«Μα δεν βλέπεις ότι βούλιαξε η Αράχωβα;», «Για ποια κρίση μιλάμε όταν τα κέντρα διασκέδασης είναι ασφυκτικά γεμάτα;», «Πώς μπορείς να μιλάς για φτωχούς Ελληνες όταν δεν πέφτει καρφίτσα στους χειμερινούς προορισμούς;». Από την άλλη, η Eurostat κατέταξε την Ελλάδα στην τελευταία θέση, κάτω ακόμη και από τη Βουλγαρία αναφορικά με τον μέσο μισθό πλήρους απασχόλησης, εκφρασμένο σε μονάδες αγοραστικής δύναμης. Πρόκειται για ένα κοινό νόμισμα που εξαλείφει τις διαφορές στα επίπεδα τιμών μεταξύ των χωρών ώστε να επιτρέπει ουσιαστικές συγκρίσεις του ΑΕΠ. Δηλαδή εισέρχονται και άλλοι παράγοντες, όπως η φορολόγηση και ο πληθωρισμός. Είναι οι τομείς στους οποίους «διαπρέπει» ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Από τη μία δίνει ονομαστικές αυξήσεις στους μισθούς χωρίς να αλλάζει τις φορολογικές κλίμακες και έτσι αυξάνει δραματικά την άμεση φορολόγηση. Για να μην αφήσει δε παραπονεμένη τη μεσαία τάξη επέβαλε τον αισχρό τεκμαρτό φόρο στις ατομικές επιχειρήσεις. Από την άλλη έχει αφήσει ανεξέλεγκτη την απληστία των μεγάλων επιχειρήσεων, όπως και τη δυνατότητα να δημιουργούν καρτέλ, εκτινάσσοντας έτσι την απληστία. Αυτό δημιουργεί αισχρά κέρδη γι’ αυτές τις επιχειρήσεις και από την άλλη ο κρατικός κορβανάς εισπράττει ΦΠΑ μεγεθύνοντας την έμμεση φορολόγηση. Ολα αυτά φτωχοποιούν τα νοικοκυριά και τα φέρνουν στο χείλος της επιβίωσης.
Η άλλη όψη της Ελλάδας
Ερχονται όμως οι γιορτές και δείχνουν κάτι άλλο. Την άλλη όψη του νομίσματος. Την Ελλάδα που γιορτάζει. Την Ελλάδα που ξοδεύει. Την Ελλάδα που ταξιδεύει. Τελικά τι από τα δύο ισχύει; Μήπως άδικα γκρινιάζουμε;
Εδώ εισέρχονται οι αριθμοί που δείχνουν την αδυσώπητη πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που θέλει την Ελλάδα όπως τη φτιάχνει ο Κυρ. Μητσοτάκης εδώ και πέντε χρόνια που οδεύει ολοταχώς να ξεφύγει από τα όρια της Ευρώπης και να χαρακτηριστεί ως νοτιοαμερικανική οικονομία. Για την ακρίβεια ήδη από το 2023 το έχει πετύχει.
Ποιο είναι το χαρακτηριστικό των νοτιοαμερικανικών οικονομιών (όπως το Μεξικό, η Ουρουγουάη, η Χιλή κ.ά.); Πολύ απλά η συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού ασφυκτιά υπό το βάρος της επιβίωσης, ενώ ένα σεβαστό ποσοστό μπορεί να περνά καλά ως μέρος ενός συστήματος που ποδοπατά την κοινωνία. Ολο αυτό εξηγείται με τη φράση «οι φτωχοί φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι». Αυτή ακριβώς την εικόνα καταγράφουν η Eurostat και ο ΟΟΣΑ, οργανισμοί που δεν είναι ελληνικοί για να «μαγειρέψουν» τα οικονομικά στοιχεία και να «σερβίρουν» μια αλλοιωμένη εικόνα.
