Δεν έχουμε μπροστά μας ανασχεδιασμό της πολιτικής για τους πρόσφυγες, έχουμε την καταγραφή αιτημάτων της προερχόμενης από τον ΛΑΟΣ πτέρυγας της Νέας Δημοκρατίας και της πέραν αυτής ακροδεξιάς όλων των αποχρώσεων.
*Ο Γιώργος Τσιάκαλος είναι ομότιμος καθηγητής ΑΠΘ
«Ιδεοθύελλα» λέγεται η τεχνική αυτή, που στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν φαίνεται να αποσκοπεί στη διαμόρφωση μιας νέας πολιτικής αλλά να υπηρετεί αποκλειστικά δύο στόχους: πρώτον, την ικανοποίηση ενός ακροατηρίου που πιστεύει ότι με μια ακραία καταπιεστική πολιτική μπορεί να αντιμετωπιστεί η «προσφυγική κρίση» και, δεύτερον, τη μέτρηση των αντιδράσεων της κοινωνίας σε τέτοιες προτάσεις.
Είχε προηγηθεί στις 31 Αυγούστου το Κυβερνητικό Συμβούλιο Εξωτερικών και Αμυνας (ΚΥΣΕΑ), το οποίο, χωρίς τη συμμετοχή του αρμόδιου υπουργείου Εσωτερικών, προσέδωσε στο θέμα των προσφύγων πολεμικό χαρακτήρα, για να διευκρινίσει στις 26 Σεπτεμβρίου ο υπουργός Εθνικής Αμυνας ότι «το προσφυγικό αποκτά διαστάσεις εθνικής κρίσης», γι’ αυτό «το αντιμετωπίζουμε όχι μόνο ως ανθρωπιστική δραματική κατάσταση, αλλά και ως δυνητική απειλή της εσωτερικής ασφάλειας της χώρας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται».
Συνεπώς, ήταν αναμενόμενο να κυριαρχήσουν στην ειδική συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου στις 30 Σεπτεμβρίου προτάσεις μέτρων για «φύλαξη των συνόρων» και «αυστηροποίηση των διαδικασιών αίτησης και χορήγησης ασύλου». Κι εδώ διαπιστώνεται ότι δεν έχουμε ακόμη μπροστά μας ούτε πλαίσιο (διότι δεν αποτελούν πλαίσιο οι έννοιες «μεταναστευτικό προφίλ» και «ασφαλείς χώρες») ούτε έναν κατάλογο συγκεκριμένων μέτρων (με εξαίρεση τη δημιουργία κλειστών κέντρων κράτησης, που συνεπάγονται άπειρα προβλήματα, και την «αποσυμφόρηση των νησιών», ενάντια στην οποία κανένας δεν μπορεί να έχει αντίρρηση αλλά η επιτυχία της προϋποθέτει ανθρώπινες συνθήκες στέγασης και διαβίωσης στην ενδοχώρα).
Πολύ συνοπτικά: τα μέτρα του υπουργείου Αμυνας δεν συνεισφέρουν σε τίποτε στην αντιμετώπιση των προβλημάτων (εκτός και αν αποφασίσει κάποιος να προχωρήσει επίσημα σε επαναπροωθήσεις παραβιάζοντας το σύνολο του Διεθνούς Δικαίου) και τα προτεινόμενα μέτρα «αυστηροποίησης» δεν μπορούν να εφαρμοστούν παρά μόνο εάν η Ελλάδα αποφασίσει να μην είναι πλέον κράτος δικαίου. Ελπίζω και θεωρώ ότι δεν θα υπάρξει προσπάθεια τέτοιας εκτροπής σε κανέναν από τους δύο τομείς.
