Η πολιτική σήμερα δεν μπορεί να υπηρετεί το αίμα και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να κατασκευάζει ιστορίες με αίμα για να αυτοδικαιολογείται και να νομιμοποιείται
Ακραίοι δεξιοί και μοιραίοι νεοφιλελεύθεροι, ιδεολογικά ορφανά του Παττακού και νόθα της χούντας, ρεμπεσκέδες των social media και ιστορικοί του laptop συμφωνούν πως ο κομμουνισμός είναι η απειλή και όσοι τον υποστηρίζουν ή τον ανέχονται ως θεωρία, χωρίς να τον εξισώνουν με τον φασισμό, είναι ένοχοι απέναντι στη δημοκρατία.
Θα γράψω αυτό που συνήθιζαν να λένε οι παλιοί κομμουνιστές, οι οποίοι δεν ξέρω πώς ένιωθαν μέσα τους τον κομμουνισμό, αλλά έξω τους ένιωθαν τον φασισμό και την εθνικόφρονα Δεξιά ως μαχαίρι και ματσούκι, ως βασανιστήριο και αίμα. Φυσικά δικό τους αίμα. Έλεγαν λοιπόν πως, όταν ανθεί ο αντικομμουνισμός, στόχος δεν είναι οι κομμουνιστές, αλλά η δημοκρατία. Γιατί αν πείσεις κάποιους πως η δημοκρατία μπορεί να μην είναι ανεκτική σε κάποιες απόψεις που δεν τους αρέσουν, εύκολα μετά μπορείς να πείσεις πως η δημοκρατία είναι αυτό που επιλέγεις και σε συμφέρει: γύψος και βούρδουλας, θρήνος και θάνατος.
Στην ιστορία της ανθρωπότητας, οι διώξεις εναντίον των κομμουνιστών δεν σταμάτησαν ποτέ. Συμπαρέσυραν όσους βαφτίστηκαν «συνοδοιπόροι» και «συμπαθούντες» για να καταλήξουν στον κόσμο και στη δημοκρατία στο σύνολό της. Το ίδιο ισχύει για κάθε διωγμό , όπως των εβραίων ή των τσιγγάνων, των αλλόθρησκων ή των ομοφυλόφιλων. Όταν απειλούνται τα δικαιώματα κάποιων ανθρώπων, όταν ενοχοποιούνται πολιτικά ομάδες πολιτών, είναι θέμα χρόνου να έρθει η σειρά σου και να γίνει καθολική η απειλή. Ο ναζισμός νομίζω είναι ισχυρή απόδειξη.
Στις παλιές αντικομμουνιστικές αφίσες (αναμφίβολα αποτελούν ένα είδος τέχνης) οι τσολιάδες εμφανίζονται να οδηγούνται στον γκρεμό από τον Στάλιν και κομμουνιστοσυμμορίτες να σκουπίζουν τα ματωμένα μαχαίρια τους πάνω στην ελληνική σημαία. Όταν μιλάμε σήμερα για σύγχρονο αντικομμουνισμό, εννοούμε ένα άλλο αφήγημα που περιλαμβάνει αναθεωρητές της Ιστορίας, δημοκρατικόφρονες (κατά το παλιό εθνικόφρονες) δημοσιολόγους και λαμπερές παρουσίες που αναλαμβάνουν να περιβάλουν με λάμψη τον σύγχρονο σκοταδισμό. Τέρμα τα σφαγμένα τσολιαδάκια και τα κονσερβοκούτια. Τα εμφυλιοπολεμικά αφηγήματα σήμερα φτιασιδώνονται με κραγιόν, ξέρουν να στήνονται μπροστά στην κάμερα και, με την ίδια ευκολία που σταυρώνουν τα πόδια μπροστά της, αφηγούνται μια ιστορία όπου κομμουνιστές έσφαξαν έναν παλιό πρόγονο. Δίπλα στην προσπάθεια των νεο-Ευρωπαίων αναθεωρητών της Ιστορίας στην Ευρώπη –οι οποίοι αρκετές φορές δεν έχουν αφετηρία την ιδεολογική σύγκρουση με την Αριστερά αλλά την απενοχοποίηση των γονιών τους– οι εν Ελλάδι κομμουνιστοφάγοι παρουσιάζουν μια ιδιομορφία: Τη μομφή ενάντια στον κομμουνισμό δεν την αποδίδουν στον πολιτικό εκφραστή του κομμουνισμού, δηλαδή στο ΚΚΕ, αλλά στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά ο Αλέξης Τσίπρας βαρύνονται για τα «εγκλήματα του κομμουνισμού» αν και ήταν αγέννητος την εποχή του Εμφυλίου, όπως άλλωστε βαρύνεται και για τον Μαδούρο και για όποιον άλλο αποφασίσουν να του αποδώσουν προκειμένου να τον καταστήσουν απολογητή.