Η πλειονότητα «πεινάει»
Εδώ εισέρχεται η ποσόστωση. Ποιο είναι το ποσοστό του πληθυσμού που ασφυκτιά ζώντας στα όρια της επιβίωσης και μετρώντας τα κέρματα για να βγάλει τον μήνα και ποιο είναι το ποσοστό του πληθυσμού που μπορεί να ξοδεύει αφειδώς; Οπως προκύπτει από τα μεγέθη στην Ελλάδα των 10 εκατομμύριων κατοίκων, περίπου το 68-72% ασφυκτιά. Oμως 3 εκατομμύρια κάτοικοι αυτής της χώρας αρκούν για να γεμίσουν τα κέντρα διασκέδασης και τους χειμερινούς προορισμούς. Αρκούν για να αγοράσουν πανάκριβα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, τα οποία καθηλώνονται σε Περτούλι και Αράχωβα προκαλώντας μποτιλιάρισμα χιλιομέτρων. Ποιοι όμως ανήκουν στο συντριπτικό ποσοστό που δίνει αγώνα επιβίωσης; Κατά βάση οι μισθωτοί, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι συνταξιούχοι και οι επιχειρηματίες της ανάγκης που βρίσκονται σε αυτή την περιδίνηση ακρίβειας και απόγνωσης.
Ας το αναλύσουμε. Από το 2021, όταν και εκκίνησε η λαίλαπα του πληθωρισμού της απληστίας, περίπου το 45% των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα της χώρας έχει απολέσει το 40% της αγοραστικής δύναμής του λόγω της ακρίβειας. Εδώ εισέρχονται τα στοιχεία.
Σύμφωνα με τελευταία στοιχεία απασχόλησης του ΕΦΚΑ (Απρίλιος 2024), οι Ελληνες μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα ανέρχονται σε 2,63 εκατομμύρια. Ο μέσος μεικτός μηνιαίος μισθός για το 2024 εκτιμάται στα 1.300 ευρώ. Αυτό σημαίνει 1.045 ευρώ καθαρά (αναγωγή των 14 μισθών σε 12). Σε απόλυτα μεγέθη οι πολιτικές Μητσοτάκη έχουν φέρει σε απόγνωση τουλάχιστον 1,183 εκατ. μισθωτούς.
Από την άλλη, με βάση το σύστημα ΗΛΙΟΣ που μετρά τις συντάξεις υπάρχουν 2,6 εκατ. συνταξιούχοι, εκ των οποίων το 60% λαμβάνει σύνταξη κάτω των 1.000 ευρώ. Τουτέστιν 1,5 εκατ. συνταξιούχοι υποφέρουν από την μπότα της αισχροκέρδειας. Σε αυτούς θα πρέπει να προσθέσουμε περίπου 170.000 δημόσιους υπαλλήλους (σε σύνολο 850.000, σύμφωνα με την ΑΔΕΔΥ) που αμείβονται με μισθό κάτω των 1.000 ευρώ, όπως και τους λεγόμενους επιχειρηματίες της ανάγκης. Πρόκειται για ανθρώπους που για να βρουν απασχόληση ανοίγουν μια επιχείρηση για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην. Σύμφωνα με το ΙΟΒΕ (ετήσια έκθεση επιχειρηματικότητας 202122), το 63,2% όσων ανοίγουν κάποια επιχείρηση στην Ελλάδα το κάνουν για λόγους βιοπορισμού ακριβώς επειδή οι δουλειές είναι λίγες. Αν υπολογίσουμε ότι στην Ελλάδα λειτουργούν 1,3 εκατ. επαγγελματικά ΑΦΜ, τότε προκύπτει ότι περίπου 820.000 είναι αυτοί οι επιχειρηματίες που εντάσσονται στο ίδιο πλαίσιο της κρίσης κόστους ζωής…
Αν λοιπόν αθροίσουμε τα μεγέθη, προκύπτει ότι 3,6 εκατ. επαγγελματίες, μισθωτοί και συνταξιούχοι μαζί με τις οικογένειές τους έχουν πνιγεί στον πληθωρισμό της απληστίας. Οπως εύκολα προκύπτει, το περίπου 70% των νοικοκυριών της Ελλάδας έχει συντριβεί από τις πολιτικές Μητσοτάκη υπέρ των καρτέλ. Είναι το ποσοστό που δεν «βλέπει» η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Είναι αυτοί που συντρίβονται μέρα τη μέρα από τον πληθωρισμό της απληστίας. Αυτούς μετρά η Eurostat και μας στέλνει στον πάτο της Ευρώπης.
Διαβάστε επίσης:
Υπάρχει Λόγος: Ο εκσυγχρονιστής της διαφθοράς – Ο Κώστας Βαξεβάνης για τον Κώστα Σημίτη
