Πριν από 20 χρόνια σε επίσκεψη του Μπιλ Κλίντον στην Πολωνία ένας νεαρός τού πέταξε ένα αυγό που μπορεί να μην τον πέτυχε στο δόξα πατρί, όπως ήταν ο στόχος, αλλά του χάλασε το σακάκι και την εικόνα. Τότε λοιπόν ο πλανητάρχης δεν θεώρησε ότι ξεκίνησε ο Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος! Εβγαλε απλώς το σακάκι, δήλωσε ότι «είναι καλό που οι νέοι είναι θυμωμένοι με κάτι και αντιδρούν» και συνέχισε το πρόγραμμά του.
Δεν έχουν βέβαια όλα τα πολιτικά πρόσωπα την ίδια αντίληψη και δεν μπορούμε να περιμένουμε να έχουν τις ίδιες αντιδράσεις. Ο πρόεδρος Μακρόν λόγου χάρη όταν «δέχτηκε» μερικά αυγά από διαδηλωτές έγινε κατακόκκινος κι έψαχνε λέξεις για να τους στολίσει με τη σειρά του. Το κοινό σημείο όμως των περισσοτέρων που έγιναν στόχος συμβολικών ενεργειών διαμαρτυρίας, από τον πρόεδρο Μπους μέχρι τον πρίγκιπα, τότε, Κάρολο και από τον Γιώργο Παπανδρέου μέχρι τη Μαρί Λεπέν και τον Τόνι Μπλερ, ήταν η προσπάθεια να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις και να χειριστούν την υπόθεση όπως καθένας τους θεωρούσε πιο σκόπιμο, χωρίς να προσπαθούν να μας πείσουν ότι ήρθε και η συντέλεια του κόσμου.
Στα καθ’ ημάς όμως και οι πιο απλές διαμαρτυρίες αποκτούν φοβερές και τρομερές διαστάσεις και αποκαλούνται… τρομοκρατικές, καθώς οι συνέπειές τους είναι υποτίθεται βαρύτατες για τους «στόχους» ή και την οικογένειά τους, εάν –όπως πρόσφατα στην περίπτωση του Αδωνη Γεωργιάδη– κάποιος, ο Ρουβίκωνας εν προκειμένω, πετάξει… τρικάκια έξω από το σπίτι τους.
Σε καιρούς νεοφιλελεύθερης επίθεσης και προσπάθειας καταπάτησης κάθε δικαιώματος, ώστε να εδραιωθεί ένα καθεστώς γενικευμένης παρακολούθησης και ελέγχου κάθε κοινωνικής αντιπολίτευσης, δεν είναι περίεργο που η λογική μας δέχεται τέτοιες επιθέσεις.
Γιατί προφανώς τα τρικάκια και τα δυο τρία πακέτα… μακαρόνια που πετάχτηκαν δεν είναι «τραμπουκισμός» ούτε συνιστούν «άνανδρη επίθεση» και σε καμιά περίπτωση δεν οφείλουν «όλες οι πολιτικές δυνάμεις να καταδικάσουν» όπως ζήτησε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιάννης Οικονόμου.
Γιατί εάν είναι να μιλήσουμε για βία, οφείλουμε να ξεκινήσουμε από όλα αυτά που η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει αναγορεύσει σε κανονικότητα: από τις σχεδόν καθημερινές επιθέσεις του ένστολου καθεστωτικού τραμπουκισμού ενάντια σε οποιονδήποτε διαδηλώνει μέχρι την αφόρητη λιτότητα που έχει καταδικάσει μεγάλα τμήματα της κοινωνίας να ζουν μισή ζωή χωρίς ελπίδα για καλύτερες μέρες.
Κι εδώ βρίσκεται η εξήγηση για τις δυσανάλογες με τη διαμαρτυρία του Ρουβίκωνα κυβερνητικές οιμωγές: θέλουν να εξοβελίσουν από την καθημερινή μας πρακτική κάθε έννοια ανυπακοής και αντίστασης και να μας φτάσουν στο σημείο που απλές αλήθειες όπως ότι «η φτώχεια δεν σταματά με επικοινωνιακά κόλπα» δεν θα αναφέρονται ούτε καν σε τρικάκια.
Αλλά αυτό δεν πρόκειται να το καταφέρουν και το γνωρίζουν, εξού και ο τρόμος τους.
