Από τις παραλλαγές του σαρκασμού έχουμε περάσει με τον Αδωνη στις παραλλαγές της ντροπής.
Με κάποιο υπόστρωμα οργής πάντα. Ντρέπεσαι για λογαριασμό αυτού του τύπου, για όσα λέει και τσιρίζει. Υστερα ντρέπεσαι για δικό σου λογαριασμό, που ζεις σε μια χώρα με κυβέρνηση στην οποία ένα κρίσιμο για τις ζωές των άλλων υπουργείο το λυμαίνεται αυτός ο τύπος. Υστερα ντρέπεσαι για λογαριασμό ενός πρωθυπουργού που έκανε αυτό τον τύπο δεύτερο τη τάξει στο κόμμα του και υπουργό-βαρόνο. Και, τέλος, ντρέπεσαι για λογαριασμό όλων εκείνων – επιχειρηματιών, δημόσιων λειτουργών, εκπροσώπων ξένων χωρών, Ευρωπαίων ομολόγων του– που είναι υποχρεωμένοι να φέρονται σ’ αυτό τον τύπο σαν σε εκπρόσωπο μιας δημοκρατικής εξουσίας. Για τον απλούστατο λόγο ότι λόγω Μητσοτάκη είναι εκπρόσωπος μιας δημοκρατικής εξουσίας. Ο Αδωνης!
Στα τελευταία του καραγκιοζιλίκια, μετά τα 300 κιλά που θα φορτώνονταν οι εργαζόμενοι αν έπαιρναν μεγαλύτερο επίδομα, τις μπουλντόζες στο Ελληνικό και άλλα παρόμοια, πρωταγωνιστούν τα πάσης φύσεως κλειδιά. Ζήτησε από τους μικρομεσαίους, που βλέπουν το φάσμα των λουκέτων, της ανεργίας και της πείνας στον ξύπνιο και στον ύπνο τους, τα κλειδιά των μαγαζιών τους. Κόψτε τον λαιμό σας, ήταν το μήνυμα-απάντηση στις κινητοποιήσεις τους. Και αμέσως μετά, πριν αλέκτορα και λοιπά, χάρισε τα κλειδιά της χώρας στους Αλβανούς επιχειρηματίες. Ελάτε να επενδύσετε στην Ελλάδα, ανοίξαμε και σας περιμένουμε, ήταν το μήνυμα προς την επιχειρηματική κοινότητα της γειτονικής χώρας. Για να κλείσει έτσι άλλος ένας κύκλος ντροπής, που άνοιξε με τον αντισημιτισμό, συνεχίστηκε στα κροκοδείλια δάκρυα του Αουσβιτς και καταλήγει στα κλειδιά.
Ο τύπος αυτός, για όποιον δεν έχει μνήμη βούρλου, έλεγε δημόσια πριν από μερικά χρόνια ότι πρέπει να διώξουμε όλους τους Αλβανούς «με τις κλοτσιές». Ο ίδιος πριν από όχι και πολύ καιρό έλεγε ότι η κυβέρνηση θα προστατέψει τη μεσαία τάξη, την οποία καταστρέφει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτά τα ακροβατικά που θα ζήλευαν χίλιοι πίθηκοι –εδώ κλειδιά, εκεί κλειδιά, πού είναι τα κλειδιά;– έχουν τελικά να κάνουν με ένα κλειδί. Το κλειδί της εξουσίας που δονεί την ψυχή του. Για χάρη του περνάει με άνεση από τον ρατσισμό στην ανοχή, από τις κλοτσιές στην αγάπη, από τη στήριξη στην ειρωνεία και από την αγριάδα στα χάδια, θεωρώντας αναφαίρετο δικαίωμά του το δικαίωμα στην κωλοτούμπα. Που η συχνή του χρήση το καθιστά δικαίωμα στην εξαπάτηση. Ο,τι να ’ναι, αρκεί το κλειδί της εξουσίας να παραμένει στα χέρια –ή στην τσέπη του τέλος πάντων–, με όσα πνευματικά και ηθικά αγαθά αυτό προσφέρει.
Υπάρχει και κάτι, πάντως, που δεν πρέπει να σας διαφεύγει. Ντραπείτε όσο θέλετε για τον κλειδοκράτορα της ντροπής. Ο Μητσοτάκης δεν ντρέπεται. Ετσι ξέρετε τουλάχιστον πού να κατευθύνετε τις καθαρτήριες μούντζες κάθε φορά που ο Αδωνης ξεσαλώνει…
