Το κυβερνητικό σχέδιο πλήρους ελέγχου της ενημέρωσης κορυφώνεται παράλληλα με την κρίση της πανδημίας επειδή έτσι συμβαίνει σε κάθε κρίση σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη παιδιόθεν.
«Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται» έλεγαν οι παλαιότεροι, είτε ο λύκος είναι ο Ούγγρος πρωθυπουργός είτε ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός της Σουηδίας είτε το Μαξίμου και ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Σε πρώτη φάση είχαμε τον αποκλεισμό των μη φιλικών Μέσων από τη διαφημιστική δαπάνη. Ακολούθησε η πριμοδότηση των φιλικών Μέσων, είτε μέσω απευθείας χρηματοδότησης (καμπάνια για το «Μένουμε Σπίτι») είτε μέσω κατάργησης της υποχρέωσης καταβολής των 3,5 εκατομμυρίων ευρώ για τις τηλεοπτικές άδειες. Επόμενο βήμα η εργαλειοποίηση των κρίσεων, η ηρωοποίηση κυβερνητικών στελεχών που εμπλέκονται σε αυτές και η στοχοποίηση όποιου τολμήσει να ασκήσει κριτική στους κυβερνητικούς χειρισμούς.
Αν με ρωτάτε για το πολιτικό πρότζεκτ που υποκρύπτει το ως άνω σχέδιο, θα σας γράψω ευθέως ότι δεν μπορεί να είναι άλλο παρά η διεξαγωγή εκλογών. Για δύο λόγους. Πρώτος και κυριότερος ότι ένα τέτοιο σχέδιο δεν μπορεί να κρατήσει εσαεί – και γιατί κουράζει τον κόσμο και γιατί κινδυνεύει να έρθει σε αναντιστοιχία με την καθημερινότητα των πολιτών και γιατί υπάρχει πάντα η πιθανότατα να μας πιάσουν με τη γίδα στην πλάτη. Δεύτερος, ότι οι κρίσεις είναι κρίσεις, συνεπώς τόσο απρόβλεπτες που μπορεί να σου γυρίσουν μπούμερανγκ. Κανείς δεν παίζει πολλές φορές με τη στάμνα, γιατί μία φορά θα σπάσει.
Και κάτι τελευταίο. Η αξιωματική αντιπολίτευση δείχνει να μην καταλαβαίνει την κατάσταση. Ή να μη θέλει να την καταλάβει. Αλλιώς πώς να εξηγήσει κανείς τον στωικό τρόπο με τον οποίο αποδέχεται τα μιντιακά φαλτσοσφυρίγματα των πάσης φύσεως ελίτ;
