τη διαφθορά στην κυβέρνηση από πλευράς του FPÖ και συγκεκριμένα της τότε ηγεσίας του, των Χάιντς Κρίστιαν Στράχε και Γιόχαν Γκουντένους) ως υπουργός Εσωτερικών της κυβέρνησης συνασπισμού του οποίου ηγείτο ο Σεμπάστιαν Κουρτς και στην ανατροπή του. Είναι γνωστός για την ακραία ρητορική του, για τις τοξικές προσωπικές επιθέσεις αλλά και για τις καλυμμένες αναφορές στο ναζιστικό παρελθόν της χώρας για το οποίο (μάλλον) νιώθει κάπως υπερήφανος. Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του πρώην λογογράφου του ιστορικού ηγέτη της αυστριακής ακροδεξιάς Γεργκ Χάιντερ πως σε περίπτωση που γίνει καγκελάριος θα είναι «καγκελάριος του λαού», κάτι που –σύμφωνα με τους σχολιαστές και τους ειδικούς– είναι απευθείας αναφορά στη ναζιστική περίοδο.
Τα σενάρια
Σε αυτό το πλαίσιο, όλη την προηγούμενη εβδομάδα από τη στιγμή της επίδοσης της εντολής σχηματισμού κυβέρνησης, οι αναλύσεις για το πώς θα μπορούσε ο Κικλ να γίνει καγκελάριος κατέληγαν πως για να το πετύχει αυτό θα πρέπει να συνεργαστεί με το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα –μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου– που είναι το Λαϊκό Κόμμα (ÖVP) και έχει 51 έδρες, αφού για τον σχηματισμό κυβέρνησης χρειάζεται συνολικά 92 έδρες, ενώ η συνεργασία με τους Σοσιαλδημοκράτες (SPÖ) που έχουν 41 έδρες θεωρείται εκτός συζήτησης. Σε περίπτωση που αυτό δεν είναι εφικτό, η χώρα θα ξαναπάει σε εκλογές, σενάριο που ο Κικλ έχει ξεκαθαρίσει πως βλέπει θετικά, δεδομένου του γεγονότος πως το κόμμα του –σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις– σε περίπτωση εκλογών μπορεί να λάβει μέχρι και 35% και να βγει έτσι περαιτέρω ενισχυμένο.
Το ενδιαφέρον είναι ότι η απόφαση για την επίδοση εντολής σχηματισμού κυβέρνησης από τον Βαν ντερ Μπέλεν στους ακροδεξιούς ελήφθη αφότου κατέρρευσαν οι συζητήσεις για σχηματισμό τρικομματικής κυβέρνησης μεταξύ των ÖVP και SPÖ με το μικρότερο νεοφιλελεύθερο κόμμα NEOS (Νέα Αυστρία), που κατέχει 15 έδρες. Η κατάρρευση ήρθε μετά την αποχώρηση του NEOS και έτσι άνοιξε ο δρόμος για τον Κικλ και τη συζήτηση για μια κυβέρνηση ακροδεξιάς – Δεξιάς.
Η στιγμή είναι εξαιρετικά κρίσιμη, καθώς ο υπηρεσιακός καγκελάριος (ο οποίος παραιτήθηκε και αναμενόταν να αναλάβει ο ΥΠΕΞ της υπηρεσιακής κυβέρνησης Αλεξάντερ Σάλενμπεργκ) και μέχρι πρότινος ηγέτης του ÖVP Καρλ Νέχαμερ ήταν αρνητικός εξαρχής όσον αφορά τη συνεργασία με τον Κικλ και τους Ελεύθερους, όμως ο νέος επικεφαλής του Λαϊκού Κόμματος Κρίστιαν Στόκερ είναι θετικός. Η διχογνωμία στους κόλπους της ηγεσίας του Λαϊκού Κόμματος σχετικά με τη συνεργασία του ως μικρού κυβερνητικού εταίρου της ακροδεξιάς αντανακλά πλήρως το δίλημμα που αντιμετωπίζει η κλασική Δεξιά σε όλο και περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, το οποίο εμφανίστηκε και εντός του Ευρωκοινοβουλίου μετά τις πρόσφατες ευρωεκλογές, όπου οι ακροδεξιές δυνάμεις εμφανίστηκαν ενισχυμένες.
Σημειώνεται ότι σε ευρωπαϊκό επίπεδο το κόμμα του Κικλ ανήκει στην ακροδεξιά κοινοβουλευτική ομάδα Πατριώτες για την Ευρώπη, μαζί με την Εθνική Συσπείρωση των Λεπέν – Μπαρντελά, το ισπανικό Vox, τη Λέγκα του Σαλβίνι, το Κόμμα για την Ελευθερία του Γκερτ Βίλντερς, τη Φωνή Λογικής της Αφροδίτης Λατινοπούλου και άλλες αντίστοιχες «πατριωτικές» δυνάμεις.
Ακόμη δεξιότερα…
Η στάση των περισσότερων συμμετεχόντων στην ομάδα αυτή (όσων τουλάχιστον δεν είδαν φως και μπήκαν) θεωρείται φιλορωσική από την πλειονότητα των πολιτικών δυνάμεων στο Ευρωκοινοβούλιο, αλλά είναι επίσης και οι βασικοί εκφραστές του σύγχρονου ευρωσκεπτικισμού. Επειτα από τη νίκη του Τραμπ στις εκλογές του Νοεμβρίου και κυρίως αφότου αναλάβει καθήκοντα, οι αναλυτές θεωρούν βέβαιο πως οι πολιτικές αυτές δυνάμεις θα δουν μια «αναβάθμιση» ως προς την επιρροή που ασκούν στα ευρωπαϊκά θέματα, σπρώχνοντας ακόμα πιο δεξιά την Ευρώπη και αναγκάζοντας την παραδοσιακή Δεξιά και τους συντηρητικούς να προσαρμόσουν τη δική τους πολιτική στις απαιτήσεις τους.
Η σύμπραξη μεταξύ Κικλ και Στόκερ, σε επίπεδο Αυστρίας, είναι βέβαιο πως θα σημάνει μια αυστηροποίηση της μεταναστευτικής πολιτικής της χώρας, αφού το Λαϊκό Κόμμα έχει ήδη μετακινηθεί προς πιο συντηρητικές, ξενοφοβικές θέσεις, όπως συμβαίνει εξάλλου και σε επίπεδο Ευρώπης. Το βασικό αγκάθι μεταξύ των «πατριωτικών» δυνάμεων και της κεντροδεξιάς παραμένει –τουλάχιστον μέχρι την ορκωμοσία Τραμπ και τη χάραξη πολιτικής της νέας αμερικανικής κυβέρνησης– η Ουκρανία και κατ’ επέκταση η οικονομία.
Διαβάστε επίσης:
Καιρός: Πού χιόνισε, πού υπάρχουν προβλήματα – Πώς θα εξελιχθεί η κακοκαιρία
