Από το «Bullitt» ως το «Ronin» και από τους «Ατσίδες με τα μπλε» ως τους «Διαρρήκτες» οι δρόμοι των πόλεων έγιναν οι πιο θεαματικοί, δύσκολοι και ιδιαίτεροι χώροι γυρισμάτων. Δείτε (ή καλύτερα διαβάστε) μερικές από τις άγνωστες λεπτομέρειες των πέντε κορυφαίων –σύμφωνα με τις προτιμήσεις μας– ταινιών.
Αυτοκίνητο και πόλη δεν αποτελούν μόνο το σκηνικό για τις καθημερινές μας μετακινήσεις αλλά και το… πλατό για ταινίες που λατρέψαμε
Πρώτο (φυσικά) το κυνηγητό αυτοκινήτων στους δρόμους της Αθήνας από την ταινία «Οι διαρρήκτες», αφού εκτυλίχθηκε σε αγαπημένες διαδρομές με καθημερινά αυτοκίνητα σε κανονικούς δρόμους και όχι με την ασφάλεια των στούντιο.
Οι διαρρήκτες (1971)
Η ταινία με πρωταγωνιστές τον Ζαν-Πολ Μπελμοντό και τον Ομάρ Σαρίφ γυρίστηκε στην Αθήνα και στον Πειραιά το 1971. Η πιο δυνατή σκηνή της είναι εκείνη όπου ο Ελληνας αστυνομικός Αμπέλ Ζαχαρία (Ομάρ Σαρίφ) καταδιώκει με το μαύρο (η μοναδική σπορ ιδιότητά του) Opel Rekord A τον ληστή Αζάντ (Ζαν-Πολ Μπελμοντό) που οδηγούσε ένα κόκκινο Fiat 124 Special T.
Για λογαριασμό των διάσημων ηθοποιών οδήγησαν οι κορυφαίοι στάντμαν Ρεμί Ζουλιέν (είχε κάνει και ένα απίθανο διαφημιστικό για το Fiat 127) και Ρίμο Μοσκόνι, που κυριολεκτικά διέλυσαν τα αυτοκίνητα, τα οποία δεν ήταν και τα καλύτερα της εποχής. Αυθεντικό κυνηγητό με υπερβολική ταχύτητα σε κεντρικούς δρόμους και γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά, συγκρούσεις με βαρέλια, χτυπήματα σε διαζώματα και τοίχους, επικίνδυνες καταβάσεις σε κακοτράχαλους δρόμους και… σκαλοπάτια, πεζοί που τρέχουν να γλιτώσουν καθήλωσαν περισσότερους από 1,3 εκατομμύριο θεατές που είδαν την ταινία στο σινεμά.
Ο άνθρωπος από τη Γαλλία (1971)
Αν το «Bullitt» σάς είχε ξεσηκώσει με τη σκηνή της καταδίωξης με αυτοκίνητα, ο «Ανθρωπος από τη Γαλλία» τής έδωσε μια διάσταση (σχεδόν πραγματική) που δεν είχαμε δει ποτέ ξανά. Χάρη στην επιλογή του σκηνοθέτη Ουίλιαμ Φρίντκιν να τοποθετήσει την κάμερα στο ταμπλό του αυτοκινήτου αλλά και στον προφυλακτήρα όλα έδειχναν αληθινά. Παρακολουθώντας το κυνηγητό ο θεατής έχει την αίσθηση ότι βρίσκεται μέσα στο αυτοκίνητο. Οταν δε όλα τελειώνουν, νιώθει τόσο κουρασμένος όσο ο Τζιν Χάκμαν.
Ronin (1998)
Ο σκηνοθέτης Τζον Φρανκενχάιμερ, ερασιτέχνης οδηγός αγώνων, έβγαλε την αγάπη του για τα γρήγορα αυτοκίνητα και δημιούργησε πολυάριθμες καταδιώξεις σε αυτό το φιλμ με πρωταγωνιστή τον Ρόμπερτ ντε Νίρο. Σημαντική λεπτομέρεια: οι κασκαντέρ που οδηγούν δεξιοτίμονα αυτοκίνητα ή αυτοκίνητα με τη θέση οδήγησης στο πίσω κάθισμα – οι ηθοποιοί βρίσκονταν μέσα σε αυτά σε όλες τις επικίνδυνες σκηνές. Σκοπός του Φρανκενχάιμερ ήταν να φαίνεται η ένταση στα πρόσωπά τους. Στην τελευταία καταδίωξη στο Παρίσι χρειάστηκε να συμμετάσχουν τριακόσιοι οδηγοί κασκαντέρ.
