Το έργο του Αργεντινού θεατρικού συγγραφέα Πάμπλο Μεσίες «Τα μάτια» (Los ojos) ανεβαίνει στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου.
Η Ελένη Ουζουνίδου, η Άννα Καλαϊτζίδου, η Μαρία Μοσχούρη και ο Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος είναι οι τέσσερις χαρακτήρες που πρωταγωνιστούν σε αυτό το «μελόδραμα γέλιου» που ακροβατεί ανάμεσα στο αστικό δράμα, το μελό και τη φάρσα.
Η υπόθεση των «Ματιών» εξελίσσεται ως εξής: η Νατάλια (η μητέρα) και η Νέλα (η κόρη) είναι δυο Αργεντινές, τις οποίες όμως βρίσκουμε σε ένα μικρό ισπανικό χωριό. Ο λόγος που έφτασαν εκεί; Ο έρωτας. Η Νατάλια ερωτεύτηκε τρελά έναν Ιταλό και τον ακολούθησε στην Ισπανία. Οταν έφτασε, όμως, εκείνος την εγκατέλειψε κι εκείνη το έριξε στο ποτό. Η Νέλα, από την άλλη, είναι ερωτευμένη με τον Πάμπλο, έναν 25άχρονο εκ γενετής τυφλό. Τις λεπτές ισορροπίες θα έρθει να διαταράξει η άφιξη της Σεζάρια, μιας οφθαλμιάτρου που ισχυρίζεται πως εφαρμόζει μια μέθοδο που μπορεί να θεραπεύσει τον Πάμπλο. Η Νέλα φοβάται ότι αν βρει το φως του, θα την εγκαταλείψει.
Ο σκηνοθέτης Παντελής Δεντάκης μιλώντας στο Documento λέει για την παράσταση: «Το έργο του Μεσίες έχει άκρως ιδιαίτερη και προσωπική γραφή, που προτείνει ένα νέο είδος θεατρικού κειμένου. Η παράσταση είναι ένα “μελόδραμα γέλιου”: ακροβατεί ανάμεσα στο αυθεντικό μελό, τη φαρσοκωμωδία, το θρίλερ, το αστικό δράμα. Οι ήρωες που ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια του θεατή έχουν ακραία ψυχοσύνθεση, με στοιχεία υστερίας, με εκρήξεις κλάματος, γέλιου και θυμού. Η απελπισμένη προσπάθεια να γαντζωθούν από κάπου για να ζήσουν με την ψευδαίσθηση του “μη πόνου” κάνει τα πρόσωπα του έργου αντιπαθητικά και ταυτόχρονα αγαπητά.
Τα αδιέξοδά τους είναι τα υπαρξιακά αδιέξοδα του καθενός μας. Οι φόβοι τους, οι αδυναμίες τους, οι αβεβαιότητες και τα διλήμματά τους δημιουργούν μια ενδοσκοπική βύθιση στον θεατή. Φυσικά δεν του δίνουν εύκολες απαντήσεις, αλλά σίγουρα τον βοηθούν να βάλει σε τάξη τα ερωτήματά του για τη ζωή, την ευτυχία, τον έρωτα, τον θάνατο. Το θέμα της τυφλότητας, παρότι κυριαρχεί στο έργο, δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι ουσιαστικά ένα συγγραφικό εργαλείο για να μιλήσει γι’ αυτά που έχουμε, γι’ αυτά που φοβόμαστε μη χάσουμε, γι’ αυτά που μας λείπουν και θέλουμε να αποκτήσουμε.
Ο τυφλός Πάμπλο δεν είναι ο “καημένος”, ο “ανάπηρος”, αυτός που πρέπει να τον λυπάσαι. Είναι ο χαρισματικός, ο αυτάρκης, ο ισορροπημένος. Κι όμως, ακόμη κι ένας τέτοιος άνθρωπος αποδεικνύεται ευάλωτος όταν εμφανίζεται μπροστά του η ευκαιρία για το “παραπάνω”, για το καινούργιο, για το άνοιγμα ενός νέου κόσμου. Γιατί αυτό το “παραπάνω” παρέχει απλόχερα την ψευδαίσθηση της νίκης απέναντι στον θάνατο κι έτσι μια λιγότερο οδυνηρή ζωή».
Η Ελένη Ουζουνίδου, που υποδύεται τη μητέρα Νατάλια, μας δίνει τη δική της ερμηνεία: «Το έργο είναι ένα μελόδραμα. Ενα “γήινο μελόδραμα”, έτσι το χαρακτηρίζει ο συγγραφέας, που μιλάει για τον έρωτα. Με αφορμή την κλισέ ιστορία του νεαρού και εκ γενετής τυφλού Πάμπλο που ξαφνικά μια οφθαλμίατρος του λέει πως μπορεί να τον εγχειρήσει και να τον θεραπεύσει και το δίλημμα που προκύπτει, τίθενται ερωτήματα περί ύπαρξης και κυρίως περί έρωτα.
Η Νατάλια, ο ρόλος που υποδύομαι, είναι μια νέα γυναίκα που γέννησε πολύ μικρή, στα 15 της, ένα κορίτσι, τη Νέλα, και το μεγάλωσε μόνη της. Εφυγε από το Τουκουμάν της Αργεντινής για να σπουδάσει στο Μπουένος Αϊρες και κάποια στιγμή ερωτεύτηκε έναν νεαρό σερβιτόρο ο οποίος έφυγε από την Αργεντινή και πήγε στην Ισπανία κι έτσι η Νατάλια μαζί με τη Νέλα βρέθηκαν σε ένα χωριό της Ισπανίας. Εκεί η Νέλα γνωρίζει τον Πάμπλο, εκ γενετής τυφλό, και τον ερωτεύεται πολύ. Η Νατάλια λέει κάποια στιγμή «σου μιλάω από τη βαθιά ανάγκη να καταλάβω τι είναι όλη αυτή η τρέλα», εννοώντας τη ζωή, την ύπαρξη. Αυτός είναι και ο κεντρικός προβληματισμός του έργου».
H οφθαλμίατρος με το όνομα Σεζάρια Εβόρα (!) Άννα Καλαϊτζίδου αναφέρει: «Παρακολουθούμε την ιστορία τεσσάρων ανθρώπων με κέντρο ένα τυφλό αγόρι που μαθαίνει ότι μπορεί να δει και αυτή του η επιλογή ανατρέπει τη μέχρι τώρα ήσυχη ζωή τους στην επαρχία της Ισπανίας. Υποδύομαι τη Σεζάρια Εβόρα, τη βραβευμένη οφθαλμίατρο που προσπαθεί να πείσει τον νεαρό τυφλό ότι πρέπει να δει ώστε να γεμίσει χαρά η ανιαρή ζωή της. Ο δικός μου ρόλος είναι αυτός που πυροδοτεί την αλλαγή των ηρώων. Μια γιατρός που έρχεται από το πουθενά ψάχνοντας κι αυτή να ανακαλύψει το νόημα των πραγμάτων. Το πολύ ωραίο στοιχείο αυτού του έργου είναι ότι συνδυάζει τον κυνισμό με έναν βαθύ ρομαντισμό. Αυτό είναι που το κάνει και επίκαιρο, γιατί αυτός ο συνδυασμός είναι σωτήριος για την επιβίωση και την ψυχική μας υγεία».
INFΟ
Θέατρο του Νέου Κόσμου,
Κεντρική Σκηνή, έως 21/4
Φωτογραφίες: Δομνίκη Μητροπούλου
*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Documento
