Ανάμεσα στον φωτεινό κόσμο των Χριστουγέννων, ακόμα και με την πραγματικότητα του κορονοϊού, ανάμεσα στα ζεστά ή λιγότερο ζεστά σπίτια, στο φόβο της ανεργίας αλλά ίσως με ένα φαγητό να μοσχομυρίζει στο σπίτι, υπάρχει και μια άλλη πραγματικότητα.
Μια πραγματικότητα που η καθημερινότητά της, την κάνει «δεδομένη» για ορισμένους.
Όσο περισσότερο τους βλέπεις, ίσως τόσο περισσότερο να τους «συνηθίζεις».
Και όμως δεν πρέπει να θεωρούνται «λογικό» επακόλουθο της καταναλωτικής κοινωνίας.
Όπως και η φιλανθρωπία δεν μπορεί να θεωρηθεί «λύση» οι άστεγοι, οι άνεργοι, οι άνθρωποι του λεγόμενου «περιθωρίου» γίνονται το διάστημα των εορτών «αντικείμενο» επίδειξης φιλανθρωπίας.
Και όμως ένα δημοκρατικό και ανθρώπινο κράτος πρέπει να δίνει πάντα ευκαιρίες στους συνανθρώπους που δοκιμάζονται.
Λέγεται «κοινωνική πολιτική» και αδίκως θα την ψάχνεται στα δεξιά ή νεοφιλελεύθερα καθεστώτα.
Ίσως γιατί τα άτομα αυτά τα χρειάζονται ως «απειλή» για όσους δεν συμμορφώνονται με τους κανόνες τους.
Ίσως…
Από εκεί και η φωτογραφία που δημοσιεύουμε του Associated Press.
Μπροστά στη φωτεινή βιτρίνα του παιχνιδάδικου στο κέντρο της Αθήνας ένας άστεγος…
Εικόνες καθημερινές στις περισσότερες μεγαλουπόλεις όπου συχνά ο κόσμος τους προσπερνά…
Γιατί;
