Είναι εξωφρενική η απόφαση της διεύθυνσης των «New York Times» να κόψει με το μαχαίρι όλες τις πολιτικές γελοιογραφίες από την εφημερίδα, με αφορμή ένα σκίτσο του Πορτογάλου Αντόνιο Μορέιρα Αντούνες το οποίο εζυγίσθη και ευρέθη λιποβαρές στο καντάρι της πολιτικής ορθότητας.
Εδειχνε τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Νετανιάχου σαν σκύλο συνοδείας να οδηγεί τον Αμερικανό πρόεδρο Τραμπ σαν τυφλό που φοράει το εβραϊκό θρησκευτικό κάλυμμα της κεφαλής, το κιπά. Σύμφωνοι, το «σκυλάκι» Νετανιάχου είχε περιλαίμιο με το άστρο του Δαβίδ, υπονοώντας ταύτιση ανάμεσα στην εθνικιστική κυβέρνηση του Ισραήλ και όλους τους Ισραηλίτες της γης. Ομως από αυτό το σημείο μέχρι την κατάργηση μιας παράδοσης αιώνων, όπως η πολιτική γελοιογραφία, η απόσταση είναι τεράστια. Κρύβει δειλία, φόβο και υποκρισία.
«Εμείς οι γελοιογράφοι είμαστε τα καναρίνια στο ορυχείο» είχε δηλώσει στη δίκη του, τον Απρίλιο του 2018, ο Τούρκος σκιτσογράφος της «Τζουμχουριέτ» Μουσά Καρτ, που σήμερα είναι στη φυλακή γιατί σατίρισε τον πολυχρονεμένο Ερντογάν. «Οταν η εξουσία φτάσει σε εμάς, όλη η ατμόσφαιρα της πολιτικής ζωής έχει δηλητηριαστεί» εξήγησε ο Καρτ. Ο διάσημος Πλαντί της γαλλικής «Le Monde» χαρακτήρισε την απόφαση των «New York Times» «ηλίθια». Και ο Μάρτιν Ρόουσον, παλιά καραβάνα της πένας και πρόεδρος της Ενωσης Βρετανών Γελοιογράφων, μίλησε για «δυσοίωνη, επικίνδυνη, υπερβολική αντίδραση». Και θυμήθηκε ότι στα τέλη της δεκαετίας του ’50 ο περίφημος Vicky (κατά κόσμον Βίκτορ Βάις, 1913-1966), εβραϊκής καταγωγής γελοιογράφος της «London Evening Standard», είχε δημοσιεύσει πρωτοποριακά σκίτσα υπέρ της κατάργησης της θανατικής ποινής. Ενας οργισμένος αναγνώστης έστειλε επιστολή. Πόσο κρίμα είναι, έγραφε, που ο Βάις ξέφυγε απ’ τους ναζί και δεν πέθανε στο Ολοκαύτωμα.