Πού βρέθηκε τόσος ζόφος; Πώς αυτή την ταλαιπωρηµένη χώρα αντί να την αναπτερώνει η ελπίδα τη γονατίζει το µίσος; Τι συνέβη και πότε συνέβη αυτό που απλώνεται σαν µαύρο σύννεφο και κρύβει κάθε αναλαµπή στο πνεύµα και κάθε ξέφωτο του µυαλού;
Τσικνισµένοι πατριώτες ξιφουλκούν µε τη σούβλα της γουρουνοπούλας ενάντια στον άπιστο εισβολέα και φαντασιώνονται ότι εκπέµπουν το θαυµατουργό θυµίαµα που θα διώξει τον διάβολο της προσφυγιάς. Mαθητές στα Γιαννιτσά, ισορροπώντας επικίνδυνα ανάµεσα στην ικανοποίηση για τις ώρες µαθήµατος που χάνουν και τον ηλίθιο ρατσισµό, γονιµοποιούν τα µελλοντικά εκτρώµατα του µυαλού τους. Αγανακτισµένοι (αχ, αυτοί οι πάντα δολοφονικά αγανακτισµένοι) σηκώνουν το δάχτυλο και δείχνουν τον ξενόφερτο εχθρό που απειλεί τη χώρα υπό την πολιτική καθοδήγηση αυτών που αποδεδειγµένα την κατέστρεψαν.
Από πού ξεφύτρωσε όλος αυτός ο ρατσισµός και κατάφερε να καθορίζει την καθηµερινότητα; Ο ρατσισµός δεν φυτρώνει ποτέ από µόνος του. Υπάρχει µέσα στις στερεοτυπίες, ποτίζεται από τις απολυτότητες, λιπαίνεται από τους εθνικούς µύθους της φυλετικής ανωτερότητας (ναι, αυτούς τους «αθώους» βάσει των οποίων οι Ελληνες πάντα τα καταφέρνουν) και µόλις εκτεθεί στο σκοτάδι της πολιτικής συντήρησης θεριεύει και γίνεται εργαλείο βίας και επικράτησης.
Σε µια µελέτη του 2013 που δηµοσιεύτηκε στο επιστηµονικό περιοδικό «Psychology Science» δύο Καναδοί επιστήµονες, αφού εξέτασαν περίπου 16.000 ανθρώπους, κατέληξαν ότι ο ρατσισµός συµβαδίζει µε το χαµηλό IQ σε µικρές ηλικίες. Η δικαιολόγηση του συµπεράσµατος (το περιγράφω εµπειρικά) είναι ότι οι άνθρωποι που από νεαρή ηλικία δεν µπορούν να αντιληφθούν την πολυπλοκότητα του κόσµου επενδύουν σε αυστηρές δοµές και στην τάξη για να ερµηνεύσουν γεγονότα, να επιβιώσουν και ίσως να κρίνουν τους άλλους. Ενστερνίζονται έτσι κλειστά συστήµατα που παρέχουν την ασφάλεια της δικής τους ερµηνείας. Προφανώς η συνεπαγωγή δεν είναι αντίστροφη, δηλαδή όποιος είναι ρατσιστής δεν έχει κατ’ ανάγκη και χαµηλό IQ.
Αλλά για να επικρατήσουν ο ρατσισµός και ο φασισµός, για να αισθάνεται την ανάγκη ο φιλήσυχος πολίτης να πολεµήσει έναν άλλο άνθρωπο που δεν γνωρίζει µόνο και µόνο γιατί είναι άλλος πρέπει αναµφίβολα να επιστρατευτούν ταπεινά ένστικτα. Για να αισθάνεται την ανάγκη να επιτεθεί στον πεινασµένο µε κρέατα και αλκοόλ πρέπει να έχει ενδώσει στην ανθρωποφαγία ως τιµητική αναγνώριση. Τουρκοφάγοι, Βουλγαροκτόνοι, πατριώτες του αίµατος, συγγενείς εκ πολιτικού αίµατος, εραστές της αθλιότητας που αισθάνονται περήφανοι εξευτελίζοντας τους άλλους καταλήγουν να θεωρούν πολύ φυσιολογικό να µισούν κάποιον που δεν γνωρίζουν καν.
