Η ΑΕΚ συμμετείχε για πρώτη φορά μετά από 12 χρόνια σε όμιλο του Champions League και ολοκλήρωσε την παρουσία της με μηδενική συγκομιδή βαθμών.
Αναλύοντας κανείς τη σειρά των αναμετρήσεων θα διαπιστώσει ότι ήταν πολλοί οι παράγοντες που συνετέλεσαν σ΄αυτήν την αποτυχία. Αλλά ο κυριότερος, είναι ότι η ΑΕΚ συμμετείχε στη διαδικασία των ομίλων με τους κανόνες των άλλων, όχι τους δικούς της. Ασφαλώς δεν μπορεί καμία ελληνική ομάδα να επιβάλλει ο,τιδήποτε σε ομάδες όπως η Μπάγερν, ο Αγιαξ, η Μπενφίκα. Μπορούσε, όμως, να αποφύγει τον ρόλο του «φτωχού συγγενή», που πρόθυμα αποδέχτηκε με τον υπερβολικά συντηρητικό τρόπο που προσέγγισε τις πέντε από τις έξι αναμετρήσεις. Επέλεξε να μην παίξει το δικό της ποδόσφαιρο, αλλά να αναζητά εμμονικά μόνο την ανασταλτική αντίδραση στο ποδόσφαιρο των αντιπάλων της. Η προσπάθεια αποδείχθηκε άσκοπη και μάταιη.
Μόνο στον αστάθμητο παράγοντα μπορούσε να στηριχτεί η ΑΕΚ για να πάρει κάτι από τα παιχνίδια αυτά. Προέκυψε στο πρώτο ματς με τη Μπενφίκα, όταν αγωνίστηκε με παίκτη παραπάνω για περισσότερο από ένα ημίχρονο. Εκεί, βγήκε μπροστά, δημιούργησε, πέτυχε τα δύο μοναδικά της γκολ στη διοργάνωση και αδικείται κατάφορα από το τελικό 2-3.
Στα άλλα πέντε ματς, όμως, όλη η επιθετική παρουσία της είναι πολύ κατώτερη του μετρίου. Εναντίον της Μπάγερν, του Αγιαξ και της Μπενφίκα στη Λισαβόνα, οι τρεις καλύτερες ευκαιρίες που δημιούργησε, ήταν πανομοιότυπες: κεφαλιές-άουτ από τον Σιμόες, τον Λαμπρόπουλο και τον Οικονόμου (χθες). Από παίκτες δηλαδή που δεν σκοράρουν ποτέ. Φυσικά δεν… απαγορεύεται να πετύχουν αυτοί το γκολ, που ίσως ήταν αρκετό για να γραφτεί η ιστορία εντελώς διαφορετικά. Όμως, είναι ενδεικτικό της έλλειψης ποιότητας και δημιουργικότητας που φανέρωσε η ΑΕΚ σ΄αυτόν τον κύκλο αγώνων. Επέλεξε να προσεγγίσει τα ματς με ευλαβική προσήλωση στην άμυνα, φοβικά θα έλεγε κανείς, κι αυτό αντικατοπτρίζεται σε ένα πρωτοφανές στατιστικό στοιχείο: ουδεμία τελική προσπάθεια στον στόχο, σε τρεις εκτός έδρας αναμετρήσεις! Πώς μεταφράζεται αυτό; Πολύ απλά, ότι η πρωταθλήτρια Ελλάδας αγωνίστηκε στα περισσότερα ματς του Champions League με νοοτροπία «άμυνα και όσο αντέξουμε».
Μολονότι πολλοί υποστηρίζουν ότι στο ποδόσφαιρο οι ομάδες φτιάχνουν την τύχη τους μόνες τους, θα ήταν άδικο να παραβλέψουμε τις «αναποδιές» τις οποίες κλήθηκε να αντιμετωπίσει ο Μαρίνος Ουζουνίδης, πριν ακόμα αρχίσει η διαδικασία των ομίλων. Ο Λιβάγια και ο Λόπες αποβλήθηκαν στα play off και δέχτηκαν βαρύτατη ποινή αποκλεισμού τεσσάρων αγωνιστικών. Παράλληλα, «κουβαλούσε» ποινή και ο Μπακασέτας, ο οποίος χάθηκε στην πορεία λόγω της γνωστής υπόθεσης, παρέα με τους Λαμπρόπουλο, Σιμόες. Όταν ο Λιβάγια επέστρεψε αποβλήθηκε ξανά (!) με αποτέλεσμα ο πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης της ομάδας να παίξει μόλις 67 λεπτά στους ομίλους. Γενικά οι ατυχίες διαδέχονταν η μία την άλλη, και στο τέλος τραυματίστηκε κι ο Αλεφ, τη στιγμή που η ΑΕΚ τον είχε ανάγκη περισσότερο από ποτέ. Συνεπώς τα προβλήματα και οι απουσίες βασικών παικτών, «παρέσυραν» τον Ουζουνίδη και τους συνεργάτες του σε υπερβολικά αμυντική στρατηγική.
Στο γήπεδο, η Ένωση… κατάφερε να γίνει η «χαρά» του αριστερού μπακ. Δέχτηκε δύο γκολ από τον Ταλιαφίκο του Αγιαξ, κι άλλα δύο από τον Γκριμάλντο της Μπενφίκα. Υποτάχθηκε στη Μπάγερν στο Μόναχο από ένα πέναλτι-φάντασμα, ενώ για να συμπληρωθεί το παζλ, έκλεισε τους αγώνες της με ήττα στο 88΄ από τη Μπενφίκα στο «Ντα Λουζ». Με άλλα λόγια, δεν της πήγε τίποτα καλά. Δεν είχε την τύχη που χρειάζεται οποιαδήποτε ελληνική ομάδα για να σταθεί σε τέτοιο επίπεδο. Την τύχη που σε τελική ανάλυση η ΑΕΚ είχε ανάγκη για να αποφύγει τις οδύνες από λάθη δικά της…
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