Το τροπάριο επαναλαμβάνεται για να το εμπεδώσει το πόπολο και να πιστέψει ότι είναι σήμερα αυτό που δεν θα είναι εξακολουθητικά τα επόμενα τέσσερα ή πέντε χρόνια: ο «κυρίαρχος λαός».
Κάθε εκλογική διαδικασία συνοδεύεται απαραιτήτως από τα κλισέ «ο λαός μίλησε», «οι θεσμοί λειτούργησαν», «η δημοκρατία νίκησε», όπως την περασμένη Κυριακή, σε επίρρωση του παλαιού ευφυολογήματος του Χάρρυ Κλυνν: «Και βγήκαν όλοι νικητές και ’χασαν όλοι οι άλλοι».
Oλα αυτά είναι γνωστά, αλλά και προσχηματικά όσο είναι ο φερετζές ο οποίος ουδόλως καλύπτει τα γυμνά οπίσθια της μαϊμούς, ιδιαίτερα όταν αιωρείται στα πάνω κλαριά των δέντρων της ζούγκλας.
Επειδή λοιπόν «πολλά ήταν τα ψέματα που είπαμε ως εδώ», καιρός είναι «να πούμε και μια αλήθεια κι ας πέσει στον γιαλό».
Αλήθεια Ι: Το πολιτικό μας σύστημα πνέει τα λοίσθια αφού η εμπιστοσύνη που οι πολίτες δείχνουν στη λειτουργία των θεσμών του κράτους βρίσκεται υπό το μηδέν.
Οσο η Δικαιοσύνη αποφασίζει ότι τα αναδρομικά των συνταξιούχων δικαστικών οφείλεται να καταβληθούν ενώ οι περικοπές στους λοιπούς συνταξιούχους έγιναν νόμιμα, όσο οι υποδομές του κράτους καταρρέουν και ζούμε από τύχη αφού δεν έπεσε το στέγαστρο Καλατράβα (20 χρόνια ασυντήρητο), όσο πνιγόμαστε (κάθε δύο και όχι κάθε 16.000 χρόνια) και ο πρωθυπουργός δηλώνει ότι δεν γνωρίζει αν έγιναν τα αντιπλημμυρικά έργα μετά τον Ιανό και πού πήγαν τα 500 εκατομμύρια τόσο η αξιοπιστία της πολιτικής θα μοιάζει ανέκδοτο με τον Τοτό.
Αλήθεια ΙΙ: Ο χάρτης της καθολικής «γαλάζιας πατρίδας» του Μητσοτάκη δείχνει ολοφάνερα την υπαλληλική εξάρτηση της αυτοδιοίκησης από το αφεντικό του Μαξίμου, όπως το επιβεβαιώνει ο Χαρδαλιάς που έσπευσε να ευχαριστήσει τον πρωθυπουργό το βράδυ της εκλογής του και όχι τον λαό της Αττικής που τον ψήφισε.
Δείχνει ακόμη πόσο διχασμένος, εσωστρεφής και αποκομμένος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ από τις τοπικές κοινωνίες και τα ουσιαστικά προβλήματα του κόσμου, τα οποία δεν επιλύονται μόνο με προοδευτικές επεξεργασμένες θέσεις της ηγεσίας του.
Αλλά ο χάρτης δεν δείχνει τον μονομέτωπο του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ προς τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ (από διαφορετικές αφετηρίες και με διαφορετικές στοχεύσεις), της μικρομπακαλικής προς χάριν του χονδρέμπορα.
Δεν δείχνει κάτω από το παχύ γαλάζιο χρώμα τους τραμπουκισμούς και τη χυδαιότητα (αρκετών –κρυφών και φανερών– Μπέων).
Και δεν δείχνει την απέχθεια με τις γυρισμένες πλάτες (32,32% ήταν η συμμετοχή στην πόλη της Αθήνας του περιχαρούς Μπακογιάννη). Ευτυχείτε!…
Oταν βυθίζεται ο «Τιτανικός» συμπαρασύροντας στην άβυσσο κόσμο και κοσμάκη δεν μπορείς να κομπορρημονείς επειδή τα σκατά της πρώτης θέσης συνεχίζουν να επιπλέουν.
