Δεν_x000D_
είναι τόσο απλές όσο φαίνονται οι δυο, ιστορικές για πολλούς, στιγμές που_x000D_
ζήσαμε τελευταία.
Του Θανάση Καρτερού
Δεν είναι τόσο απλές όσο φαίνονται οι δυο, ιστορικές για πολλούς, στιγμές που ζήσαμε τελευταία. Η συμφωνία με την ΠΓΔΜ και η συμφωνία για το χρέος. Δυο συμφωνίες που αναφέρονται στο αύριο της χώρας και για τις οποίες δεν έλειψαν οι καλοθελητές που τις έδεσαν κόμπο και τις πέρασαν θηλιά στον λαιμό μας: Δώσατε Μακεδονία για να πάρετε χρέος. Άφες αυτοίς, όμως, αν και οίδασι τι ποιούσι. Ας είναι καλά ο φανατισμός τους. Ενίοτε καλά αμειβόμενος.
Το θέμα είναι ότι δεν φτάσαμε στις συμφωνίες αυτές αβρόχοις ποσί. Καταναλώθηκε πολύς χρόνος, πολλή φαιά ουσία και υπήρξαν πολλά ξενύχτια και πολλές δύσκολες ώρες. Δεν ξύπνησε μια μέρα ο Τσίπρας και πίνοντας καφέ με τον Κοτζιά ή με τον Τσακαλώτο, τους κατέβηκε η ιδέα: Δεν λύνουμε το “Μακεδονικό” να γίνει ντόρος, να διασπάσουμε και την αντιπολίτευση; Ή δεν παζαρεύουμε μια ελάφρυνση στο χρέος, να επαναφέρουμε και τη γραβάτα στη μόδα;
Με τα Σκόπια ο Τσίπρας είχε να αντιμετωπίσει ένα κρίσιμο δίλημμα. Να προχωρήσει σε ένα εθνικιστικό ναρκοπέδιο; Ή να αφήσει την υπόθεση στο χρονοντούλαπο, όπου άλλοι την είχαν αποθέσει; Το ότι μαζί με τον Κοτζιά είπαν το δύσκολο “Ναι”, χωρίς να πτοηθούν από τα πυρά των μακεδονομάχων, δείχνει δυο πράγματα: Σοβαρότητα και αποφασιστικότητα. Κι αυτό το δύσκολο “Ναι” ήταν ένα δυσκολότερο “Όχι” στη μίζερη αριθμητική του πολιτικού κόστους και στον ενδημικό κομματικό καιροσκοπισμό.
Σοβαρότητα και αποφασιστικότητα ήταν τα στοιχεία και της διαπραγμάτευσης για το χρέος. Σοβαρότητα κατακτημένη μέσα σε μια δύσκολη πορεία, με νίκες και ήττες, υποχωρήσεις και αντεπιθέσεις, αυταπάτες και ανώμαλες προσγειώσεις. Αποφασιστικότητα για την πορεία εξόδου από τα Μνημόνια, που το κόστος της, ιδιαίτερα όσον αφορά κάποιες «μεταρρυθμίσεις» των δανειστών, ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του το σήκωσαν. Χωρίς μπακαλοτέφτερα Ψωροκώσταινας.
Τι σημαίνει για έναν αριστερό πρωθυπουργό η σοβαρότητα και η αποφασιστικότητα; Από πότε αυτές είναι αριστερές αρετές; Μα, από τότε -και δεν το καταλάβαμε δυστυχώς όλοι εγκαίρως- που η πλειοψηφία του ελληνικού λαού αποφάσισε να στείλει τον Τσίπρα στο Μαξίμου. Να τον ξαποστείλει στη διακεκαυμένη ζώνη, με έναν καπιταλισμό της αρπαχτής και της διαπλοκής και μια αξιωματική αντιπολίτευση έτοιμη να θυσιάσει τα πάντα στον βωμό της παλινόρθωσης.
Μπορούν, ύστερα από τις δυο συμφωνίες, να συμφωνήσουν όσοι δεν κατέχονται από φανατισμούς. Αυτοί που κυβερνούν σήμερα τη χώρα δεν φοβούνται τουλάχιστον τα δύσκολα “Ναι”. Που συνεπάγονται ακόμα πιο δύσκολα “Όχι” στον καιροσκοπισμό, και στην πολιτική κερδοσκοπία. Μια σύγκριση ανάμεσα στη στάση του Τσίπρα και στη στάση του Κυριάκου λέει πολλά…
(Πηγή: avgi)
