Με τις μάσκες να έχουν κατέβει στο πιγούνι και το «ανίκητο» ελληνικό καλοκαίρι του Καμύ βαθιά μέσα στην καρδιά του λειμώνα των απευθείας αναθέσεων (που ήταν πάντα στην ημεδαπή state of mind), η κυβέρνηση έχει πραγματικά πολύ δύσκολες καταστάσεις μπροστά της.
Η έλλειψη σχεδιασμού περί των εθνικών (ακόμη αναγνωρίζουμε ως χώρα την κυβέρνηση Σάραντζ) φωνάζει από χιλιόμετρα ανοργανωσιά. Η Γερμανία τα παίρνει όλα (μας θέλει «μπαταρία», αλλά να μας φορτίζει η ίδια και να την πληρώνουμε με ευρωπαϊκό χρήμα).
Οι καναλάρχες ζητάνε κι άλλα (δεν έφτασαν τα 30 και βάλε εκατομμύρια) και η οικονομία βουλιάζει σε ύφεση δείχνοντας ότι ένα ακόμη lockdown θα είναι στην κυριολεξία το κύκνειο άσμα της.
Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, η κυβέρνηση τα παίρνει όλα. Πάντα έτσι γίνεται. Και τα καλά και τα κακά στη συγκεκριμένη περίπτωση. Οι επενδύσεις που προπαγανδίζονταν προεκλογικά δεν ήρθαν ποτέ, οι καζινάρχες αποδείχθηκαν μπαταχτσήδες και η περίφημη ανάπτυξη αναζητείται.
Εντός αυτού του σκηνικού, η όποια προσπάθεια εξωραϊσμού της πραγματικότητας (για τους δημοσκόπους καλύτερα να μη μιλήσουμε καν) ή ακόμη χειρότερα η ποινικοποίηση κάθε κριτικής φωνής προσφέρει κάκιστες υπηρεσίες στη χώρα και μάλιστα σε μια εποχή που στον πλανήτη φυσούν πολλά μποφόρ στη λογική «ο καθένας μόνος του» κι όποιος αντέξει. ΥΓ.: Το ότι οι λαοί βγαίνουν στα πεζοδρόμια με αφορμή το «I can’t breathe» είναι ίσως η μοναδική αχτίδα φωτός σε ένα πολύ γκρίζο παγκόσμιο τοπίο και σε πλανητικό επίπεδο και στην ημεδαπή.
