Ξεχωρίζουμε τους δέκα ηθοποιούς της νεότερης γενιάς που διέπρεψαν με τις ερμηνείες τους μέσα στο 2016_x000D_
_x000D_
Στην προβλέψιμη εισαγωγή πως το «2016 ήταν η χρονιά τους» αντιπροτείνουμε το εξής: όσα έκαναν μέσα στο 2016 μας άρεσαν… μας άρεσαν πολύ. Με την πολυπαραγωγικότητα που επιβάλλει η θεατρική γενιά τους –συνθήκη που συχνά τους εξαντλεί κιόλας– δέκα ηθοποιοί, πέντε κορίτσια και ισάριθμα αγόρια, ξεχώρισαν επί σκηνής στα μάτια και στα αυτιά μας για το ταλέντο, το σφρίγος, την επιμονή, την εργατικότητα και ένα σωρό ακόμα ποιότητες που τους φέρνουν σε αυτές τις σελίδες του προσωποκεντρικού απολογισμού.
Προμηθέας Αλειφερόπουλος
Ύστερα από δύο χρόνια απουσίας στο Λονδίνο, επέστρεψε στην Ελλάδα, παρά τις δυσκολίες, με πίστη για το θέατρό της. Με τη φόρα της ευρωπαϊκής υπερπαραγωγής των «Βοργίων» δοκίμασε δύο διαφορετικές, μεταξύ τους, όψεις της υποκριτικής του παλέτας. Από τη μια, πλήρως ματαιωμένος ως πολιτικός εξόριστος στους «Εμιγκρέδες» (σε σκηνοθεσία Γιολάντας Μαρκοπούλου) και, από την άλλη, απελευθερώνοντας την γκροτέσκα του φύση ως Κόσμε ΜακΜουν στη «Φλόρενς Φόστερ Τζέκινς – Το ενθύμιο», μια από τις παραστάσεις αυτού του χειμώνα.
Ορφέας Αυγουστίδης
Από την ταραντινικού ύφους φάρσα στον κλασικό Τολστόι και τελικά στη μοντερνική επιθεώρηση. Αν μη τι άλλο, ενέδωσε σε μεταμορφώσεις. Πρεζόνι σε κατάσταση ερωτικής απογοήτευσης στο «Μαδαφάκα» (σκηνοθεσία Θάνος Τοκάκης), κόμης Βρόνσκι, δηλαδή αστραφτερή πέτρα του σκανδάλου, στην «Αννα Καρένινα» (σκηνοθεσία Πέτρος Ζούλιας) και νεωτερικός περφόμερ στη σκηνική σύνθεση του «Ανέμου» (σκηνοθεσία Κωνσταντίνος Ρήγος). Το εντυπωσιακό είναι ότι σε όλα λειτούργησε με περίσσευμα ενέργειας και ζωτικότητας.
Λένα Δροσάκη
Ξεκινώντας από τα ποτισμένα στον ρομαντισμό λόγια του «Οσα η καρδιά μου στην καταιγίδα» και τους σταθερούς συνεργάτες της Bijoux de Kant, ανανέωσε δυναμικά το λεξιλόγιό της στην αριστοφανική «Λυσιστράτη» υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Μιχαήλ Μαρμαρινού – ως μια από τις εξεγερμένες και φλογερές γυναίκες της Αθήνας. Αυτός ο χειμώνας τη βρίσκει να έχει περάσει στον αντίποδα: σε μια πλήρη αποχυμοποιημένη εκδοχή της γυναίκας όπως τη σκιαγράφησε ο Τζορτζ Οργουελ στο δυστοπικό «1984» και τη σκηνοθετεί η Κατερίνα Ευαγγελάτου.
Ανθή Ευστρατιάδου
Αναμετρήθηκε διαδοχικά με δυο θηριώδεις ρόλους αναδεικνύοντας δυο εντελώς διαφορετικά πρόσωπα της ερμηνευτικής της περσόνας: την Εύα, την κόρη της «Φθινοπωρινής σονάτας» του Ινγκμαρ Μπέργκμαν (εδώ θεατροποιημένη από τη Μαρία Μαγκανάρη), και στη συνέχεια με την ντίβα της όπερας, τη Βασίλισσα της Νύχτας στο χολερικό, υπαρξιακό κωμικόδραμα του Μπέρνχαρντ «Ο αδαής και ο παράφρων» (σε σκηνοθετική απόδοση του Γιάννου Περλέγκα).
Κατερίνα Μαυρογεώργη
Στο μικρό βασίλειο του Skrow ‒όπου δραστηριοποιείται σταθερά τα τελευταία χρόνια ως μέλος της ιδρυτικής ομάδας του– την είδαμε στο «Μέχρι τώρα» και στον φαουστικής υφής «Καλόγερο». Ηταν, όμως, η απαράμιλλη χάρη και δροσιά της σε ρόλο Σταχτοπούτας στο διαμαντάκι των Patari project «Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο», που έκαναν εκατοντάδες παιδάκια να ουρλιάζουν από αγωνία μέχρι να βρει τον πρίγκιπά της και το χαμένο γοβάκι της.