Τα εγχώρια χοιροστάσια µε τις ανάλογες οσµές γέµισαν τη χώρα. Το ερώτηµα δεν είναι γιατί υπήρχαν κρυµµένα (ίσως πάντα να υπάρχουν), αλλά γιατί κατάφεραν να επικρατήσουν ή έστω να καθορίζουν το παιχνίδι. Εδώ η απάντηση δεν διαθέτει την αθώα παραδοχή της βλακείας. Πρόκειται για πολιτική επιλογή. Ο ρατσισµός, η ηλιθιότητα, η επιθετικότητα ως εθνική περηφάνια εργαλειοποιήθηκαν πολιτικά εδώ και χρόνια. Ξεκίνησαν δειλά και γραφικά µε τους Ελληναράδες της Μακεδονίας για να γίνουν πολιτικές σηµαίες από τον Σαµαρά που µίλαγε για απελευθέρωση της χώρας από τους µετανάστες και να καταλήξουν επίσηµη πολιτική από το κόµµα του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Στην πρωινή εκποµπή του Αnt1 ο Γιώργος Παπαδάκης ρώτησε σε ζωντανή σύνδεση µια κυρία από την Πιερία γιατί αντιδρά στην εγκατάσταση των προσφύγων, για να πάρει την απάντηση ότι η εγκατάστασή τους θα ήταν επικίνδυνη αφού θα επιδίδονταν σε εγκλήµατα και άνοµες πράξεις. Οταν ο δηµοσιογράφος ρώτησε από πού το γνωρίζει αφού δεν έχουν εγκατασταθεί ακόµη, η καλεσµένη αφοπλιστικά απάντησε ότι αυτά παίζουν όλη µέρα στις ειδήσεις. Η χώρα είναι αυτό που θέλουν οι Ειδήσεις και όχι οι ειδήσεις της.
Ο βουλευτής της ΝΔ Κυρανάκης την ηµέρα των χοιρινών επιθέσεων στους πρόσφυγες κοινοποίησε στο Facebook ότι πίνει µπίρες και τρώει χοιρινά σουβλάκια µε φίλους του. Οχι σουβλάκια γενικώς, αλλά χοιρινά σουβλάκια, στο πνεύµα προφανώς των ηµερών. Με εξαίρεση ίσως την Ντόρα Μπακογιάννη, κανένα στέλεχος της Ν? δεν είχε το θάρρος να πάρει θέση απέναντι στις αθλιότητες των πατριωτών της τσίκνας.
Ο ρατσισµός δεν µπορεί να επιβιώσει από µόνος του, έστω στο έδαφος της άγνοιας, αν δεν φροντιστεί πολιτικά και δεν καλλωπιστεί ως αναγκαίο έστω κακό απέναντι στην απειλή.
Το βίντεο µε την τηλεοπτική περσόνα που κάκιζε τις γυναίκες πρόσφυγες που µπαίνουν στη βάρκα µε την κοιλιά στο στόµα και δεν µοιάζουν µε τις Ελληνίδες που επιλέγουν τα ιδιωτικά µαιευτήρια ή το παντεσπάνι τους δεν είναι απλό δείγµα ηλιθιότητας που λάµπει στην τηλεόραση. Είναι η βαθιά συντήρηση που δουλεύει καθηµερινά πάνω στα υλικά της άγνοιας και της αµάθειας δηµιουργώντας κοινό.
Η χρήση του ρατσισµού ως πολιτικού εργαλείου είναι παιχνίδι µε εύφλεκτο υλικό, το οποίο µάλιστα µπορεί εύκολα να στραφεί και εναντίον αυτού που το χειρίζεται, αφού οι καταστάσεις γίνονται ανεξέλεγκτες όταν κάποιος άλλος βάλει αλλού τη διαχωριστική γραµµή του µίσους. Μπορεί σήµερα να φταίνε οι πρόσφυγες, αύριο οι οµοφυλόφιλοι, οι αριστεροί ή οι Ροµά.
Η επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη να επενδύσει στην ακροδεξιά ρητορική στρέφεται ήδη εναντίον του στην προσπάθεια εξεύρεσης λύσης στο προσφυγικό. Η επιλογή του να επενδύσει στη ρητορική του κινδύνου από τους εισβολείς και στα κατά Αδωνη κλειστά σύνορα είναι πλέον πολυπαραγοντικός κίνδυνος. Αλλά είπαµε, µερικές φορές η σχέση µε τον ρατσισµό είναι θέµα IQ.