Οι περισσότεροι σκηνοθέτες δίνουν την αίσθηση ότι στα γυρίσματα τα αυτοκίνητα πηγαίνουν γρήγορα. Ο Φρανκενχάιμερ είχε δώσει ρητή εντολή όλα τα γυρίσματα να γίνουν με ταχύτητα 190 χιλιομέτρων ώστε όλα όχι απλώς να φαίνονται αλλά και να γίνονται γρήγορα.
Οι ατσίδες με τα μπλε (1980)
«Εχουμε 106 μίλια μέχρι το Σικάγο, έχουμε γεμάτο ρεζερβουάρ, μισό πακέτο τσιγάρα, είναι βράδυ και φοράμε γυαλιά ηλίου. Πάμε!». Με αυτή την ατάκα του Ελγουντ Μπλουζ (Νταν Ακροϊντ) ξεκινούν οι «Ατσίδες με τα μπλε» που περιλαμβάνουν αυτά που μας (μου) αρέσουν σε ένα φιλμ: μουσική και καταδίωξη με αυτοκίνητα. Ψάχνοντας χρήματα για να σώσουν το καθολικό ορφανοτροφείο στο οποίο μεγάλωσαν, ο Ελγουντ και ο αδελφός του, Τζέικ (Τζον Μπελούσι) οδηγούν σε μια τρελή καταδίωξη που περιλαμβάνει την αστυνομία, μια αντίπαλη μπάντα και μια ναζιστική οργάνωση από το Ιλινόι στο κέντρο του Σικάγου. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων ο σκηνοθέτης Τζον Λάντις «διέλυσε» 60 περιπολικά (αγοράστηκαν από τις αποθήκες της αστυνομίας προς 400 δολάρια το ένα) και πίεσε 40 κασκαντέρ. Μαζί τους υπήρχε και ένα συνεργείο είκοσι μηχανικών οι οποίοι δούλευαν σε 24ωρη βάρδια.
Οσο για το Bluesmobile (χρησιμοποιήθηκαν 13 διαφορετικά Dodge Monaco του 1974) από την αστυνομία των εθνικών οδών της Καλιφόρνιας; Τα οχήματα εξοπλίστηκαν από το στούντιο για να κάνουν συγκεκριμένες δουλειές, ανάλογα με τις σκηνές. Κάποια είχαν βελτιωμένο κινητήρα για μεγαλύτερη τελική ταχύτητα, άλλα είχαν ενισχυμένες αναρτήσεις για άλματα κ.λπ.
Για τη σκηνή όπου οι Blues Brothers έφτασαν στο κέντρο Richard J. Daley και το Bluesmobile κατέρρευσε χρειάστηκε δουλειά μηνών από πέντε μηχανικούς προκειμένου να δημιουργηθεί ένα αυτοκίνητο από ανταλλακτικά που θα διαλυόταν μόλις έκλεινε η πόρτα του. Θυμίζουμε ότι η ταινία του Λάντις είχε το απόλυτο ρεκόρ καταστροφής οχημάτων και… μπάτζετ.
Bullitt (1968)
Από εδώ ξεκίνησαν όλα χάρη στην τρέλα του Στιβ Μακουίν (υπαστυνόμος Φρανκ Μπούλιτ στην ταινία) για τα αυτοκίνητα. Μαζί του ο Μπιλ Χίκμαν· και οι δύο κυνηγούν ο ένας τον άλλον στους δρόμους του Σαν Φρανσίσκο. Το κυνηγητό είχε διάρκεια 10 λεπτά και 53 δευτερόλεπτα και στις περισσότερες σκηνές οδήγησαν ο Μακουίν με τον Χίκμαν. Ο σκηνοθέτης Πίτερ Γέιτς ζήτησε από τους οδηγούς να κινούνται με ταχύτητα 120-130 χλμ. την ώρα, αλλά εκείνοι παρασύρθηκαν (αφού γι’ αυτούς ήταν παιχνίδι) και κινήθηκαν με 180! Η κινηματογράφηση είχε διάρκεια τρεις εβδομάδες.
Στα γυρίσματα χρησιμοποιήθηκαν δύο Mustang 390ci V8 (325 ίππων) με τέσσερις ταχύτητες, με πολλές αλλαγές (ενισχύσεις στις αναρτήσεις για τα άλματα) από τον Μαξ Μπαλκόφσκι, οδηγό αγώνων και φίλο του Μακουίν. Τα δύο αυτοκίνητα είχαν παραχωρηθεί από τη Ford Motor Company στη Warner Bros. ως προώθηση του μοντέλου. Το ένα ήταν αυτό που οδηγούσε ο ΜακΚουίν σε όλη την ταινία, ενώ το άλλο ονομάστηκε «άλμα» και χρησιμοποιήθηκε κυρίως για τις δύσκολες σκηνές. Τα δύο Mustang είχαν χαθεί από τον χώρο του αυτοκινήτου ως το 2017.