Λένα Παπαληγούρα
Περίπου ό,τι αγγίζει γίνεται χρυσός. Στην τρίτη χρονιά απόλυτων sold out της μονολογικής «Κατερίνας» (σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη), όπου οι επιτυχίες συνεχίστηκαν εκτός αθηναϊκής έδρας και εκτός Ελλάδας, προστέθηκε το έτερο sold out του «Mon petit prince» (σκηνοθεσία Δημήτρης Μπογδάνος) και φυσικά η σπουδαία παράσταση συνόλου, οι τσεχοφικές «Τρεις αδελφές» (σκηνοθεσία Δημήτρης Τάρλοου) όπου ως Ιρίνα δίνει υπόσταση και βάθος στην έπαρση της νεότητας.
Γιώργος Παπαγεωργίου
Ενώ η πρώτη του συν-σκηνοθεσία στο κλασικό ρομαντικό δράμα της «Ωραίας του Πέραν», όπου και πρωταγωνιστούσε, σάρωνε με δύο απνευστί sold out περιόδους (ενώ αναμένεται και τρίτη), ριχνόταν με άφθονη weird διάθεση στα επίσης ρομαντικά μονοπάτια του Ντε Μισέ ως Οκτάβιος στις «Ιδιοτροπίες της Μαριάννας» (σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου), καθώς και στο έμμετρο αριστούργημα του Ροστάν ως ωραίος αντίζηλος του «Σιρανό» (σκηνοθεσία Γιάννης Κακλέας).
Μιχάλης Σαράντης
Είτε στο θέατρο της φόρμας του Δημήτρη Καραντζά είτε στις επικές, συναισθηματικές αναγνώσεις του Νίκου Καραθάνου πετυχαίνει να διακρίνεται για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά. Στα «Κύματα» της Γουλφ, στο ιψενικό «Όταν πεθάνουν οι νεκροί» ακόμα και στην πιο πειραγμένη, σαιξπηρική «Δωδέκατη νύχτα» κερδίζει για την πειθαρχία και τη συγκρότησή του, στους δε σαιξπηρικούς «Όρνιθες» προκρίνει με θαυμαστή ευγλωττία την εκφραστικότητα και τη σωματικότητά του.
Ειρήνη Φαναριώτη
Ως επικεφαλής της ομάδας Terre de Semis δικαιώνεται από τις επιτυχίες που μπορεί να γνωρίσει το θέατρο μικρότερης κλίμακας. Μετά το ντεμπούτο των «Μεγάλων δρόμων» της Λένας Κιτσοπούλου, προχωρά στο «Κορίτσι του λύκου» που πρόκειται να ανέβει μέσα στον Ιανουάριο. Στο ενδιάμεσο πρωταγωνιστεί για δεύτερη χρονιά στην παράσταση-φαινόμενο της «Μεγάλης χίμαιρας» (ο Δημήτρης Τάρλοου θεατροποιεί το εμβληματικό έργο του Καραγάτση).
Χάρης Φραγκούλης
Τελευταία είναι ο σκηνοθέτης Νίκος Μαστοράκης που καθοδηγεί αυτό το γοητευτικά ασταθές και ενίοτε οργιώδες ταμπεραμέντο του να πειραματίζεται με τα υπαρξιακά μας διλήμματα. Μετά τα περσινά «Παιδιά του ήλιου» του Γκόρκι» όπου μας εξοικείωσε με τον προ-επαναστατικό ιδεαλισμό της Ρωσίας, φέτος πρωταγωνιστεί στο έτερο, ουμανιστικής ατμόσφαιρας, hit του θεάτρου Τέχνης «Η επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα». Πολύ σύντομα θα τον δούμε στον μυθικό ρόλο του «Δον Ζουάν» (σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινός).
Info
Η φωτογράφιση έγινε στους χώρους του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης όπου παρουσιάζεται η έκθεση «Κρίσιμοι διάλογοι: Αθήνα – Αμβέρσα». Η συγκεκριμένη λήψη έγινε μπροστά από το έργο του Στέφανου Τσιβόπουλου «Land».
Λεζάντα: (από δεξιά) Χάρης Φραγκούλης, Ανθή Ευστρατιάδου, Μιχάλης Σαράντης, Ειρήνη Φαναριώτη, Λένα Παπαληγούρα, Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Γιώργος Παπαγεωργίου, Ορφέας Αυγουστίδης, Κατερίνα Μαυρογεώργη.