Οι Εσθονοί, οι Ούγγροι, οι Λετονοί αντικομμουνιστές κάνουν ένα άλμα λογικής για να δικαιολογήσουν τον αντικομμουνισμό τους. Λένε πως, αφού ο Στάλιν έκανε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και εναντίον τους, ο κομμουνισμός είναι φασιστική θεωρία. Είναι δηλαδή σαν να υποστηρίζουν πως, αφού ο χριστιανισμός έκανε εγκλήματα κατά των ανθρώπων με τις Σταυροφορίες ή την Ιερά Εξέταση, είναι μια φασιστική θρησκευτική θεωρία, συγκρίσιμη με αυτή του Χίτλερ. Και γιατί να μην πούμε απλώς πως ο Χίτλερ υπήρξε γέννημα του καπιταλισμού και των καπιταλιστών, της Thyssen και της Bayer, των (αμερικανικών) Ford και IBM και της Siemens, άρα ο καπιταλισμός είναι συνώνυμος των ναζί;
Φυσικά οι σύγχρονοι Ελληνες εθνικόφρονες και Αδωνόφρονες δεν χρειάζονται ούτε άλμα λογικής αφού κάνουν άλμα στο κενό της Ιστορίας για να συναντήσουν τα κονσερβοκούτια των κομμουνιστών και να τα επιδείξουν στον κόσμο. Και επειδή θα ήταν άκομψο να δημοσιεύσουν παλιές αφίσες με τον τίτλο «Αυτά είναι τα σκουριασμένα κονσερβοκούτια των συμμοριτών», εμφανίζουν τη δική τους εικόνα γανωμένου, γαλβανισμένου τενεκέ, ως την εικόνα συμπαθούς θύματος, το οποίο δεν αναφέρει τις ιστορικές πηγές, σίγουρα όμως δείχνει τις καλές πυγές (για να δανειστώ από τον Ι.Σ. Καριώτη σελίδα 43) ως απόδειξη αληθείας. Ο παππούς μπορεί να μην είναι τόσο παππούς, οι ημερομηνίες του «εγκλήματος» να μη βγαίνουν, ούτε οι χρονιές, ο δολοφόνος μπορεί να ήταν ακόμη και βαρβάτος εθνικόφρων, αλλά δεν θα αφήσουμε την πραγματικότητα να μας χαλάσει μια τόσο καλή αντικομμουνιστική ιστορία.
Το θέμα δεν είναι η Καϊλή και τα παραμύθια για τον παππού της που δεν ήταν καν παππούς της, ούτε οι πτήσεις του γαϊδάρου που και να πετάει πόσο θα πετάει κατά το γνωστό ανέκδοτο. Το πρόβλημα δεν είναι η τυμβωρυχία και οι ιστορικές ανακρίβειες, αλλά ο τρόπος άσκησης της πολιτικής. Αφήσαμε εδώ και δεκαετίες πίσω τον Εμφύλιο ως αντικείμενο της Ιστορίας και όχι της πολιτικής. Σε όλες τις ελληνικές οικογένειες υπάρχουν νεκροί από την μία ή την άλλη πλευρά. Υπάρχουν αιτίες που η Ελλάδα έφτασε στον Εμφύλιο, που οι παλιοί συνεργάτες των Γερμανών έγιναν κυβερνήτες της και που η Ιστορία θόλωσε για να εξυπηρετηθεί η πολιτική. Η πολιτική σήμερα δεν μπορεί να υπηρετεί το αίμα και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να κατασκευάζει ιστορίες με αίμα για να αυτοδικαιολογείται και να νομιμοποιείται. Όποιος δεν το καταλαβαίνει είναι ανόητος ή προβοκάτορας. Σε κάθε περίπτωση είναι επικίνδυνος.
